Νέες ταινίες: Ερωτευμένοι στο διάστημα Τζένιφερ Λόρενς και Κρις Πρατ [κριτική & τρέιλερ]

Το 2016 φεύγει ηρωικά με κινηματογραφικά δώρα από το διάστημα και την Τέχνη.

Μια γιορταστική εβδομάδα χωρίς γιορταστικές ταινίες που όμως περιλαμβάνει το Σινικό Τείχος του διάσημου κινέζου Ζιάνγκ Γιμού και το Passengers με την Τζένιφερ Λώρενς. Επίσης μια ακόμα ποιητική ταινία του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι. 
 

Ποίηση χωρίς τέλος

( Poesia sin Fin)

Σκηνοθεσία: Alejandro Jodorowsky

Παίζουν: Adan Jodorowsky, Brontis Jodorowsky, Leandro Taub, Pamela Flores, Alejandro Jodorowsky, Jeremias Herskovits, Julia Avedano, Bastian Bodenhofer, Carolyn Carson, Adonis.

O μεγάλος Χιλιανός σουρεαλιστής Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι επιστρέφει στα 87 του χρόνια με τη δεύτερη αυτοβιογραφική του ταινία, μετά τον «Χορό της πραγματικότητας», μια ωδή στην ποίηση, για να μας υπενθυμίσει την άγρια χαρά της ζωής. Σκηνοθέτης, συγγραφέας, μίμος, ηθοποιός, κομίστας, ερμηνευτής των ταρό , αλλά και μέλος της ομάδας των σουρεαλιστών, ο Χοδορόφκσι, που έχει ανακοινώσει ότι θα γυρίσει συνολικά πέντε ταινίες για τη ζωή και την πορεία του, μέσα από την δική του κινηματογραφική γλώσσα, γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς, με φελλινική ατμόσφαιρα και γκροτέσκ διάθεση, θα μας ξεναγήσει αυτή τη φορά στη δεκαετία του ’40 και του ’50, περιγράφοντας τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα. Γυρισμένη στους δρόμους του Σαντιάγκο, με την εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας του Κρίστοφερ Ντόιλ- που δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του σκηνοθέτη- η ταινία καταγραφεί την προσωπική διαδρομή του Χοδορόφσκι, όταν νεαρός αντιστάθηκε στην πατρική εξουσία και ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς του, και μας συστήνει μέσα από την ιδιαίτερη οπτική του όλα τα ονόματα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας που τον σημάδεψαν. Ταυτόχρονα σκιαγραφεί την πολιτική κατάσταση της χώρας του εκείνη την περίοδο, ασκώντας τελικά κριτική σε κάθε μορφή εξουσίας.

Εξυμνώντας το μέγιστο αγαθό της ζωής και εξυψώνοντας την ποίηση ως απόλυτη θεότητα, ο Χοδορόφσκι φτιάχνει μια ταινία που αξίζει για πολλούς λόγους. Πρώτον ως καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και του σουρεαλιστικού κινήματος από έναν καλλιτέχνη που αποτελούσε κομμάτι του. Δεύτερον, γιατί επιμένει στον κινηματογραφικό του κώδικα, που μπορεί σήμερα να μοιάζει παλιός, αλλά διατηρεί μια σπάνια γοητεία. Και τρίτον γιατί με τη βαθιά του πείρα και τη σοφία του στέλνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, απλό και ξεκάθαρο, όπως και η ίδια η ζωή, όταν επιλέγεις να τη ζεις κι όχι να την αναλύεις. « Ζήσε», φωνάζει ο Χοδορόφσκι σε κάθε πλάνο του κι ο θεατής νιώθει τον παλμό μιας ψυχής που γεύτηκε τα πάντα με πάθος. Μερικές φορές βέβαια δεν αποφεύγει τις συμβουλές και η αυτοαναφορικότητά του σε πολλά σημεία μπορεί να κουράζει, όμως εδώ η ποίηση πραγματικά δεν έχει τέλος, οπότε όλα συγχωρούνται και απλώς χάνεσαι μέσα στο εικαστικό του σύμπαν. Τον νεαρό ήρωα τον ερμηνεύει ο ταλαντούχος γιος του, ενώ κι ο ίδιος εμφανίζεται ως συνοδοιπόρος του σε αυτό το ποιητικό ταξίδι, συνομιλώντας μαζί του και παρακινώντας τον να ακούσει την εσωτερική του φωνή. Η σκηνή στο λιμάνι, όπου ο νεαρός Aλεχάντρο αποχαιρετάει τον πατέρα του με προτροπή του μεγαλύτερου εαυτού του είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω δει τον τελευταίο καιρό και μόνο γι’ αυτό αξίζει να παρακολουθήσει κανείς αυτή την υπερρεαλιστική περιπλάνηση, που σε μερικά χρόνια σίγουρα θα αποτελεί σημείο αναφοράς.

 

 

Passengers

Σκηνοθεσία: Morten Tyldum

Παίζουν: Jennifer Lawrence, Chris Pratt , Laurence Fishburne

Μια ερωτική δραματική ιστορία στο διάστημα, που ξεκινάει με καλές προδιαγραφές, διαθέτοντας ένα γοητευτικό ζευγάρι πρωταγωνιστών, για να καταλήξει σε μια sci-fi περιπέτεια. Ένα διαστημόπλοιο ταξιδεύει προς έναν πλανήτη-αποικία της Γης με 5000 χιλιάδες επιβάτες, που όλοι βρίσκονται σε θαλάμους ύπνωσης, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Όμως ένας εξ αυτών, ο Τζιμ, από τεχνικό σφάλμα, θα ξυπνήσει 90 χρόνια πριν από την πολυπόθητη προσγείωση. Μηχανικός στο επάγγελμα, γεμάτος όνειρα και προσδοκίες, θα βρεθεί απελπισμένος και μόνος στον γαλαξία, ξέροντας ότι πρέπει να περάσει την υπόλοιπη του ζωή μέσα σε ένα σκάφος. Μοναδική του παρέα ένα ανδροειδές που εκτελεί χρέη μπάρμαν και ακούει τις εξομολογήσεις του. Για ένα διάστημα, ο Τζιμ αφήνεται στο χρόνο και καταπέφτει: πίνει πολύ, η εμφάνισή του θυμίζει ναυαγό σε νησί, παρόλο που το διαστημόπλοιο έχει όλες τις ανέσεις, και γενικά περιφέρεται χωρίς σκοπό. Μέχρι που ανακαλύπτει μια όμορφη ταξιδιώτισσα, την Ορόρα, μια συγγραφέα, όπως μαθαίνει ερευνώντας στα αρχεία, που θέλει να καταγράψει αυτή τη μοναδική εμπειρία και να μείνει στην Ιστορία. Το πρόβλημα είναι ότι εκείνη κοιμάται, όποτε τίθεται το ηθικό δίλημμα αν θα την ξυπνήσει, καταστρέφοντας τη ζωή της, ή θα υπομείνει το μοναχικό του μαρτύριο. Τελικά ενδίδει στην ανάγκη για επικοινωνία και την αποσυνδέει από το θάλαμό της. Οι δυο ταξιδιώτες γνωρίζονται και φυσικά ερωτεύονται, γιατί η Μοίρα έτσι αποφάσισε. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο ( Κρις Πρατ και Τζένιφερ Λόρεν) είναι τόσο όμορφοι και λαμπεροί και σε συνδυασμό με το εντυπωσιακό σκηνικό κρατούν το ενδιαφέρον μας, σε μια ιστορία που στέκεται ως ερωτική κομεντί. Το σενάριο όμως φαίνεται πως έχει εξαντλήσει τις εσωτερικές συγκρούσεις του Τζιμ, ενώ η ένταση που προκαλείται στην ονειρεμένη τους σχέση, όταν η Ορόρα ανακαλύπτει τι έκανε ο καλός της, δεν έχει τις δυνατότητες να αναπτυχτεί περαιτέρω, οπότε η ταινία με ένα σχετικά άτεχνο twist μετατρέπεται σε περιπέτεια επιστημονική φαντασίας.

Ο σκηνοθέτης Μόρτεν Τίλντουρ, που έχει υπογράψει το συγκλονιστικό « Παιχνίδι της μίμησης», προσπαθεί να παράξει ένα υπερθέαμα , αλλά πολλές σκηνές κάνουν κοιλιά, χωρίς να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το να επιμηκύνουν το χρόνο, ενώ οι δύο συμπαθητικοί κατά τα άλλα χαρακτήρες μένουν στάσιμοι και αναλώνονται σε επισκευές του σκάφους, ξεχνώντας τις υπαρξιακές τους αναζητήσεις. Το αδύναμο φινάλε αποδεικνύει την αμηχανία των σεναριογράφων, ενώ οι εύκολες λύσεις που επιλέγουν μας αφήνουν με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου, ακυρώνοντας την αρχική ιδέα της μοναξιάς ενός πλάσματος μέσα σε ένα τεράστιο σύμπαν που αναζητάει τον Άλλον για να υπάρξει.

 

 

 

Το Σινικό Τείχος

(The Great Wall)

Σκηνοθεσία: Zhang Yimou

Παίζουν: Matt Damon, Jing Tian, Pedro Pascal, Willem Dafoe κ.α

Η πρώτη αγγλόφωνη παραγωγή του διάσημου σκηνοθέτη Ζανγκ Γιμού, γυρισμένη εξ' ολοκλήρου στην Κίνα, αφορά ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του ανθρώπου, το Σινικό Τείχος. Με ένα υποτυπώδες σενάριο στα χέρια του, ο μεγάλος κινηματογραφιστής δεν καταφέρνει να κάνει την υπέρβαση και η ταινία περιορίζεται σε εντυπωσιακές σκηνές μάχης με τέρατα, που δεν καταλαβαίνουμε ούτε από πού έρχονται, ούτε γιατί επιτίθενται στην ανθρωπότητα.

Δύο μισθοφόροι δυτικοί πολεμιστές (Ματ Ντέιμον, Πέδρο Πασκάλ) φτάνουν στην μακρινή Κίνα, γύρω στο 1.100 μ.Χ, αναζητώντας πυρίτιδα. Ένα Τάγμα ιερών πολεμιστών τούς ανακαλύπτει, οπότε συλλαμβάνονται και φυλακίζονται στο Σινικό Τείχος. Εκεί βρίσκεται ακόμα ένας Δυτικός ( Γουίλιαμ Νταφόε), με ανάλογη ιστορία, που κρατείται όμηρος και μαθαίνει αγγλικά στα μέλη του ανώνυμου τάγματος, γιατί κάπως πρέπει να υποστηριχθεί το γιατί οι Κινέζοι εκείνη την εποχή γνώριζαν ξένες γλώσσες. Κι ενώ οι δυο μισθοφόροι περιμένουν το θάνατό τους, ξεκινάει μια μεγάλη επιδρομή υπερφυσικών τεράτων, των Τάο Τέι, που κάθε εξήντα χρόνια ξυπνούν και πολιορκούν το Τείχος. Ο Γουίλλιαμ (Ματ Ντέιμον) την ώρα της μάχης επιδεικνύει περίσσιο θάρρος και τόλμη, γι’ αυτό κερδίζει την εύνοια του Τάγματος. Έτσι θα γνωρίσει τη Διοικητή Λιν , η οποία θα του μάθει μέσα σε μια σκηνή, ότι οι ιεροί πολεμιστές πολεμούν για ιδανικά κι όχι για υλικά αγαθά. Φυσικά εκείνος μεταστρέφεται, αποφασίζει να ταχθεί στο πλευρό τους και να συνδράμει στην εξολόθρευση των εχθρών, εγκαταλείποντας τα σχέδιά του.

Η διαδρομή του κεντρικού πρωταγωνιστή, που από τυχοδιώκτης γίνεται ιδεαλιστής, δεν απασχολεί και πολύ την ταινία, η οποία προσπερνάει το μόνο ζήτημα που θέτει βιαστικά, εστιάζοντας κυρίως στις μάχες και σε σκηνές δράσης. Συνδυάζοντας την κινέζικη παράδοση και τη δυτική τεχνοτροπία, το «Σινικό Τείχος» βρίθει εντυπωσιακών εφέ: θα δείτε πολλά πράσινα τέρατα να γεμίζουν την οθόνη , αλλά και αναγεννησιακού τύπου ανακαλύψεις, όπως τα αερόστατα που κινούνται με φωτιές, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Ένα υφέρπον ρομάντζο ανάμεσα στη Λιν και στον Γουίλιαμ, που θα μπορούσε να δώσει μια ανθρώπινη διάσταση σε μια τελικά ανούσια ιστορία, δεν αναπτύσσεται επαρκώς, οπότε πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον χάνεται, γιατί πόσα τέρατα πια να δεις να πεθαίνουν από τα τόξα του γενναίου Ντέιμον;

Πολύ πιθανόν ο Ζανγκ Γιμού να έχει στο μυαλό τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», αλλά εδώ δεν έχει καμιά βοήθεια από το σενάριο. Οι ωραίες εικόνες που ξέρει καλά να φτιάχνει, δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος ή συμβολισμό, παρά μόνο ένα illustration περιτύλιγμα, ενώ οι χαρακτήρες, αν και υποστηρίζονται από καλούς ηθοποιούς, μοιάζουν χάρτινοι, σαν ήρωες videogame. Έτσι το «Σινικό Τείχος», μια ιδιαιτέρως φιλόδοξη υπερπαραγωγή, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μια δυνατή ομάδα βυθίζεται αύτανδρη, αν δεν έχει στα χέρια της μια καλή ιστορία.

 

 

 

Γιατί αυτόν;

(Why Him)

Σκηνοθεσία: John Hamburg

Παίζουν: James Franco, Bryan Cranston, Zoey Deutch, Megan Mullally, Griffin Gluck and Keegan-Michael Key.

Μια οικογενειακή κωμωδία που διεκδικεί ένα κομμάτι από την χριστουγεννιάτικη πίτα, ακολουθώντας πιασάρικα κλισέ, για να αποδείξει ότι τελικά δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας.

Τοποθετημένη χρονικά στις γιορτές των Χριστουγέννων, αν και δεν υπάρχει κανένας απόλυτος σεναριακά λόγος για κάτι τέτοιο, η ταινία δείχνει πώς ένας συντηρητικός μπαμπάς, ονόματι Νεντ Φλέμινγκ, έρχεται αντιμέτωπος με τον σύντροφο της κόρης του, τον Λερντ Μέιχιου, έναν πολυεκατομμυριούχο μεν, αλλά εντελώς τρελό τύπο με άπειρα τατουάζ, που λέει ό,τι θέλει, κάνει ό,τι του καπνίσει και βγάζει τρελά λεφτά από το διαδίκτυο, όταν εκείνος αγωνίζεται να σώσει μια παραδοσιακή οικογενειακή επιχείρηση που ασχολείται με τις εκτυπώσεις. Η μάχη για το κορίτσι που και οι δύο αγαπούν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, αρχίζει όταν ο Νεντ μάθει πως ο νεαρός σκοπεύει να κάνει πρόταση γάμου στην μοναχοκόρη του.

Πολλές κωμωδίες βασίζονται σε πολύ απλές ιστορίες και χιλιοειπωμένα θέματα, αλλά καταφέρνουν να μας κερδίσουν με τον απρόσμενο τρόπο που τις διαχειρίζονται. Δυστυχώς η συγκεκριμένη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ούτε το χάσμα των γενεών που προσπαθεί να θέσει ως βασικό της άξονα, ούτε το ρομάντζο των νεαρών, ούτε καν οι συγκρούσεις των δύο « αντίζηλων» είναι αρκετές για να δημιουργήσουν μια κωμωδία χαρακτήρων, όπως ήταν η αρχική πρόθεση, σύμφωνα με τις δηλώσεις των δημιουργών. Αντ’ αυτής σεξουαλικά αστειάκια, αθυροστομίες, ξεπερασμένα γκανγκ με τουαλέτες που λειτουργούν με hi tech τρόπο, ταλαιπωρώντας τους ήρωες, και χιούμορ περασμένων δεκαετιών περί μοντέρνας τέχνης, προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο μας.

Κρίμα, γιατί ο Μπράιαν Κράνστον, ένας καλός ηθοποιός, επιστρέφει στην κωμωδία με έναν ρόλο που του ταιριάζει πολύ και πραγματικά κάνει ό,τι μπορεί, όπως και ο Τζέιμς Φράνκο που υποδύεται τον εκκεντρικό πολυεκατομμυριούχο. Η χημεία τους έχει ενδιαφέρον και οι ήρωες που πλάθουν αποκτούν χάρη στις δικές τους προσπάθειες κωμικές «παραξενιές» και ευαισθησίες. Ο σκηνοθέτης Τζον Χάμπεργκ όμως, που γενικά έχει καλή φήμη για τις ανθρωποκεντρικές του προσεγγίσεις, δεν είναι σε φόρμα, και σε συνδυασμό με ένα αδύναμο σενάριο, ή ίσως και εξαιτίας αυτού, γρήγορα χάνει το κέφι του και μαζί του κι εμείς το δικό μας.

 

 

 

Η Χορεύτρια

(La danseuse)

Σκηνοθεσία : Stéphanie Di Giusto

Παίζουν : Soko, Γκασπάρ Ουλιέλ, Melanie Thierry, Lily-Rose Depp, Louis-Do de Lencquesaing, Amanda Plummer, Charlie Morgan, Tamzin Merchant, Bert Haelvoet, Camille Rutherford κ.α

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, το φιλμ αποτελεί ένα γαλλικό βιογραφικό μουσικό δράμα, με το οποίο η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης Στεφανί ντι Τζιούστο κέρδισε τις εντυπώσεις τον Μάιο στο 69ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.

Η γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός Σοκό υποδύεται την αμερικανίδα χορεύτρια Λόι Φούλερ, που έγινε γνωστή στο Παρίσι στα τέλη του 19ου αιώνα και αποτέλεσε έμπνευση για τον ζωγράφο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ και τους αδερφούς Λυμιέρ. Η μεγάλη πρωτοπόρος χορεύτρια αποθεώθηκε για την ιδιαίτερη τεχνική της, στην οποία χρησιμοποιούσε ειδικά φωτιστικά εφέ και μεταξωτά υφάσματα, μεταμορφώνοντας εντελώς το σώμα της.

Η ταινία περιγράφει την εποχή που η Φούλερ ήταν πλέον διάσημη και επικεντρώνεται στη σχέση της με την επίσης χορεύτρια Ισιδώρα Ντάνκαν ( την υποδύεται η Λίλυ Ρόουζ Ντεπ, κόρη του Τζόνι Ντεπ και της Βανέσα Παραντί ), η οποία από προστατευόμενή της γίνεται μοιραία της αντίζηλος. Οι δυο τους θεωρούνται καθοριστικές μορφές στην ιστορία του χορού. Ήταν οι πρώτες που έσπασαν την κλασική φόρμα του μπαλέτου και άφησαν το σώμα να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς. Όμως το ταλέντο της Ντάνκαν ήταν τόσο μεγάλο, που σύντομα υποσκίασε τη Φούλερ κι έτσι η φιλία τους στάθηκε για τη δεύτερη η αρχή της πτώσης της.

Στην ταινία, τις χορογραφίες της Σοκό, που τις ερμηνεύει η ίδια χωρίς ντουμπλάρισμα, επιμελήθηκε η Jody Sperling, αμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφος. Για την ιστορία, αξίζει να αναφερθεί πως η Γαλλίδα σταρ έκανε άπειρες ώρες προπόνηση καθημερινά, προκειμένου να αποκτήσει τη σωματική κατάσταση που θα τη βοηθούσε να ερμηνεύσει τη θρυλική χορεύτρια.