Η κινηματογραφική είδηση της εβδομάδας δεν μπορεί παρά να είναι η επιστροφή του Mr. Grey που λάτρεψαν οι γυναίκες. Οι περιπέτειες της αθώας Αναστάζια συνεχίζονται! Ομως την προσοχή μας αξίζουν και οι υπόλοιπες ταινίες που κάνουν new entry στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα.
- Οι πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι
- (Fifty Shades Darker)
- Σκηνοθεσία: Τζέιμς Φόλεϊ
- Παίζουν: Τζέιμι Ντόρναν, Ντακότα Τζόνσον, Κιμ Μπέισινγκερ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Ρίτα Όρα, Μαξ Μαρτίνι
Περίληψη:
Έρχεται το δεύτερο μέρος της προκλητικής τριλογίας, που υπογράφει ο σκηνοθέτης Τζέιμς Φόλεϊ («House of Cards»). Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε: Η Αναστάζια (Άνα) Στιλ (Ντακότα Τζόνσον) αποκαρδιωμένη από τα σκοτεινά μυστικά του πληγωμένου συναισθηματικά νεαρού επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι (Τζέιμι Ντόρναν), έχει διακόψει τη σχέση τους κι έχει ξεκινήσει μια καινούρια καριέρα σ’ έναν εκδοτικό οίκο, έχοντας να αντιμετωπίσει και την έντονη πολιορκία του προϊσταμένου της. Όμως, ο πόθος της για τον Γκρέι κυριαρχεί ακόμα σε κάθε της σκέψη κι έτσι, όταν εκείνος προσπαθεί να δελεάσει την Άνα για να επιστρέψει στη ζωή του, προτείνοντάς της μια νέα συμφωνία, εκείνη δεν μπορεί να του αντισταθεί.
- ΝΕΡΟΥΔΑ
- (Neruda)
- Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν
- Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ , Λούις Νιέκο, Μερσέντες Μοράν
Περίληψη:
Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που προκαλεί την αντίδραση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα. Ο αστυνομικός Όσκαρ Πελουσονό όμως έχει αναλάβει να συλλάβει τον ποιητή. Ο Πάμπλο Λαραΐν («Jackie») υπογράφει ακόμα μια βιογραφία, αυτή τη φορά για έναν μεγάλο συμπατριώτη του, τον Πάμπλο Νερούδα, με ποιητικές διαστάσεις. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο νομπελίστας ποιητής έχει γνωρίσει την καταξίωση, αφού ο λαός πίνει νερό στο όνομά του, ενώ ταυτόχρονα από τη θέση του Γερουσιαστή έρχεται σε σύγκρουση με την φιλοαμερικανική κυβέρνηση λόγω των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι εξαπολύουν ένα ανθρωποκυνηγητό εναντίον του, ενώ ο ποιητής προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα μαζί με τη γυναίκα του, τη ζωγράφο Ντέλια Ντελ Καρίλ. Την επιχείρηση της σύλληψής του έχει αναλάβει ο νεαρός διευθυντής της αστυνομίας Όσκαρ Πελουσονό.
Εμπνευσμένος από τα δραματικά γεγονότα της νέας του ζωής, ως φυγάς, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή του «Canto General». Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη ο θρύλος του μεγαλώνει και οι καλλιτέχνες με επικεφαλής τον Πάμπλο Πικάσο κραυγάζουν για την ελευθερία του. Παράλληλα, ο Νερούδα παίζει με τον διώκτη του ένα επικίνδυνο παιχνίδι: του αφήνει στοιχεία που αποδεικνύουν την παρουσία του και τον προκαλεί ανοιχτά, δημιουργώντας έναν μύθο γύρω από το όνομά του. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, επηρεασμένος περισσότερο από τη σύγχρονη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και λιγότερο από το έργο του Νερούδα, δημιουργεί ένα ποιητικό σύμπαν, όπου τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας είναι δυσδιάκριτα. Υιοθετώντας την ατμόσφαιρα του νουάρ σε κάθε πλάνο του, στήνει μια ιστορία μυστηρίου, από αυτές που αρέσουν στον ήρωά του. Στην ουσία καταθέτει μια ιδιότυπη βιογραφία. όπου οι πρωταγωνιστές είναι δυο: ο Ποιητής και ο Επιθεωρητής, που αλληλοσυμπληρώνονται με υπερρεαλιστικό τρόπο. Ταυτόχρονα φωτίζει μια απρόσμενη διάσταση του Νερούδα, συνδυάζοντας την βαθιά ποιητική του ευαισθησία, την πολιτική του αγωνιστικότητα , αλλά και την εγωιστική πλευρά μιας μεγαλοφυΐας. Ο Λούις Νιέκο αναλαμβάνει τον ρόλο του Νερούδα, έχοντας εμφανή ομοιότητα μαζί του, και πλάθει μια ιδιαίτερη περσόνα, που γοητεύει μέσα από τις αντιθέσεις του. Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ στο ρόλο του Επιθεωρητή κάνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Ακολουθώντας το πνεύμα της ταινίας, σκιαγραφεί ένα χαρακτήρα - δημιούργημα ενός ποιητή και μέσα από μια μη ρεαλιστική κατεύθυνση πλάθει ένα πλάσμα σχεδόν χάρτινο, γι’ αυτό και μυστηριώδες, όπως όλοι οι ήρωες των ποιητών.
- Το Γλυκό Φασόλι
- (Sweet Bean)
- Σενάριο-σκηνοθεσία: Ναόμι Καβάσε
- Παίζουν: Κιρίν Κικί, Μασατόσι Ναγκάσε, Κιάρα Ουτσίντα
Περίληψη:
Ο Σεντάρο είναι ένας μοναχικός μεσήλικας, ιδιοκτήτης ενός μικρού εστιατορίου Ντοραγιάκι, όπου συχνάζουν διάφοροι περίοικοι και έφηβοι μαθητές. Όταν βάζει μια αγγελία με την οποία ζητά συνεργάτη, τον προσεγγίζει η κυρία Τόκου, μια γυναίκα που πλησιάζει τα ογδόντα. Η παράξενη βοηθός του είναι συγκλονιστική μαγείρισσα, αλλά κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Η Γιαπωνέζα Ναόμι Καβάσε διασκευάζει το μυθιστόρημα του Ντούριαν Σουκεγκάουα για να αφηγηθεί μια γαστρονομική ιστορία, που αποκαλύπτει το μυστικό της ζωής.
Η σχέση του κινηματογράφου και του φαγητού είναι ιδιαίτερη, γεμάτη συμβολισμούς, μυρωδιές και χρώματα και το «Γλυκό Φασόλι» είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αυτής της τάσης. Ένας μεσήλικας άντρας, ο Σεντάρο, φορτωμένος με το βάρος ενός ένοχου παρελθόντος, φτιάχνει ντοραγιάκι (γλυκά σαν τηγανίτες, γεμιστές με πάστα γλυκού φασολιού). Οι πελάτες του είναι κυρίως μαθητές κι έφηβοι. Όταν μια ηλικιωμένη κυρία, η Τόκου, τον προσεγγίζει και του ζητάει δουλειά, εκείνος στην αρχή είναι διστακτικός. Όμως η παράξενη επισκέπτρια, που μαγεύεται από τις κερασιές έξω από την καντίνα, επιστρέφει μερικές μετά και του προσφέρει μια πάστα φασολιού, που έχει φτιάξει μόνη της. Η γεύση της είναι μοναδική κι έτσι ο Σεντάρο την προσλαμβάνει. Σύντομα θα ανακαλύψει πως η κυρία Τόκου έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό: μιλάει στα φασόλια κι ακούει τις ιστορίες τους. Η βαθιά της σοφία και η αγάπη της, σε αντίθεση με εκείνον που ούτε καν μπορεί να φάει ένα ολόκληρο ντοραγιάκι, αλλά παρόλα αυτά τα πουλάει, θα αυξήσουν την πελατεία του. Όμως η βοηθός του, που τα χέρια της είναι παραμορφωμένα, κρύβει ένα μυστικό. Οι φήμες στη γειτονιά ότι έχει μια κολλητική ασθένεια απομακρύνουν τους πελάτες και τότε ο Σεντάρο θα ακολουθήσει τα χνάρια της, για να μάθει στην πραγματικότητα το νόημα της ζωής.
«Σε αυτό τον κόσμο έχουμε έρθει για να τον δούμε και να τον ακούσουμε » , λέει εκείνη και με τον μαγικό της τρόπο λυτρώνει τον Σεντάρο, αλλά και μια έφηβη μαθήτρια που επισκέπτεται τακτικά την καντίνα, από τα φαντάσματά τους. Η κυρία Τόκου ξέρει να ακούει τη σιωπή, ξέρει να νιώθει τον άνεμο, να ψηλαφίζει τον κορμό των δέντρων κι γι’ αυτό είναι απαλλαγμένη από τον πόνο και τον φόβο. Με αργό ρυθμό, που σε υποβάλλει, και με έναν διάχυτο λυρισμό , η Καβάσε φτιάχνει μια γλυκόπικρη ιστορία, πολύ απλή στη δομή της, γι’ αυτό και βαθιά φιλοσοφική, που λειτουργεί λυτρωτικά για τον θεατή. Η βετεράνος Κιρίν Κικί, με το διεισδυτικό της βλέμμα και το ήρεμο χαμόγελό της, φέρει τη σοφία της κυρίας Τόκου με συγκλονιστική ευαισθησία, ενώ ο Μασατόσι Ναγκάσε στο ρόλο του ιδιοκτήτη αποκαλύπτει τα τραύματα του ήρωά του και οδηγείται στο φως που του διδάσκει η βοηθός του. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, σίγουρα θα έχετε την επιθυμία να δοκιμάσετε κι εσείς ένα ντοραγιάκι με γλυκό φασόλι.
- Η Αυτοκρατορία
- ( The Imperium)
- Σενάριο- σκηνοθεσία: Ντάνιελ Ραγκούσις
- Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τόνι Κολέτ, Τρέισι Λετς
Περίληψη:
Ο Νέιτ είναι ένας νεαρός πράκτορας του FBI που αναλαμβάνει υποθέσεις τρομοκρατίας. Όταν άγνωστοι κλέβουν μια μεγάλη ποσότητα επικίνδυνης χημικής ουσίας, αναλαμβάνει να εισχωρήσει μυστικά σε μία εξτρεμιστική ρατσιστική οργάνωση που θεωρείται ο βασικός ύποπτος για τη ληστεία. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχηγού της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα αναγκάζεται να εκτελέσει σκληρές πράξεις, που έρχονται ενάντια στις πεποιθήσεις του. Ο Ντανιελ Ραγκούσις, βασισμένος στην προσωπική μαρτυρία ενός πράκτορα του FBI, που εισχώρησε σε μια νεοναζιστική οργάνωση προκειμένου να συγκεντρώσει στοιχεία και να αποτρέψει ένα τρομοκρατικό χτύπημα, στήνει ένα αντιφασιστικό φιλμ, αλλά δεν αποφεύγει την τηλεοπτική αισθητική. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Νέιτ , ένας μάλλον φοβικός πράκτορας, που όμως έχει ικανότητα στην επικοινωνία. Η ανώτερή του Άντζελα Ζαμπάρο αναγνωρίζει μέσα από μια ανάκριση το ταλέντο του και του θέτει μια δύσκολη αποστολή: να διερευνήσει τι συμβαίνει στους κόλπους μιας ρατσιστικής και ακραία εθνικιστικής οργάνωσης. Στην αρχή ο Νέιτ είναι απρόθυμος να αναλάβει αυτή την επικίνδυνη υπόθεση, αλλά τελικά πείθεται κι έτσι αρχίζει η γνωριμία του με τα μέλη της οργάνωσης. Όπως συμβαίνει σε όλες τις κατασκοπικές ταινίες του είδους, το θέμα είναι να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητα του πράκτορα. Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει συνήθως , εδώ ο Νέιτ ποτέ δεν επηρεάζεται από τις ιδέες της οργάνωσης και ποτέ δεν παλινδρομεί. Όμως το ιδεολογικό πλαίσιο αυτών των εξτρεμιστικών τάσεων αντιμετωπίζεται αρκετά επιφανειακά και ο σκηνοθέτης δεν εμβαθύνει στην ουσία τους, αλλά μένει σε μια απλή περιγραφή τους.
Το ενδιαφέρον είναι ότι κάποια από τα μέλη της οργάνωσης παρουσιάζονται ως απλοί καθημερινοί πολίτες , γεγονός που ενισχύει τη θέση της ταινίας: ότι στην πραγματικότητα ο εχθρός είναι ένας από εμάς. Δεν λείπουν βέβαια και οι χαρακτήρες που ρέπουν προς την ψυχολογική διαταραχή, επίσης συχνό φαινόμενο στους κόλπους τέτοιων οργανώσεων. Αν και οι προθέσεις του Ραγκούσις είναι να δώσει ένα σαφές αντιφασιστικό μήνυμα, δεν αποφεύγει τους διδακτισμούς και συχνά η κινηματογράφησή του ακολουθεί μια βιντεοκλιπίστικη λογική, που θυμίζει τηλεοπτικό σποτάκι κατά του ρατσισμού. Προσπαθεί μεν να δημιουργήσει μια συνθήκη θρίλερ γα να προσδώσει στην ιστορία του μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά με τον μην εστιάζει στη γέννηση του φαινομένου, παρά μόνο στα γεγονότα, δεν καταφέρνει να φωτίσει τις πιο σκοτεινές του πλευρές, άρα ούτε την επικινδυνότητά του.
Ο Ντάνιελ Ράτκλιφ, που προσπαθεί να ξεπεράσει την ταμπέλα του Χάρι Πότερ, είναι αρκετά πειστικός ως nerd πράκτορας στο πρώτο μέρος, αλλά η μεταμόρφωσή του σε νεοναζί δεν είναι επιτυχημένη, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς πώς έπεισε τα μέλη της οργάνωση ότι είναι ένας από αυτούς. Η Τόνι Κολέτ, που υποδύεται την πράκτορα Ζαμπάρο, όμως για ακόμα μια φορά αποδεικνύει την ερμηνευτική της γκάμα και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ηρωίδα που στέκεται απέναντι στο φαινόμενο του εθνικισμού με στοχαστική ματιά.
- Η κλούβα (Clash)
- Σκηνοθεσία: Μοχάμεντ Ντιάμπ
- Παίζουν: Νέλλυ Καρίμ, Χάνι Αντέλ, Ταρίκ Αμπντέλ Αζίζ
Περίληψη:
Στην αρχή της σειράς των γεγονότων που οδήγησαν στην ανατροπή του προέδρου Μόρσι, μια κλούβα της Αστυνομίας, μέσα στην οποία κρατούνται διαδηλωτές με εντελώς διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, διασχίζει τις βίαιες διαδηλώσεις. Θα μπορέσουν οι κρατούμενοι να ξεπεράσουν τις διαφορές τους προκειμένου να επιβιώσουν; Ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Ντιάμπ, επηρεασμένος από την πολιτική κατάσταση της χώρας του και τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2013, περιγράφει τι σημαίνει για μια κοινωνία να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Έτσι βάζει σε μια αστυνομική κλούβα εκπροσώπους κάθε παράταξης, ανάμεσά τους έναν Αμερικανο-Αιγύπτιο δημοσιογράφο, γυναίκες, ανήλικα παιδιά, που τους φρουρούν οι σκληροί καθεστωτικοί αστυνομικοί. Μέσα σε έναν τόσο μικρό χώρο ο Ντιάμπ κινεί την κάμερά του και καταγράφει μια μικρογραφία ενός εμφύλιου σπαραγμού, ενώ οι διαδηλώσεις μαίνονται και οι συνθήκες για όλους είναι απελπιστικές. Κρατώντας μια κριτική και αμερόληπτη στάση, δεν παίρνει ποτέ το μέρος κανενός, αλλά καταγράφει πώς οι έριδες που σπαράσσουν τη χώρα του λειτουργούν τελικά εις βάρος όλων. Ακόμα και με τους αστυνομικούς είναι γενναιόδωρος και φροντίζει να δείχνει ότι είναι κι εκείνοι όργανα ενός συστήματος, που ενεργούν ακολουθώντας εντολές. Ενώ η κατάσταση μέσα κι έξω από την κλούβα γίνεται αποπνικτική, ο σκηνοθέτης εστιάζει σε μικρές ανθρώπινες στιγμές: τη γέννηση ενός έρωτα, σε ένα τραγούδι, ένα γέλιο, ακόμα κι έναν θάνατο, αποτυπώνοντας την πορεία της ίδιας της ζωής, που παρά τις αποφάσεις των ισχυρών συνεχίζει το δρόμο της.
Το πρόβλημα του Ντιάμπ είναι πως κρατάει το θέμα του σε τοπικό επίπεδο κι έτσι δεν καταφέρνει τελικά να κάνει την υπέρβαση και να δείξει με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη δική του πατρίδα μια οικουμενική κατάσταση, που έχει να κάνει τελικά με τον αλληλοσπαραγμό. Οι αναφορές του σε πράγματα που πιθανόν κάποιος είναι δύσκολο να γνωρίζει σε βάθος δημιουργούν μια απόσταση στο θεατή. Αν και ξέρει να δημιουργεί ένταση, μερικές φορές η ταινία μοιάζει με ένα ρεπορτάζ, αμερόληπτο μεν και δίκαιο, που όμως στερείται την καλλιτεχνική οπτική.
- Το Διάστημα Ανάμεσά Μας
- (The Space Between Us)
- Σκηνοθεσία: Πίτερ Τσέλσομ
- Παίζουν: Γκάρι Όλντμαν, Εϊσά Μπάτερφιλντ, Κάρλα Γκουτζίνο
Περίληψη:
Έχοντας γεννηθεί στον Άρη, αποτέλεσμα μιας αναπάντεχης εγκυμοσύνης πριν την απογείωση του διαστημόπλοιου που έφερε τη μητέρα του στον Κόκκινο Πλανήτη, ο 16χρονος Γκάρντνερ ταξιδεύει για πρώτη φορά στη Γη. Η μεγάλη του επιθυμία είναι να βρει τον πατέρα του, για να ανακαλύψει το μυστήριο της γέννησής του και για να καταλάβει τη θέση του στο σύμπαν. Ο Πίτερ Τσέλσομ σκηνοθετεί μια εφηβική ιστορία αγάπης κι ενηλικίωσης, που φτάνει έως το διάστημα μεν, αλλά δεν θα σας ταξιδέψει μακριά.
Ο Γκάρντνερ είναι ιδιοφυές παιδί, άσσος στα κομπιούτερ, που γνωρίζει μέσα από το διαδίκτυο μια νεαρή κοπέλα, την Τάσλα. Οι δυο τους, μοναχικοί και ορφανοί, έχουν πολλά κοινά, αλλά το πρόβλημα είναι πως ο Γκάρντνερ ζει στον Άρη. Η μητέρα του ήταν αστροναύτης, αλλά δυστυχώς σε μια πρόωρη γέννα τον έφερε στον κόσμο σε μια υπεργαλαξιακή αποικία, που έχει ιδρύσει ένας πρωτοπόρος οραματιστής, ο Ναθάνιελ Σέφερντ. Ο μικρός, ζώντας αποκομμένος από την πραγματική ζωή, θέλει να εξερευνήσει την ταυτότητά του, αλλά και να ανακαλύψει τον πατέρα του. Τελικά θα πείσει την αποστολή του να επιστρέψει στη Γη. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή σε αυτόν τον παράξενο πλανήτη- οι μόνες εικόνες του είναι από τα « Φτερά του έρωτα», τη γνωστή ταινία του Βιμ Βέντερς που παρακολουθεί φανατικά. Ο οργανισμός του δεν είναι φτιαγμένος για τη γήινη ατμόσφαιρα και σύντομα θα βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο. Η επιθυμία του να γνωρίσει τον κόσμο είναι τόσο μεγάλη, που θα ξεπεράσει όλα τα μέτρα ασφαλείας της NASA, θα βρει την διαδικτυακή του φίλη και θα αρχίσει να αναζητάει τον πατέρα του. Μέσα σε μια διαδρομή που βρίθει φαντασιακών στοιχείων, ο Γκάρντνερ θα ανακαλύψει με κίνδυνο της ζωής του την αγάπη και την ανάγκη να έχεις κάποιον σε αυτό τον κόσμο. «Το Διάστημα ανάμεσά μας» ακροβατεί ανάμεσα σε μια τυπική εφηβική ταινία, όπου το παράδοξο του κεντρικού ήρωα γεννάει έναν μεγάλο κι αθώο έρωτα, ενώ φλερτάρει και με την επιστημονική φαντασία, αν και οι διαστημικές σκηνές δεν είναι τόσο εντυπωσιακές, όσο έχουμε συνηθίσει σε ανάλογου ύφους ταινίες. Ο Πίτερ Τσέλσομ φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας κι έτσι δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα του σύμπαντος με ενδιαφέροντα τρόπο. Από την άλλη, οι σεναριακές υπερβολές, που δεν υποστηρίζονται από το όλο περιβάλλον, καθώς κι οι χαρακτήρες που παρουσιάζουν αρκετά κενά, δεν βοηθούν τις προθέσεις του.
Η εμπειρία και το κύρος του Γκάρι Όλντμαν δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στην ταινία, αλλά οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν αποφεύγουν τα κλισέ. Ο νεαρός Εϊσά Μπάτερφιλντ έχει κάτι αλλόκοτο στον τρόπο που αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τα γήινα, αλλά γρήγορα ενσωματώνεται στον νέο κόσμο κι εύκολα μετατρέπεται σε ένα κανονικό εσωστρεφές αγόρι. Η Κάρλα Γκουτζίνο είναι χαριτωμένη, δυναμική και εύθραυστη, αλλά κι αυτή μένει σε μια στερεοτυπική εικόνα. Το προβλεπόμενο και κάπως γλυκερό φινάλε αποδεικνύει ότι η ταινία δεν είχε δυναμική για πολλά και δεν διεκδικεί δάφνες, αλλά αρκείται στο να σας κρατήσει συντροφιά ένα υποτονικό απόγευμα.
- LEGO- Batman
- Σκηνοθεσία: Κρις ΜακΚέι
- Στα ελληνικά με τις φωνές των: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Φάνης Μουρατίδης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ιωάννα Πηλιχού, Χρήστος Σιμαρδάνης
- Στην υποτιτλισμένη version της ταινίας, τις φωνές τους δανείζουν οι: Γουίλ Αρνέτ , Μάικλ Σέρα), Ροζάριο Ντόσον , Ρέιφ Φάινς και ο Ζακ Γαλιφιανάκης
Περίληψη:
Η «Ταινία LEGO» έγινε παγκόσμιο φαινόμενο το 2014, καταφέρνοντας να φτάσει σε εισπράξεις τα 469 εκατομμύρια δολάρια. Συνεχίζοντας στο ίδιο ασεβές πνεύμα και τολμηρό χιούμορ, ο αυτό-αποκαλούμενος και πρωταγωνιστής εκείνης της μεταφοράς, πρωταγωνιστεί στην ολόδική του κινηματογραφική περιπέτεια.
Στο Γκόθαμ ζυμώνονται μεγάλες αλλαγές κι αν ο Μπάτμαν θέλει να σώσει την πόλη από την εχθρική κατάληψη του Τζόκερ, ίσως πρέπει να αφήσει πίσω το μοτίβο του μοναχικού εκδικητή, να μάθει να συνεργάζεται με άλλους, και ίσως έτσι να καταφέρει να χαλαρώσει. Ο Γουίλ Αρνέτ, που δανείζει τη φωνή του στον Μπάτμαν, επισημαίνει τη μεγάλη του έκπληξη από την επιτυχία της πρώτης ταινίας: «Στην αρχή όταν οι Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ μου είπαν ότι θα έκαναν την ταινία Lego, ήμουν μπερδεμένος γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν. Θα ήταν μια διαφήμιση για τα Lego; Φυσικά και δεν ήταν. Είχαν μια καταπληκτική ιστορία στο μυαλό τους». Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η μοναξιά του Μπρους Γουέιν, ο οποίος αποφασίζει να υιοθετήσει έναν γιο. Ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις ευθύνες και τις συνέπειες, που συνεπάγεται η επιλογή του. Το τολμηρό χιούμορ είναι το βασικό στοιχείο αυτού του σίκουελ: «Είναι δισεκατομμυριούχος, είναι όμορφος, έχει αυτό το καταπληκτικό σπίτι και όλα αυτά τα σούπερ γκάτζετ. Γιατί είναι τόσο ανήσυχος; Μας κάνει να γελάσουμε. Αναρωτιόμαστε γιατί με αυτή τη ζωή αισθάνεται τόσο ατελής και ανολοκλήρωτος. Αυτό ερευνούμε», εξηγεί ο Γουίλ Αρνέτ.
- Τσαπάγιεφ (Επανέκδοση)
- (Chapaev)
- Σκηνοθεσία - Σενάριο: Γκεόργκι Βασίλιεφ, Σεργκέι Βασίλιεφ
- Παίζουν: Μπορίς Μπάμποτσκιν, Λεονίντ Κμιτ, Βαρβάρα Μιάσνικοβα, Μπορίς Μπλινόφ
Περίληψη:
Η ταινία των Βασίλιεφ, βασισμένη στο βιογραφικό μυθιστόρημα του Ντμίτρι Φούρμανοφ, πολιτικού κομισάριου στην 25η Μεραρχία Πεζικού όπου διοικούσε ο Τσαπάγιεφ, καθώς επίσης και σε μαρτυρίες, αναμνήσεις συγχρόνων του Τσαπάγιεφ, αρχειακό υλικό κλπ, αποτελεί ένα μυθικό κινηματογραφικό αριστούργημα.
Κατά γενική ομολογία, η πλέον εμβληματική, διάσημη και θρυλική μορφή του ρωσικού εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε την Επανάσταση του Οκτωβρίου, είναι αυτή του Βασίλι Ιβάνοβιτς Τσαπάγιεφ. Πλήθος μελετών, ερευνών και βιογραφιών εξακολουθούν να συντηρούν τον μύθο του ακόμη και σήμερα, με το κοινό να συνεχίζει να ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό σε ό,τι αφορά αυτήν την εκρηκτική προσωπικότητα, που αποτελεί πλέον μέρος της ρωσικής λαϊκής κουλτούρας. Άλλωστε ο Τσαπάγιεφ, μεταξύ άλλων, είναι ήρωας σειράς ανεκδότων, μαζί με τον έμπιστό του, Πέτια, γεγονός το οποίο, για την ρωσική πολιτισμική ψυχοσύνθεση, δείχνει βαθιά αγάπη, τρυφερότητα και σεβασμό.
Είναι προφανές ότι ένα τόσο ισχυρό, ιδεολογικοπολιτικά και ιστορικά, πρόσωπο, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον κινηματογράφο. Η πρώτη, καλύτερη, σημαντικότερη και ομορφότερη ταινία για τον λαϊκό αυτό ήρωα είναι το «Τσαπάγιεφ» των αδελφών Βασίλιεφ (Γκεόργκι και Σεργκέι), του 1934, η οποία απέσπασε το πρώτο βραβείο στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας το 1935, με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής τον Σεργκέι Αϊζενστάιν.
