Πρωί. Ο θόρυβος της κίνησης, ο καφές που κρατάς στο χέρι περπατώντας βιαστικά, τα τηλέφωνα στο γραφείο, το άγχος των deadlines και τα απανωτά meetings. Ενέργεια, γρήγορες σκέψεις και μικρά διαλείμματα στον ήλιο.
Το απόγευμα, μια μικρή ανάσα. Περπατάς αργά προς το σπίτι ή το γυμναστήριο, οι δρόμοι είναι γεμάτοι ξανά καθώς όλοι σχολάνε, αγοράζεις μερικά απαραίτητα, κάνεις μερικά τηλέφωνα για σένα, μαγειρεύεις κάτι γρήγορο, τρως χαζεύοντας μια σειρά.
Το βράδυ, κάτι αλλάζει. Πάντα κάτι αλλάζει. Καθώς ο ήλιος πέφτει και τα φώτα της πόλης ανάβουν, κάτι στην ενέργεια, στον τρόπο που σκέφτεσαι και κινείσαι μοιάζει να ανανεώνεται. Όλα δείχνουν πιο ατμοσφαιρικά, πιο φωτογενή, μια άλλη πλευρά της πόλης ξυπνά -η δημιουργική, τολμηρή και περιπετειώδης πλευρά της, το ιδανικό σκηνικό για τις καλύτερες στιγμές σου.
Βάζεις μια μουσική με χαμηλό beat, η διάθεση ανεβαίνει. Συναντάς τους φίλους σου, βλέπεις τα κτίρια φωτισμένα, θαυμάζεις την όμορφη πλευρά της πόλης σου, συζητάς, ανταλλάσσεις δημιουργικές ιδέες, κάνεις όνειρα. Γυρνάς στο σπίτι και κάνεις ένα δροσερό ντους.
Είναι η στιγμή που ενεργοποιείται η δημιουργική πλευρά του μυαλού σου. Χωρίς το άγχος των εξωτερικών παραγόντων, ο εαυτός σου αφήνεται ελεύθερος να εμπνευστεί, να σκεφτεί, να κάνει όνειρα και σχέδια τα οποία θα πραγματοποιήσει. Το σκοτάδι είναι το «φως» της έμπνευσης -ανοίγεις τις σημειώσεις σου, γράφεις, χορεύεις, προγραμματίζεις, ζωγραφίζεις και ακούς μουσική. Τη νύχτα πρωταγωνιστείς στον μικρόκοσμό σου.
