Μια φορά κι έναν καιρό, τρία χρόνια πριν και μόλις είχα αναγεννηθεί από τις στάχτες μου, ένα sms στο κινητό μου από κάποιο φίλο, μου έδινε την πιο απαραίτητη και αναγκαία για εκείνη τη φάση πληροφορία. Στο υπόγειο της οδού Λεβέντη εξελίσσεται το πιο disco παραμύθι ever... H Cinderella!
Εγώ, η πιο total black περσόνα, φόρεσα φούξια μεταλλικό κολάν εκείνο το βράδυ. Σουρεάλ συνειρμοί μέσα μου. Ήθελα να χορέψω, ήθελα να γελάσω και σίγουρα δεν ήθελα γύρω μου άλλη μαυρίλα. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ανοίγοντας η πόρτα κατέβηκα σκαλί σκαλί στις επιθυμίες και στις ανάγκες μου.
Κατεβαίνεις και πέρα από τη μουσική ακόμα δεν ξέρεις τι σε περιμένει, τι θα αντικρίσεις. Μία από τα ίδια; Ούτε καν. Ντισκομπάλες. Πολλές ντισκομπάλες. Το φως αντανακλάται. Η Σταχτοπούτα είναι ροζ. Όχι girly ροζ. Σέξι ροζ. Και πολύχρωμη. Η κουκλίτσα με τα γυάλινα γοβάκια έχει δεύτερες σκέψεις και δεν είναι αθώες. Σου κλείνει πονηρά το μάτι και στο ταβάνι της έχει μια μπανάνα από νέον. Γύρω της κι άλλες μπανανιές.
Αγόρια και κορίτσια με παγιέτες. Καναπέδες με παγιέτες και τραπέζια με glitter. Στο βάθος το μπουντουάρ της. Έχει και πίστα. Τα χρωματιστά γυάλινα τετραγωνάκια της αναβοσβήνουν και -στο ορκίζομαι!- δεν υπάρχει περίπτωση να μην χορέψεις. Δίπλα σε επώνυμους στιλίστες, make up artists, μοντέλα, ανθρώπους της μόδας γενικώς, celebrities και fashion forward αγόρια και κορίτσια.