Νέες ταινίες- Foxtrot: Η βραβευμένη ταινία του Σάμιουελ Μαόζ για την παράνοια του πολέμου
Μια σπαρταριστή αντιεξουσιαστική σάτιρα, το τολμηρό « Foxtrot» του Σάμουελ Μάοζ και ο Μπρους Γουίλις που αναλαμβάνει τον εμβληματικό ρόλο του Τσαρλς Μπρόνσον στο remake του « Εκτελεστή της νύχτας» ανάμεσα στις επιλογές της εβδομάδας.
Τη νύχτα της 2ας Μαρτίου του 1953, ο άνδρας που φοβάται ολόκληρο το ρωσικό έθνος πεθαίνει. Ο Ιωσήφ Στάλιν παθαίνει ένα τρομακτικό εγκεφαλικό επεισόδιο και αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά και την πολυπόθητη θέση του ως Γενικός Γραμματέας της ΕΣΣΔ.
Όλοι όσοι τον περιστοίχιζαν, από τον αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα μέχρι τον Αρχηγό των Μυστικών Υπηρεσιών, αλλά και τον ίδιο του το γιο, μάχονται για να κληρονομήσουν την εξουσία του. Μια μαύρη κωμωδία, με επίκεντρο το εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Σοβιετικής Ρωσίαςτη δεκαετία του ‘50, που εξιστορεί τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν λίγες ημέρες πριν από την κηδεία του Ιωσήφ Στάλιν. Βασισμένος στο γαλλικό graphic novel των Φαμπιάν Νουρί και Τιερί Ρομπάν, ο Σκοτσέζος Αρμάντο Ιανούτσι υπογράφει μια καυστική σάτιρα, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πλευρά των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά και την απληστία του ανθρώπου για εξουσία.
Ο δικτάτορας Στάλιν πεθαίνει και η σφηκοφωλιά που τον περιτριγυρίζει ξεκινάει τα δικό της παιχνίδι. Όλοι επιθυμούν τη θέση του πατερούλη και ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν για να την αποκτήσουν, οπότε επιδίδονται σε στρατηγικές απίστευτης παράνοιας.
Παρουσιάζοντας τον κύκλο του Στάλιν, ως τέρατα με γκροτέσκ διάθεση, ο Ιανούτσι προσπαθεί να μετατοπίσει το βάρος της ευθύνης και σχεδόν να κατανοήσει αυτό το freak show, δηλώνοντας τελικά ότι όλη αυτή η κλίκα μετατράπηκε σε εγκληματίες μέσα από ένα σκληρό σύστημα, όπου η διαφθορά και η ηθική κατάπτωση είναι τελικά ο μόνος τρόπος επιβίωσης.
Με στυλ αλά Μόντι Πάιθον, που όμως δεν μπορεί να το φτάσει στα άκρα- και καλά κάνει- καθώς πραγματεύεται μια σκοτεινή περίοδο όπου πολύ αίμα χύθηκε, ο Ιανούτσι προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη σάτιρα και στην ιστορική ακρίβεια. Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει με βιτριολικό χιούμορ και δαιμονικές ατάκες, κινούμενος προφανώς στη σφαίρα της μυθοπλασίας, ενώ σταδιακά υπεισέρχεται σε ιστορικά γεγονότα, θυμίζοντάς μας την επικινδυνότητα της όλης κατάστασης.
Το δυνατό του καστ, στο οποίο ξεχωρίζουν ο Στιβ Μπουσέμι και ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ, υποστηρίζει με λεπτούς χειρισμούς τη γκροτέσκ σκηνοθετική γραμμή και κρατάει σε μια απίστευτα δύσκολη υποκριτική συνθήκη με ενδιαφέρουσες ισορροπίες.
Ο Δρ. Πολ Κέρσι εργάζεται ως χειρουργός στα επείγοντα περιστατικά, αντιμετωπίζοντας καθημερινά τα θύματα της αυξανόμενης εγκληματικότητας της πόλης. Μια μέρα, όμως, καλείται να φροντίσει την ίδια του την οικογένεια, μετά τη θανάσιμη επίθεση που δέχονται η γυναίκα του και η ενήλικη κόρη του μέσα στο σπίτι τους.
Κι ενώ η αστυνομία να αδυνατεί να ανταποκριθεί στον αριθμό των βίαιων περιστατικών, ο Πολ ανακουφίζει τη δίψα του για εκδίκηση και απόδοση δικαιοσύνης, κυνηγώντας ο ίδιος τους ενόχους. Καθώς οι ανώνυμοι φόνοι εγκληματιών αρχίζουν να κυριαρχούν στα ΜΜΕ, ο κόσμος αναρωτιέται αν αυτός ο θανάσιμος εκδικητής είναι ένας φύλακας άγγελος, ή κάτι πολύ πιο νοσηρό. Ο Μπρους Γουίλις αναλαμβάνει τον ρόλο που έπαιζε ο Τσαρλς Μπρόνσον το 1974 σε ένα άνευρο remake του «Εκτελεστή της Νύχτας», που δεν έχει να πει και πολλά, πέρα από το να υποστηρίξει την οπλοκατοχή.
Αυτή τη φορά ο άγγελος εκδικητής που αποφασίζει να τιμωρήσει τους κακοποιούς δεν είναι αρχιτέκτονας αλλά γιατρός, δηλαδή κάποιος που κατά βάση σώζει ζωές, και χάνει μόνο τη γυναίκα του σε μια επίθεση κακοποιών μέσα στο σπίτι τους, ενώ η κόρη του γλιτώνει και βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο, όποτε δεν είναι και τόσο διαλυμένος όσο ο Μπρόνσον, αφού διατηρεί ακόμα ζωντανή μια ελπίδα.
Στη συνέχεια, βλέποντας ότι η αστυνομία αδυνατεί να βάλει τάξη στο χάος που επικρατεί στην πόλη, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Τα ΜΜΕ και οι πολίτες διχάζονται για το αν ο δολοφόνος είναι η μόνη σωτηρία, ή απλώς παράφρονας.
Ο Ιλάι Ροθ αν και γελοιοποιεί σε κάποιες σκηνές την οπλοχρησία– χαρακτηριστικές οι σεκάνς με την πωλήτρια στο κατάστημα όπλων όπου ο πολύ σκληρός για να πεθάνει Μπρους βρίσκει ό,τι χρειάζεται- και αντιμετωπίζει με κάποιο χιούμορ τους φόνους του βασικού του ήρωα, τελικά ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνει να εννοηθεί πως φυσικά και οι πολίτες πρέπει να έχουν στην κατοχή τους όπλα, για να προστατεύονται από τους κακούς.
Μάλιστα φροντίζει συνεχώς να δείχνει την εξαθλίωση της πόλης του Σικάγο που μαστίζεται από την εγκληματικότητα, αδιαφορώντας βέβαια επιδεικτικά για τις πραγματικές αιτίες αυτής της κατάστασης. Ο Μπρους Γουίλις δυστυχώς δανείζει το ταλέντο του και το στυλ του σε μια ταινία που έρχεται σε μια στιγμή που το κρίσιμο debate περί οπλοκατοχής έχει ανάψει και έτσι ακόμα κι άθελά του, γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος του Προέδρου Τραμπ.
Η Λίζα και ο Γιάκομπ μόλις παντρεύτηκαν. Την ίδια νύχτα αποφασίζουν να πάνε ταξίδι του μέλιτος στην επαρχία της Δανίας. Ο Γιάκομπ όμως δεν γνωρίζει τον προορισμό τους, καθώς η Λίζα έκανε όλες τις προετοιμασίες μυστικά. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με την επιθυμία της, μέχρι που η ίδια συνειδητοποιεί ότι το σχέδιό της βλάπτει την αγάπη τους και η πίστη τους μετατρέπεται σε φόβο. To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γαβριήλ Τζάφκα στην πρώτη Δανο-ελληνική συμπαραγωγή που έγινε ποτέ, απέσπασε το βραβείο Eurimages Lab Project στο τμήμα Work in Progress της Αγοράς στο 57ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια το πρώτο βραβείο με τίτλο «Νέος Κινηματογράφος» που απένειμε η ΕΡΤ.
Με σαφείς αναφορές στον Μπέργκμαν, ο Τζάφκας περιγράφει μέσα από αλληγορίες και συμβολισμούς τη σχέση ενός νεαρού ζευγαριού που αποφασίζουν να πάνε ταξίδι του μέλιτος στην επαρχία της Δανίας. Εντός του εξοχικού τους ζουν την ευτυχία και τον ιδανικό ερώτα, όταν όμως έρχονται σε επαφή με το περιβάλλον, αλλά και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γειτόνων, τα πράγματα θα αλλάξουν και η αγάπη τους θα κλονιστεί.
Ο Τζάφκας κινηματογραφεί δεξιοτεχνικά, σαν να κοιτάει από μια κλειδαρότρυπα, τις ειδυλλιακές στιγμές του ζευγαριού όταν βρίσκεται στο εσωτερικό του σπιτιού, ενώ όταν βγάζει τους ήρωές του στη φύση και σε εξωτερικούς χώρους φροντίζει να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα υπαρξιακού θρίλερ.
Ταυτόχρονα το αινιγματικό ζευγάρι των γειτόνων, με τον άντρα να αναζητάει κάποιον μυστηριώδη κλέφτη στο δάσος και τη γυναίκα να ζει στη σιωπή, λειτουργεί αντιστικτικά στη ζωτικότητα του ζευγαριού. Η επιμονή του, όμως, σε λεπτομέρειες, που δεν είναι πάντα σημαντικές για την εξέλιξη, δεν καταφέρνουν να λειτουργήσουν στο υποσυνείδητο του θεατή, όπως συμβαίνει στα φιλμ του Μπέργκμαν, κι έτσι η υπαρξιακή αλληγορία που επιχειρεί έρχεται απότομα, χωρίς τελικά ποτέ αν ξεκαθαρίζει αν ο εχθρός της σχέσης είναι εξωτερικοί παράγοντες ή οι εσωτερικοί τους φόβοι.
Πάντως η ποιητικά αλληγορική του διάθεση, αν κι όχι πάντα καλά ισορροπημένη, όπως και η στυλάτη θεατρικότητα του εγχειρήματός του δείχνει έναν σκηνοθέτη με πολλές αρετές.
Ο Άλκης, ένας μικροαπατεώνας, συμφωνεί να πρωταγωνιστήσει σε ένα viral βίντεο, που έχει σκοπό να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα του Δανιήλ Μπεζεριάνου, ενός παράνομου επιχειρηματία. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι συνεργοί του πρόκειται να τον σκοτώσουν, έχει μερικές μόνο ώρες για να αποδράσει από το στούντιο ταινιών πορνό που είναι παγιδευμένος. Ο νεαρότατος Δημήτρης Τσιλιφώνης- είναι μόλις είκοσι έξι χρόνων- με την πρώτη του μεγάλου μήκους αποδεικνύει ότι και στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε ταινίες είδους.
Υπογράφει λοιπόν με φαντασία κι ευρηματικότητα, μια crime comedy ταινία με επίκεντρο έναν κυνικό κόσμο που λανσάρεται ως πραγματικός με τον βαρύγδουπο τίτλο «Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα».
Επηρεασμένος από τις ταινίες δράσης, τον Ταραντίνο και την ποπ αισθητική της γενιάς του, ο Τσιλιφώνης σε μια καθόλου DIY προσπάθεια, πειραματίζεται με σκηνοθετικές τεχνικές και αξιοποιεί την σύγχρονη τεχνολογία, αποδεικνύοντας τελικά ότι οι ταινίες είδους δεν χρειάζονται πολλά χρήματα, αλλά καλές ιδέες. Σίγουρα θα μπορούσε να έχει κάνει μια καλύτερη δουλειά στο σενάριο, που αν και διαθέτει έξυπνο χιούμορ, συχνά χάνεται μέσα σε ένα δαίδαλο πληροφοριών. Είναι σαφές ότι ο νεαρός δημιουργός θέλει να καταγράψει τον παραλογισμό της εποχής μας, αλλά μια πιο λογική προσέγγιση θα έφερνε καλύτερο αποτέλεσμα. Χάρη όμως στον σωστό αφηγηματικό του ρυθμό, το πανέξυπνο μοντάζ του και την έντονη κινηματογράφησή του, ο Τσιλιφώνης δίνει καλά δείγματα γραφής για το μέλλον.
Ο Μίκαελ και η Ντάφνα χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους όταν η πόρτα του σπιτιού τους χτυπάει και δύο αξιωματικοί τους ανακοινώνουν ότι ο γιος τους, ο Γιόναταν, πέθανε ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία.
Απηυδισμένος από τις υπερβολικές εκδηλώσεις πένθους των συγγενών και από τη στρατιωτική γραφειοκρατία, ο Μίκαελ βυθίζεται σ’ ένα αυτοκαταστροφικό παραλήρημα θυμού για να βιώσει τελικά ένα αδιανόητο μπαράζ ανατροπών, το οποίο συναγωνίζεται σε σουρεαλισμό τις στρατιωτικές εμπειρίες του χαμένου παιδιού του. Μετά τον εξαιρετικό «Λίβανο», ο Σάμιουελ Μαόζεπιστρέφει με μια γλυκόπικρη ταινία για τα παιχνίδια της μοίρας στις ζωές μας, που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στη Βενετία και ήταν η πρόταση του Ισραήλ για τα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις στην πατρίδα του. Μάλιστα η υπουργός Πολιτισμού όταν έμαθε πως τελικά η ταινία δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τις υποψηφιότητες δήλωσε πως αυτή η απόφαση της Ακαδημίας «έσωσε την χώρα από μια πικρή απογοήτευση και μια λάθος απεικόνιση των ισραηλινών δυνάμεων».
Πράγματι ο Μαόζ μέσα από μια ιστορία που γεφυρώνει τον σκληρό ρεαλισμό με μια ενδιαφέρουσα μεταφυσική διάσταση σχετικά τον ρόλο της τύχης στην ανθρώπινη ζωή, ασκεί κριτική και καυτηριάζει την κοινωνία του, που με δική της επιλογή διαπράττει ύβρη επιμένοντας σε έναν παράλογο πόλεμο, οπότε δεν μπορεί παρά να τιμωρηθεί. Αν και ποτέ δεν αναφέρεται άμεσα στο θέμα της Παλαιστίνης, ο Μαόζ με μια εικαστική κινηματογράφηση καταδεικνύει πώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες αναλώνονται στο να φυλάνε μπλόκα απ’ όπου περνούν αραιά και πού καμήλες και σκοτώνουν τη ώρα τους χορεύοντας φοξ τροτ, έρμαια μιας μοίρας που μόνοι τους έφτιαξαν.
Όλα ξεκινούν όταν οι αρχές ανακοινώνουν σε μια οικογένεια ότι ο γιος τους πέθανε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Μέσα από φλας μπακ και σουρεαλιστικές ανατροπές ο σκηνοθέτης αποδεικνύει τελικά την παράνοια του πολέμου. Αν και σε σημεία γίνεται φλύαρος και παρατείνει τη διάρκεια της ταινίας του περισσότερο από όσο πιθανόν χρειαζόταν, ο Ισραηλινός σκηνοθέτης καταφέρνει να περάσει τον φιλοσοφικό του στοχασμό σχετικά με το αβέβαιο και το μοιραίο που ενυπάρχει στην πορεία του κάθε άνθρωπου, προσδίδοντας τελικά στη ταινία μια οικουμενική διάσταση.
Το Παιχνίδι του Δολοφόνου (Hangman)
Σκηνοθεσία: Τζόνι Μάρτιν
Παίζουν: Αλ Πατσίνο, Μπρίτανι Σνόου, Καρλ Ούρμπαν
Περίληψη:
Ο πρώην αστυνομικός ντετέκτιβ Ρέι Άρτσερ συνεργάζεται με τον ειδικό στα εγκληματικά προφίλ Γουίλ Ράνι για να εντοπίσουν έναν από τους πιο διάσημους και βίαιους serial killers της πόλης, που παίζει ένα διεστραμμένο δολοφονικό παιχνίδι. Ταυτόχρονα η δημοσιογράφος Κρίστι Ντέιβις παρακολουθεί επίμονα τους δύο αστυνομικούς προκειμένου να αποκαλύψει πρώτη τον ένοχο. Οι τρεις τους επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο ώστε να εμποδίσουν να γίνουν και άλλοι φόνοι, αφού κάθε 24 ώρες ένα σώμα βρίσκεται κρεμασμένο.
Ο Αλ Πατσίνο σε ένα αστυνομικό θρίλερ τηλεοπτικής κοπής κυνηγάει έναν μανιακό δολοφόνο. Η υπόθεση που έχει ο Τζο Μάρτιν στα χέρια του διαθέτει όλα τα κλισέ: έναν αστυνομικό που αν και έχει βγει στη σύνταξη δεν μπορεί να αποχωριστεί τη δράση, έναν ντετέκτιβ που κουβαλάει το δικό του προσωπικό τραύμα μετά τη δολοφονία της γυναίκας του και μια αινιγματική δημοσιογράφο που κρύβει ένα μυστικό.
Όλοι αυτοί κυνηγούν έναν serial killer που παίζει ένα διεστραμμένο παιχνίδι, εμπνευσμένο από την γνωστή σε όλους μας κρεμάλα. Το πρόβλημα είναι πως όλα συμβαίνουν απλώς γιατί κάτι πρέπει να γίνει, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ενώ η παρουσία του δολοφόνου που υποθετικά παίζει με τους αστυνομικούς δεν είναι ισχυρή, οπότε η αποκάλυψη της ταυτότητάς του από ένα σημείο και μετά είναι σχεδόν αδιάφορη.
Έτσι, τελικά, όλα θυμίζουν επεισόδιο μιας τυπικής αστυνομικής σειράς, χωρίς κινηματογραφικές εκπλήξεις, και μόνο ο Αλ Πατσίνο που όπως ο ήρωάς του παραμένει στις επάλξεις, αντιμετωπίζει με επαγγελματισμό τον ρόλο του σε μια ταινία πολύ κατώτερη φυσικά του μύθου του.
Mom and Dad
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Τέιλορ
Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Σέλμα Μπλερ, Αν Γουίντερς, Ζάκαρι Αρθουρ
Περίληψη:
Ο Μπρεντ και η Κένταλ ζουν μια ευτυχισμένη ζωή με τα δύο τους παιδιά, την έφηβη κόρη τους και το δεκάχρονο γιο τους σε ένα πλούσιο προάστιο μιας μεγαλούπολης με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη κοινωνία. Ξαφνικά, όμως, μια μέρα μια άγνωστη επιδημία θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας όλους τους γονείς στην τρέλα και βάζοντας στο μυαλό τους μόνο έναν στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους.
Ο Νίκολας Κέιτζ πρωταγωνιστεί σε ένα ακόμα ανεκδιήγητο b-movie, που αν και διαθέτει μια αρχική ιδέα με δυνατότητες, δεν μπορεί να βρει την ταυτότητά του και καταλήγει γρήγορα στην κακογουστιά. Μια ανεξήγητη μαζική υστερία ξεσπά σε ένα ειδυλλιακό προάστιο, όπου ζουν ευτυχισμένες αμερικανικές οικογένειες, οπότε οι γονείς επιθυμούν διακαώς να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Ανάμεσα στους αιμοσταγείς ενήλικες και ο Μπρεντ με την Κένταλ, αν και η δεύτερη αργεί να ενδώσει -ίσως επειδή το μητρικό της ένστικτο κυριαρχεί.
Η έφηβη κόρη τους και ο μικρός τους γιος πρέπει λοιπόν να βρουν ένα τρόπο να ξεφύγουν του δολοφονικού τους οίστρου.
Ο Μπράιαν Τέιλορ επηρεασμένος από ανάλογες ταινίες προηγούμενων δεκαετιών, προσπαθεί να αξιοποιήσει τα χοντροκομμένα στοιχεία θρίλερ του σεναρίου, μπολιάζοντάς τα με μαύρο χιούμορ, φτάνοντας στην παρωδία κι όχι στην κριτική του αμερικανικού ονείρου που καταβαραθρώνεται, όπως ίσως επιθυμεί. Έτσι η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο horror και στην κωμωδία εις μάτην, κι ο θεατής με δυσκολία θα ταρακουνηθεί, πόσο δε μάλλον θα γελάσει. Μάλιστα επιλέγει στις περισσότερες σκηνές ως μουσική υπόκρουση ανάλαφρα τραγουδάκια που μόνο φασαρία προκαλούν και αφήνει τον ταλαίπωρο Κέιτζ να ωρύεται άνευ λόγου και αφορμής.
Τελικά, όλο αυτό το συνονθύλευμα, από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνεται, αφού το σενάριο αδυνατεί να βρει κάποιον τρόπο να εξελιχθεί, αγγίζει τα όρια του κιτς και το μόνο που μένει στο τέλος είναι να λυπάσαι έναν καλό ηθοποιό που αναγκάστηκε να καταστρέψει την καριέρα του εξαιτίας του λογιστή του.
Επιχείρηση: Μαμά! (Beyond Beyond)
Σκηνοθεσία: Έσμπεν Τοφτ Γιάκομπσεν
Περίληψη:
Μια ιστορία για έναν μικρό κούνελο, που αποφασίζει να αγωνιστεί ενάντια στην πιο ισχυρή δύναμη. Στην πορεία, θα μάθει όλο και περισσότερα πράγματα για τη ζωή. Βραβευμένο σε τέσσερα διεθνή Φεστιβάλ Κινουμένων σχεδίων, το «Επιχείρηση: Μαμά!» είναι μελαγχολικό ταξίδι σε ένα ονειρικό σύμπαν, επηρεασμένο από τους μαγικούς κόσμους της Άστριντ Λίντγκρεν (συγγραφέα του αγαπημένου «Πίπη Φακιδομύτη»), του περίφημου Ιαπωνικού Studio Ghibli, της Ελληνικής Μυθολογίας (Ορφέας και Ευρυδίκη) και των Σκανδιναβικών Μύθων.
Ο Γιόχαν είναι ένας μικρός κούνελος, που ζει ευτυχισμένος με την οικογένειά του στη μακρινή Κουνελοχώρα. Όταν η μητέρα του θα χαθεί ξαφνικά, ο Γιόχαν θα αποφασίσει να ξεκινήσει ένα περιπετειώδες και δύσκολο ταξίδι για να τη φέρει πίσω. Στη διαδρομή, θα συναντήσει παράξενα πλάσματα, αξιολάτρευτους συμμάχους και τρομερές δυσκολίες, μέχρι να φτάσει στο Βασίλειο του πιο ισχυρού αντιπάλου του: του Βασιλιά του Φτερού.
Η Μεγάλη Κακιά Αλεπού και άλλες Ιστορίες(The Big Bad Fox And Other Tales)
Σκηνοθεσία: Μπενζαμέν Ρενέρ & Πάτρικ Ιμπερτ
Με τις φωνές των ( στα ελληνικά): Κωνσταντίνου Κακανά, Σοφίας Καψάμπελη, Στέλιου Ψαρουδάκη, Γιάννη Υφαντή, Διονυσίας Τσιτιρίδου, Ινούς Μενεγάκη, Αντώνη Πάλλη, Νίκου Παπαδόπουλου, Ποίμη Πέτρου]\
Περίληψη: Στο βραβευμένο με το Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων παραμύθι πρωταγωνιστεί μια αλεπού που αναστατώνει μια φάρμα.
H ζωή στην ύπαιθρο δεν είναι πάντα τόσο ειρηνική και ήσυχη. Ειδικά σε αυτή την φάρμα που μία αλεπού κάνει τη μαμά σε μια ομάδα από κοτοπουλάκια, ένα κουνέλι νομίζει ότι είναι πελαργός και μια πάπια θέλει να γίνει ο Άγιος Βασίλης. Με ζωγραφιστά σκίτσα που σήμερα πια δύσκολα βλέπουμε και νοσταλγική διάθεση, εμπνευσμένη από τους μύθους του Αισώπου, ο Μπενζαμάν Ρενέ μαζί με τον σχεδιαστή Πατρίκ Ιμπέρ απευθύνονται αποκλειστικά στο ανήλικο κοινό, για να του μάθουν ότι η ομορφιά δεν υπάρχει μόνο στα εφέ και στους εντυπωσιασμούς.
