Όπως και η μητέρα του, ο Κάρολος φαίνεται να έχει μια σοβαρή αποστροφή στο να επιστρατεύει τους συγγενείς κατά τη διάρκεια μιας περιπέτειας με την υγεία. Η βασίλισσα Ελισάβετ Β' χρησιμοποίησε συμβούλους μόνο μία φορά - όταν ο Κάρολος, τότε πρίγκιπας της Ουαλίας, και ο Γουίλιαμ άνοιξαν το κοινοβούλιο εκ μέρους της τον Μάιο του 2022.
Οι εκδρομές στο εξωτερικό είναι ένα άλλο θέμα, ωστόσο.
Η αγάπη της βασίλισσας για τα ταξίδια επιστράτευσε αρκετές φορές τους σύμβουλους του κράτους, συνήθως η μητέρα της Ελισάβετ και η αδελφή της πριγκίπισσα Μαργαρίτα, παρείχαν τη βασιλική συγκατάθεση σε πράξεις του κοινοβουλίου - τη διαδικασία με την οποία ένας μονάρχης υπογράφει νέους νόμους - ή, περιστασιακά, ακόμη και να κηρύσσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο ίδιος ο Κάρολος διόρισε συμβούλους του κράτους πέρυσι κατά τη διάρκεια ταξιδιών του στη Γερμανία και τη Ρουμανία.
Κατάληψη εξουσίας
Παρόλο που ο Βρετανός μονάρχης έχει μικρή πολιτική εξουσία, εκτελεί πληθώρα συνταγματικών καθηκόντων, συμπεριλαμβανομένης της υπογραφής του ή της προφορικής συναίνεσής του σε νομικά έγγραφα σε συνεδριάσεις ενός σκοτεινού συμβουλευτικού οργάνου, γνωστού ως Privy Council. Οι σύμβουλοι του κράτους μπορούν να ασκούν τα περισσότερα από τα ίδια καθήκοντα, αλλά με δύο εξαιρέσεις. Δεν μπορούν να διαλύσουν το κοινοβούλιο ή να διορίσουν νέα μέλη της Βουλής των Λόρδων - και οι δύο πράξεις απαγορεύονται από τον νόμο, για να μην αποστασιοποιηθεί ένας σύμβουλος. (Θα μπορούσαν, θεωρητικά, να διορίσουν νέο πρωθυπουργό).
Εάν, ωστόσο, ένας μονάρχης χάσει την ικανότητα να μιλάει καθαρά, τότε είναι καιρός για αντιβασιλεία.
Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του, ο Γεώργιος Ε' - ο προπάππους του Καρόλου - δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Κάποια στιγμή, ο γιατρός του τον βοήθησε ακόμη και να καθοδηγήσει το χέρι του για να γράψει «GR» (Georgius Rex) σε ένα κρατικό έγγραφο. Ο γιος του βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ', τρομοκρατημένος, ζήτησε αργότερα από την κυβέρνηση να προβεί σε πιο αξιοπρεπείς ρυθμίσεις. Έτσι γεννήθηκε ο νόμος Regency Act του 1937.
Ωστόσο, ένας μονάρχης δεν μπορεί να δρομολογήσει ο ίδιος μια αντιβασιλεία - το όλο θέμα είναι ότι είναι αδύναμος να το κάνει. Αντ' αυτού, πέντε υποτιθέμενα προπύργια του βρετανικού κατεστημένου (μεταξύ των οποίων η σύζυγος του μονάρχη και ο πρόεδρος της Βουλής των Κοινοτήτων) «κηρύσσουν» τον μονάρχη ανίκανο.
Σε αυτό το σημείο, ο επόμενος στη σειρά διαδοχής του θρόνου -στην προκειμένη περίπτωση ο πρίγκιπας Ουίλιαμ- θα γινόταν επίσημα αντιβασιλέας. Όπως συμβαίνει και με τους συμβούλους του κράτους, ο αντιβασιλέας μπορεί να κάνει οτιδήποτε δεν μπορεί πλέον να κάνει ο ανίκανος μονάρχης , εκτός από την παροχή βασιλικής συναίνεσης σε νομοθεσία που μεταβάλλει τη γραμμή διαδοχής.
Δεν ήταν πάντα τόσο σαφές και καθαρό. Το 1788 ο βασιλιάς Γεώργιος Γ΄ υπέστη την πρώτη κρίση και ήταν ανίκανος να δώσει τη συγκατάθεσή του σε νομοθεσία που προέβλεπε αντιβασιλέα. Το Κοινοβούλιο ενέκρινε τους νέους νόμους ούτως ή άλλως - αναμφισβήτητα μια αντισυνταγματική πράξη.
Τι γίνεται σε περίπτωση αρρώστιας
Ο βασιλιάς Κάρολος δεν είναι ο πρώτος βρετανός μονάρχης που διαγνώστηκε με καρκίνο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, αλλά έχει τουλάχιστον την πολυτέλεια να γνωρίζει την πλήρη κατάσταση της υγείας του.
Τον Σεπτέμβριο του 1951, οι γιατροί δεν είπαν καν στον Γεώργιο ΣΤ' -τον παππού του Καρόλου- ότι έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα. Αντ' αυτού, του είπαν ότι μια «απόφραξη» που σήμαινε ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ένας πνεύμονας. Το κοινό πληροφορήθηκε ακόμη λιγότερα, με ένα υγειονομικό δελτίο να αναφέρεται σε «δομικές αλλαγές» στα ζωτικά όργανα του βασιλιά.
Ο Γεώργιος ΣΤ' χειρουργήθηκε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ και η επέμβαση ήταν, υποτίθεται, επιτυχής. Μόλις τρεις ημέρες αργότερα ένας πολύ αδύναμος βασιλιάς διόρισε συμβούλους του κράτους. Λίγους μήνες αργότερα, πέθανε από θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας. Ήταν μόλις 56 ετών.
Ο τότε πρωθυπουργός Κλέμεντ Άτλι είχε προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, καθώς ο βασιλιάς ανάρρωνε από την εγχείρησή του. Όμως, το βρετανικό σύνταγμα προβλέψει και τι γίνεται σε περίπτωση που ένας μονάρχης πεθάνει μετά τη διάλυση του κοινοβουλίου, αλλά πριν από τις γενικές εκλογές.
Σε ένα τέτοιο σενάριο - και μην ξεχνάτε ότι οι γενικές εκλογές πρόκειται να διεξαχθούν αργότερα φέτος - τότε η ημέρα της ψηφοφορίας αναβάλλεται κατά ένα δεκαπενθήμερο, περίοδος που μπορεί να παραταθεί ή να μειωθεί έως και επτά ημέρες. Αυτό θα επέτρεπε όλες τις απαραίτητες τελετουργικές υποχρεώσεις που περιβάλλουν τον θάνατο ενός μονάρχη (μια διαδικασία με την οποία είμαστε πλέον όλοι εξοικειωμένοι) χωρίς να χαθούν ημέρες προεκλογικής εκστρατείας.
Υπάρχει μια άλλη επιλογή για έναν άρρωστο μονάρχη που δεν καλύπτεται από τη νομοθεσία: η παραίτηση. Αλλά κατά τη διάρκεια της μακράς βασιλείας της βασίλισσας Ελισάβετ Β' αυτή θεωρούνταν στο παλάτι ως απαγορευμένη λέξη - και δεδομένου ότι ο Κάρολος έχει δεσμευτεί «πανηγυρικά» να βασιλεύει «καθ' όλη τη διάρκεια του εναπομείναντος χρόνου που μου δίνει ο Θεός», φαίνεται απίθανο να ακολουθήσει το παράδειγμα του θείου του βασιλιά Εδουάρδου Η' και να παραδώσει οικειοθελώς τον θρόνο.
Και τι θα γίνει με τον πρίγκιπα Χάρι;
Αν ο πρίγκιπας Γουίλιαμ γίνει βασιλιάς τα επόμενα χρόνια, τότε ο κατάλληλος αντιβασιλέας σε περίπτωση που ο ίδιος πεθάνει δεν θα είναι ο γιος του, ο πρίγκιπας Γεώργιος, ο οποίος δεν θα γίνει 18 ετών πριν από το 2031, αλλά ο αδελφός του, ο πρίγκιπας Χάρι, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα διέσχισε τον Ατλαντικό από την Καλιφόρνια για να δει τον πατέρα του για πρώτη φορά μετά από σχεδόν ένα χρόνο.
Δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, μήπως θα δούμε το κοινοβούλιο να νομοθετεί για να κάνει τη σύζυγο του Γουίλιαμ, Κέιτ, την πριγκίπισσα της Ουαλίας, τον μελλοντικό αντιβασιλέα στη θέση του Χάρι; Ισως, αλλά ας μην προτρέχουμε.
