Εκατοντάδες κόσμου βρέθηκαν στο πλευρό του σχεδιαστή καταχειροκροτώντας τη δουλειά του, προϊόν κοπιώδους προσπάθειας που διήρκεσε σχεδόν 3 μήνες. Μακριές τουαλέτες, floral prints, elegant τσάντες, ψηλοτάκουνες γόβες Vassilis Emmanuel Zoulias, χειροποίητα αξεσουάρ της Apollonia B με ημιπολίτιμους λίθους, κοσμήματα Pericles Kondylatos έγιναν μια fashion μείξη που κέρδισε το κοινό. Ανάμεσα στα μοντέλα που περπάτησαν με ρούχα από τη νέα συλλογή του σχεδιαστή ήταν και η Βίκυ Καγιά.
Ξεχωριστό κεφάλαιο η παρουσία της Fiona Von Thyssen στο φινάλε του fashion show, πηγή έμπνευσης του Βασίλη Ζούλια. H Fiona Von Thyssen υπήρξε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα της μόδας των 40s και 50s και όχι ακόμα ένα it girl. Eίναι μια από τις ωραιότερες και κομψότερες γυναίκες που γεύτηκαν το φως της δημοσιότητας. Κόρη Άγγλου αξιωματούχου, έγινε ένα από τα πιο λαμπερά μοντέλα της μεταπολεμικής περιόδου και ο τελευταίος έρωτας του Αριστοτέλη Ωνάση.
Ο Βασίλης Ζούλιας λίγες ώρες μετά την επίδειξη, θέλησε με δημόσιο μήνυμα να περιγράψει τα συναισθήματα που τον κυρίευσαν κατά την προετοιμασία αλλά και την διάρκεια του show που δεν πραγματοποιήθηκε τόσο αβίαστα, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών.
Όταν ο Θεός έχει τρελά κέφια κι εσύ κάνεις σχέδια… Από πού να αρχίσω. Θα ξεκινήσω με την αγκαλιά αυτής της μοναδικής γυναίκας της Φιόνα που είχα αφιερώσει τη χθεσινή μου επίδειξη. Ήρθε στην ώρα της, την ώρα που γινόταν η θεομηνία πέρα από κάθε πρόβλεψη μετεωρολόγου. Με αγκάλιασε και μου είπε: «Έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Όλα θα πάνε καλά». Και εγώ πλέον έκλαψα στον ώμο της, έφυγε όλη η πίεση και αφέθηκα. Μετά από δυόμιση μήνες αδιάκοπης δουλειάς για να γίνουν αυτά τα 54 στον αριθμό ρούχα, όπου η ομάδα μου κι εγώ δουλεύαμε νύχτες και σαββατοκύριακα, με αρχηγό την Έλενα Μαλάμου, υπαρχηγό την Ειρήνη Αναγνωστοπούλου και ακούραστο στρατιώτη την Στέλλα Χατζηδογιαννάκη, φτάσαμε στον ανοχτό χώρο του Ζαππείου. Τα είχαμε στήσει όλα από το προηγούμενο βράδυ.
Το σκηνικό του Flower in the box, γεμάτο τριαντάφυλλα, η Ναταλία Λεονταράκη με τον σύζυγό της, τα έδωσαν όλα. Τις 650 καρέκλες για να σας καθίσουμε όλους. Η Μαρία Παπαθανασίου – Αρώνη πέρα από τη δουλειά του τελευταίου μήνα έκατσε με την Γαλάτεια Λασκαράκη και όλη τη ομάδα της όλη την προηγούμενη ημέρα και νύχτα στο ατελιέ μου φτιάχνοντας το πλάνο με τόση ακρίβεια. Παίρναμε συνεχώς τηλέφωνα και όλοι μας έλεγαν ναι, θα έρθουμε. Και όλοι θα είχατε καρτελάκι με τον όνομά σας σε κάθεμία από αυτές τις 650 καρέκλες. Και η Μαρία έκλαψε στον ώμο μου κάποια στιγμή. Αυτές ήταν οι στιγμές που θα ξεχαστούν.
Ήρθε το πιάνο που θα έπαιζε η Isabelle Darras ένα κομμάτι του σοπέν το οποίο έκανε πρόβα καθημερινά επί ένα μήνα. Και ξαφνικά ενάντια σε όλες τις μετεωρολογικές προβλέψεις άρχισε η βροχή. Όχι απλή βροχή. Θεομηνία να την πω. Κατακλυσμό του Νώε. Ανελέητη και αδυσώπητη. Αντιμετώπιζα την πλήρη καταστροφή. Και έλεγα «Μα ποιος θα έρθει». Με έπαιρναν εμένα και τη Μαρία συνέχεια και έλεγαν ερχόμαστε, δεν μας σταματάει τίποτε. Ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή που σκέφτομαι όλα τα μηνύματα φίλων σαν την Αθηνά Matisse και τον Μάκη Τσέλιο που μου έγραψαν.
Η σχεδόν αδελφή μου Εύη Καρατζά εκεί με την Λόλα Χατζή προσπαθούσε να κρύψει την αγωνία της χαμογελώντας μου και δίνοντάς μου κουράγιο. Και σιγά σιγά αρχίσατε να φτάνετε όλοι. Φίλοι και συνάδελφοι πόσο μα πόσο σας ευχαριστώ.
Η Ειρήνη Λιναρδάκη μου έφερε και αγιασμό να αγιάσω τον βρεγμένο διάδρομο που γλιστρούσε επικίνδυνα. Ευτυχώς μόνο μια κοπέλα σκόνταψε. Όλοι εκεί. Και οι υπέροχες γυναίκες που είχαν ντυθεί με ρούχα μου, έφταναν κι αυτές σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Η Νικολέττα Ράλλη, η Ντέμπορα Σωτηροπούλου, η Ανδριάνα Παρασκευοπούλου, η Παπαληγούρα, η υπεροχη Τόνια Φουσέκη που για δέκα χρόνια κάνει αυτή την εβδομάδα μόδας ενάντια σε ένα κράτος άφαντο και άσχετο με την μόδα και όποια αισθητική. Της αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Πολύ πολύ σας ευχαριστώ όλους. Δεν ξέρετε.. και όλους εσάς που τώρα ξεχνάω το όνομά σας, έναν έναν σας ετχαριστώ που τόσος κόπος δικός μου και του πανάξιου αγαπημένου μου συνεργάτη Περικλή Κονδυλάτου δεν πήγε χαμένος. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια και τρελά κέφια όπως μου είπε μια άλλη αδελφική μου φίλη, η Κατερίνα που όταν έπεφτε η χρυσή βροχή στο τέλος δάκρυσε μαζί με την Φιόνα που έβλεπε τα κορίτσια να περνάνε μπροστά της με το πρόσωπό της… μια θρυλική φωτογραφία του Henry Clark.
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτή την ημέρα. Την ζεστή αγκαλιά της Fiona και την αγάπη που μου δείξατε. Και φυσικά σήμερα έχει ήλιο. Αλλά πώς αλλιώς θα σας έδειχνα ότι είμαι dramatic και romantic.
