Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι σκιτσογράφος. Αυτόν τον καιρό συνεχίζει να βγάζει «Κουραφέλκυθρα», ξεκίνησε μια νέα σειρά που λέγεται «Μην πατήσεις το κουμπί», όπου σχολιάζει την επικαιρότητα και γράφει μουσική για το προσωπικό του μουσικό project Other Me. Ταυτόχρονα διδάσκει και μαθαίνει από κάτι φοβερά τεταρτάκια μέσω τηλεκπαίδευσης, και ανυπομονεί να γυρίσει στο σχολείο.
Ποιος ειναι ο στίχος που σε εκφράζει περισσότερο αυτή την περίοδο;
«Εφτά νομά σ’ένα δωμά». Περίμενες κάτι πιο εκλεπτυσμένο; Κάποιο σκοτεινό ρομαντικό καταθλιπτικό φολκ στιχάκι; Ε, όχι, εφτά κι οχτώ και καμιά εικοσαριά νομά σε ένα δωμά και να’χει μπύρες και να καπνίζουν όλοι και να με πατάνε και να με σπρώχνουν για να πάνε στην τουαλέτα και να πρέπει να φωνάζω για να ακούσεις τι λέω και να κάνω σήμα στη σερβιτόρα για άλλη μια γύρα και να μη με βλέπει. Αυτό ξανά και ξανά μέχρι να ξανασκεφτώ για πρώτη φορά «Γαμώτο γιατί δεν έκατσα σπίτι μου με τις πυτζάμες να δω νετφλιξ;»
Ποιας ταινίας θα ήθελες να ήσουν ο πρωταγωνιστής;
Τελείως αυτόματα διαβάζοντας αυτή την ερώτηση μου ήρθε ο Dude από το Big Lebowski. Μάλλον γιατί περνάω μια φάση μεγάλου άγχους, με χιλιάδες υποχρεώσεις και δουλειές και ζηλεύω αυτόν τον τυπάκο που πάει με το μπουρνούζι του και τις σαγιονάρες στο σούπερ μάρκετ. Δε φαίνεται να ανησυχεί για κάποιο deadline, ούτε να αγχώνεται ιδιαίτερα για την κατάσταση του κόσμου γύρω του. Αντί να γράφει απαντήσεις σε μια συνέντευξη στις 11.30 το βράδυ μετά από μια μέρα όπου έπρεπε να κάνει τηλεμαθήματα μέχρι τις 14.00 και μετά να τρέχει να ολοκληρώσει 2 διαφορετικά κόμιξ για δύο διαφορετικά μέσα, απλά θα άραζε στη μπανιέρα του και θα άκουγε λίγο Creedence. Ό,τι και να συμβεί, “the dude abides” και τον ζηλεύω λίγο γι’αυτό.
Ποιο βιβλιο άλλαξε (έστω και λίγο) την οπτική σου για τον κόσμο;
To God Delusion του Richard Dawkins. Όχι πως είχα ποτέ σχέση με τη θρησκεία, μεγαλώνοντας σε σπίτι επιστημόνων. Όμως περνάς μια ζωή μέσα στο θεοκρατούμενο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τη βαθύτατα συντηρητική κοινωνία, αρχίζεις σιγά σιγά να αναρωτιέσαι μήπως εγώ είμαι ο περίεργος κι όλοι οι άλλοι έχουν δίκιο;
Το God Delusion, που το διάβασα σε νεανική σχετικά ηλικία, με πολύ κατανοητό αν και αναλυτικό τρόπο με έκανε να νιώσω πολύ καλά με το γεγονός ότι όλη αυτή η υπόθεση με τις θρησκείες μου φαινόταν πάντα εξοργιστικά καταπιεστική και οριακά αστεία.
Ποια ήταν η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά στην εφηβεία;
Έβλεπα φανατικά Simpsons, αλλά υποψιάζομαι ότι δεν με ρωτάς για να απαντήσω κάτι τόσο καλό, αλλά για να γίνω λίγο ρεζίλι, και θα σου κάνω το χατίρι.
Όπως κάθε παιδί που πέρασε εφηβεία στα 90s παρακολουθούσα κι εγώ ανελειπώς τις περιπέτειες του Μπράντον και της Μπρέντα (Μηδέν φαντασία οι γονείς σε ονοματοδοσία) του Ντύλαν, μοναδικού 30ρη που πήγαινε ακόμα λύκειο, της Κέλυ που η μοίρα τη χτύπαγε πιο αλύπητα κι από τον Βασιλάκη Καϊλα και βέβαια αυτού του υπέροχου ξανθομπάμπουρα λιμοκοντόρου, σωσία του τραγουδιστή των Μετάλλικα, που άκουγε στο όνομα Στηβ Σάντερς. Μιλάω φυσικά για το Beverly Hills 90210 ή κατά την (υποχρεωτικά κακή εκείνη την εποχή) ελληνική μετάφραση «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλλς»
Εάν έπρεπε να επιλέξεις μια μόνο ιστοσελίδα/μέσο κοινωνικής δικτύωσης στο οποίο θα είχες πρόσβαση ποιο θα ήταν;
Έχω αυτή τη σχέση αγάπης/μίσους με τα 2 ζουκεμπεργκικά μέσα, το instagram και το facebook. Από τη μία νιώθω ότι μου τρώνε τη ζωή, από την άλλη ξέρω ότι πιθανότατα τα κόμιξ μου δεν θα υπήρχαν και σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν τόσο γνωστά χωρίς αυτές τις πλατφόρμες. Οπότε σχεδόν αναγκαστικά πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.
Τρώω άπειρο χρόνο στα σόσιαλ μίντια. Άπειρο χρόνο που ΔΕΝ έχω. Αλλά κάπως ξέρω ότι είναι και μέρος της δουλειάς και η αλήθεια είναι ότι η αμεσότητα που μου δίνουν για άμεση επαφή με τους αναγνώστες μου είναι πολύ πολύ θετική σαν εμπειρία και αντισταθμίζει αυτή την αίσθηση που έχεις όταν έχεις σκρολάρει τόσο πολύ που ξαναβλέπεις τα ίδια ποστ ή όταν τσακώνεσαι με κάποιον άγνωστο για το τραπεζικό σύστημα της Ουρουγουάης κάτω από βίντεο της eurovision του 99΄.