Η Κατερίνα Λέχου στο BOVARY.GR: «Είμαι 49 ετών και αισθάνομαι καλά»

Πάλι πέτρα του σκανδάλου; τη ρωτώ. 
«Όχι καλέ, μία απλή γυναίκα, πάνω από 40, που στην εποχή εκείνη ήταν γρια. Μόνο που εισβάλλοντας στη ζωή των δύο αυτών μοναχικών αντρών, φέρνει αναστάτωση». 
«Αν το δεις πίσω στο χρόνο, τελικά δεν έχω παίξει ποτέ την φαμ φατάλ. Για παράδειγμα και στο 'Είσαι το ταίρι μου' που ξαναείδαμε πρόσφατα στην τηλεόραση, παίζω μία ωραία, αλλά η καημένη είναι λίγο αφελής, λίγο χαζή».
 

Στερείστε για να διατηρείτε το σώμα σας;
«Τρώω τα πάντα. Με μέτρο όμως, και φτιάχνω και τις συνθήκες για να  ευχαριστηθώ το φαγητό μου. Θα φάω και τηγανιτές πατάτες που τρελαίνομαι, την Κυριακή, θέλω να μου τις φτιάξει ο άντρας μου, να είναι σπιτικές και να κάτσουμε παρέα να το διασκεδάσουμε».  

Τι φροντίζετε στην εμφάνισή σας;
«Μου αρέσει να είμαι καθαρή, ξέρεις ότι στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν ξέρουν να πλένονται. Τι πιο απλό από το να κάνεις απαλά το πρόσωπό σου κατά τη διάρκεια του μπάνιου με ένα πετσετάκι, για να φύγουν τα νεκρά κύτταρα και να αναζωογονηθεί. Μία καθαρή επιδερμίδα είναι πολύ σημαντική, καθαρά μαλλιά, νύχια, δόντια». 

Η σχέση σας με την επεμβατική χειρουργική;
«θαυμάζω τις γυναίκες που μεγαλώνουν όμορφα, με τα σημάδια στο πρόσωπό τους. Είχα κάποτε ρωτήσει έναν γιατρό και μου είπε, 'δεν μπορείς ποτέ να κάνεις μόνο ένα. Αν τραβήξεις μάτια, θα πρέπει και χείλια και μάγουλα'. Το ένα μόνο θα μεταμορφώσει το πρόσωπό σου. Προς το παρόν δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το πως δείχνω. Είμαι 49 ετών και αισθάνομαι καλά. Άσε που έχω κάνει ένα σωρό χειρουργεία. Μέση, αμυγδαλές, σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι λίγα, για να αποφασίσω να ξαναμπώ χωρίς λόγο». 

Υπάρχει το άγχος της εξωτερικής εμφάνισης στην καθημερινότητα; Να μην σε πιάσουν ατημέλητη οι παπαράτσι; 
«Κανένας δεν ασχολείται μαζί μου, φαίνεται δεν είμαι σημαντική (γέλια). Δεν με κυνηγάει κανένας, ούτε στο σούπερ μάρκετ, ούτε πουθενά, τελικά όλοι ξέρουμε πώς γίνονται αυτά».

Δεν πειράζετε ούτε τις φωτογραφίες σας;
«Και στα εξώφυλλα που κάνω σε περιοδικά, τους λέω να μην με κάνουν αγνώριστη. Αφού θα με δει ο άλλος στο θέατρο, να δείχνω πως είμαι μία άλλη; 
Ασε που δεν βγάζω και φωτογραφίες. 
Στην Ελλάδα όλοι πάνε σε ένα μνημείο και αντί να το απολαύσουν, άντε και να το βγάλουν μια φωτογραφία για να το θυμούνται, βγάζουν selfie τη μούρη τους και κάπου πίσω το μνημείο. Αφού όταν πήγα στο Ρίο, μου είπε ο σύζυγος μου, 'βγάλε καμιά φωτογραφία να μου δείξεις το μέρος' και δεν τράβηξα ούτε μία». 

Είναι μαγικό, ακόμα και κούτσουρο να είσαι αν πας στην Ολυμπία, θα αισθανθείς δέος.

Αλήθεια πώς ήταν η εμπειρία σας ως Πρωθιερέα; 
«Μοναδική, υπέροχη και είμαι χαρούμενη γιατί θα είμαι και τα επόμενα χρόνια και θα έχω ακόμα μία αφή στο ενεργητικό μου. Είναι κάτι πολύ δύσκολο, θέλει συγκέντρωση, να είσαι 40 λεπτά ακούνητος, να σου έρχονται ζουζούνια στο πρόσωπο και να μην μπορείς να τα διώξεις (γέλια), απόλυτη πειθαρχία». 
Είναι μαγικό, ακόμα και κούτσουρο να είσαι αν πας στην Ολυμπία, θα αισθανθείς δέος. Πόσω μάλλον όταν συμμετέχεις σε μία τέτοιου βεληνεκούς τελετή. 
Η αλήθεια είναι ότι εγώ προβλήθηκα κι όλας, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά αφήνουν τις δουλειές τους επί εβδομάδες, μόνο και μόνο για την εμπειρία, αφιλοκερδώς».

Δεν πήρατε χρήματα για την τελετή;
«Οχι βέβαια, όλοι είμαστε εθελοντές». 

Έχετε βγάλει χρήματα από τη δουλειά σας; 
«Κάποια εποχή, όχι τόσο από τα σήριαλ, όσο από τις διαφημίσεις. Τόσα, όσα να αγοράσω με δάνειο ένα σπίτι που θα πληρώνω μέχρι να πεθάνω και ένα μικρό αυτοκίνητο». 

Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σας ο γάμος;
«Όταν το κάνεις συνειδητά και σε μεγάλη ηλικία, δεν σου αλλάζει, αλλά σου φτιάχνει την καθημερινότητα. Χρειάζεται κατανόηση και από τους δύο. Να μάθεις να ακούς τον άλλον. 
Οι περισσότεροι Έλληνες ακούνε μόνο τον εαυτό τους, κάνουν ερώτηση χωρίς να τους νοιάζει η απάντηση. Σε ένα ζευγάρι πρέπει να ακούς τον άλλο, να κατανοείς, να αγαπάς, κάτι που με τον χρόνο ωριμάζει». 

«Από τη σιωπή ως την άνοιξη»

Η Κατερίνα Λέχου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» του Λεωνίδα Προυσαλίδη, σε σκηνοθεσία Λίλλης Μελεμέ, πλάι στους Γιάννη Φέρτη και Νικήτα Τσακίρογλου. 

Ένα έργο για τον επίλογο της ζωής και την αρχή ενός έρωτα. 

Πρεμιέρα 26 Οκτωβρίου 

Θέατρο Χορν, Αμερικής 10, Αθήνα