Θοδωρής Φραντζέσκος: Ο «Κερέμ» από το «Κόκκινο ποτάμι» ξύρισε το μουστάκι και είναι έτοιμος για νέα, καθημερινή σειρά

Συναντηθήκαμε ένα πρωί Κυριακής στο Μοναστηράκι και καθίσαμε για καφέ απέναντι από τη Μητρόπολη για να μου πει την ιστορία του και τα όνειρά του.

Ο ίδιος μιλά για τον ρόλο του Κερέμ αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια στη BOVARY…

«Πώς αποφάσισα να γίνω ηθοποιός; Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Νομίζω, όμως, ότι αυτό έγινε περίπου το 2010-2011. Τότε άρχισε να παίρνει μορφή μέσα μου. Όταν τελειώναμε το σχολείο, υπήρχε μια τάση που έλεγε ότι πρέπει να μπούμε σε μια σχολή, να σπουδάσουμε κάτι και μετά να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Έτσι, έπεσα και γω σε αυτή την παγίδα και πήγα να σπουδάσω κάτι που δεν ήξερα τι ήταν. Μόλις τελείωσα, αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο. Έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πέρασα και από τότε πήραν όλα τον δρόμο τους».

Τα πρότυπα

«Δεν έχω πρότυπα. Μου αρέσουν πάρα πολλοί ηθοποιοί κυρίως από το σινεμά. Με το θέατρο δεν είχα πολύ μεγάλη επαφή. Όταν είχα προβλήματα, η κύρια διασκέδασή μου ήταν το σινεμά. Πήγαινα πολύ συχνά και χανόμουν μέσα στις ταινίες και θαύμαζα πολύ τους ηθοποιούς. Από εκεί πήρα το «μικρόβιο» και θέλησα να ασχοληθώ με αυτό. Το θέατρο ήρθε στην πορεία. Ήταν ένας νέος κόσμος που ανακάλυψα και τον λάτρεψα. Και τα δύο πλέον αποτελούν μεγάλες μου αγάπες. Ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, όμως, είναι ο Πολ Νιούμαν. Μου αρέσει γιατί ήταν ζεν πρεμιέ αλλά και καλλιτέχνης. Ήταν ένας ηθοποιός που με εκφράζει πολύ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν επαναπαύονται, παλεύουν με τις αδυναμίες τους και ρισκάρουν».

«Δεν θεωρώ ότι έχω το «ψώνιο». Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας για εμένα, ίσως ο μοναδικός με τον οποίο μπορώ να πω κάποια πράγματα και να τα επικοινωνήσω στον έξω κόσμο. Σκέφτομαι αν ήταν όντως μια επιλογή ή μια απλή συνέχεια των πραγμάτων, που δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν το έχω βρει ακόμα. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω αλλιώς».

Η υποστήριξη

«Οι δικοί μου με στήριξαν, τους είχα πλάι μου. Η μητέρα μου είναι μεγάλη φαν και σε οποιαδήποτε επιλογή με εμπιστευόταν και με εμπιστεύεται. Το ίδιο και ο πατέρας μου, αν και δεν είχε καμία επαφή με το θέατρο. Του φάνηκε λίγο περίεργο αλλά από τι στιγμή που είπα ότι αυτό θέλω να κάνω μου είπαν «πάμε μαζί, θα τα καταφέρεις και είμαστε εδώ για σένα. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Όσον αφορά στην κριτική, οι δικοί μου άνθρωποι είναι πιο αυστηροί, ειδικότερα ο αδερφός μου, τον οποίο ακούω και εμπιστεύομαι. Αν και ο καθένας μέσα του ξέρει σε τι είναι καλός και σε τι όχι. Θέλω να ακούω περισσότερο το μέσα μου και να μην επηρεάζομαι».

Η αρχή της επαγγελματικής πορείας

«Το ταξίδι ξεκίνησε πιο μαγικά από όσο περίμενα. Στο πρώτο έτος ήρθε στο Εθνικό Θέατρο ο Αμερικανός σκηνοθέτης και εικαστικός Bob Wilson, για να κάνει την Οδύσσεια και ζήτησε να δει φοιτητές από τη σχολή. Ένας από αυτός ήμουν και γω. Μπήκα στο καστ των βοηθητικών ηθοποιών και από εκεί στον χώρο του Εθνικού Θεάτρου. Είδα τη σκηνή και τους συντελεστές και έτσι ξεκίνησε το μεγάλο μου ταξίδι. Την επόμενη χρονιά με προσκάλεσε ο ίδιος στην Αμερική και πήρα από εκεί πολλές εμπειρίες. Μόλις τελείωσα τη σχολή, ήθελα να φύγω για τη Νέα Υόρκη για να συνεχίσω εκεί τις σπουδές μου αλλά προέκυψε η πρόταση για τη «Φιλουμένα» με την Ελένη Ράντου και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που ήταν πιο σημαντικό από οτιδήποτε. Μετά ήρθε η «Άννα Καρένινα» στο Ρεξ, ενώ παράλληλα σκηνοθέτησα μια δική μου παράσταση για τον εμφύλιο πόλεμο. Και κάπως έτσι μπήκα στον χώρο».

Το «Κόκκινο ποτάμι»

«Προτάσεις για τηλεόραση υπήρξαν από τότε που τελείωσα τη σχολή αλλά ήθελα να είμαι πολύ προσεκτικός στις επιλογές μου και είπα πολλά όχι, περιμένοντας κάτι που να με εκφράζει περισσότερο. Η πρόταση για το «Κόκκινο ποτάμι» ήρθε τυχαία και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ήταν μια πρόταση πάρα πολύ καλή που με ενδιέφερε καλλιτεχνικά. Πήγε πολύ καλά για μένα, πέτυχα τους στόχους μου. Ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία για να με γνωρίσει το κοινό μέσα από μία τέτοια δουλειά που με εκφράζει».

Ο ρόλος του Κερέμ

 «Ο Κερέμ ήταν ένας ήρωας με τα όλα του. Ήταν ο εκπρόσωπος του καλού μέσα σε μια κοινωνία κακού. Ήταν ο άνθρωπος που πήγε κόντρα σε όλα τα κακώς κείμενα εκείνης της εποχής, με το θάρρος της γνώμης του και με πολύ μεγάλο κόστος, το οποίο το ήξερε. Νομίζω πώς δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι σήμερα και για μένα αποτελεί παράδειγμα. Προσπαθώ να μάθω από αυτόν τον ρόλο, να πάρω πράγματα και να πορεύομαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα πιστεύω μου, κόντρα σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Πρέπει να κρατάμε τις αρχές μας, κάτι που έκανε ο Κερέμ».

Το μουστάκι

«Άφησα μουστάκι για το ποτάμι. Το είχα για ενάμιση χρόνο. Ήταν δική μου πατέντα να το κάνω τσιγκελωτό καθώς με την έρευνα που κάναμε, είδαμε ότι ήταν ένα χαρακτηριστικό της εποχής, κυρίως των Αστών ανδρών. Και επειδή ο Κερέμ ήταν αστός, ήθελα να βάλω τη δική μου πινελιά. Το συνήθισα και μου άρεσε. Ψάχνω σε κάθε ρόλο να βάζω μια δικιά μου πινελιά μέσα. Ήταν ένα σοκ όταν το αποχωρίστηκα. Σαν να έχασα το όπλο μου. Αλλά θέλω να εξελίσσομαι και να δοκιμάζω νέα πράγματα. Άλλωστε το επάγγελμά μου έχει να κάνει με αλλαγές και διαφορετικούς ρόλους».

Η αποδοχή του κόσμου

«Είχαμε πολλά θετικά σχόλια και ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από εικόνες που τον εμπνέουν, τον πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και τον κάνουν να σκέφτεται. Ερχόταν κόσμος από όλες τις ηλικίες, μας έλεγε συγχαρητήρια με ευγένεια και αυτό κρατάω από όλο αυτό. Θέλουμε να είμαστε καλοί στη δουλειά μας και να έχουμε τον σεβασμό, όχι μόνο των συναδέλφων μας αλλά και όλου του κόσμου».

Νέοι επαγγελματικοί ορίζοντες

«Μετά το «Κόκκινο Ποτάμι», υπήρξαν πολλές επαγγελματικές προτάσεις. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι προτάσεων, αλλά όμορφα δύσκολο. Ήρθε μια πρόταση η οποία ήταν πολύ ωραία, για τη νέα μας σειρά, το «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» στην ΕΡΤ, κάτι το οποίο ήθελα να κάνω τώρα, καθώς είναι τελείως διαφορετικό. Είναι μια κωμωδία που δεν έχει σχέση με πραγματικό γεγονός. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία και να αλλάξω εμφάνιση, να ξυρίσω το μουστάκι, και να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να δοκιμαστεί σε κάτι διαφορετικό. Είναι μια δύσκολη προσπάθεια αλλά είμαι αισιόδοξος».

«Διαδραματίζεται σε ένα ορεινό χωριό, τον Πλάτανο. Ο τρελός του χωριού πεθαίνει και αφήνει μια αμύθητη περιουσία στα εγγόνια του που δεν γνωρίζει καθώς  είναι από την Αθήνα. Τα εγγόνια πρέπει να έρθουν στο χωριό για να διεκδικήσουν την κληρονομιά, η οποία όμως θα περάσει στα χέρια τους υπό τον όρο να μείνουν εκεί. Τα παιδιά της πόλης έρχονται στα παιδιά του χωριού με πολλές κωμικές καταστάσεις και ειδύλλια. Εγώ είμαι ο Παναγής, το καμάρι του χωριού, ο γιος του δημάρχου, που θέλει να αναπτύξει το χωριό και να φέρει κόσμο. Παραμένω στο χωριό κόντρα στα πρότυπα που θέλουν τους νέους να φεύγουν».

Οι δυσκολίες του χώρου

«Δυσκολίες συνάντησα και συναντάω συνέχεια. Είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μέσα στη διαδικασία της γνώσης και της εκμάθησης αλλά και της μόρφωσης. Είμαι υπέρ της άποψης που λέει «όσο ζω, μαθαίνω». Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να προσαρμοζόμαστε διατηρώντας τα πιστεύω μας αλλά και να μαθαίνουμε νέα πράγματα και να εξελισσόμαστε. Η υποκριτική είναι κάτι που είναι έτσι, συνεχώς μαθαίνεις».

«Είμαι ρομαντικός, δεν θα παρατούσα κάτι για να κάνω κάτι άλλο. Όλα τα εντάσσω μέσα στη ζωή μου οπότε δεν αφήνω κάτι για κάτι άλλο. Δεν έχω σκεφτεί να φύγω από τον χώρο, αυτό έχω επιλέξει να κάνω».

Φιλιές και σχέσεις

«Οι φιλίες και οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται με τον χρόνο και σιγά σιγά. Έχω πάρα πολλούς γνωστούς και αγαπημένους ανθρώπους μέσα από τον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Φίλους όμως έχω τους παλιούς μου φίλους με τους οποίους έχω μεγαλώσει μαζί, εκτός χώρου, τους εμπιστεύομαι και ανεξάρτητα αν ταιριάζουμε, έχουμε κοινές ζωές, κοινά στοιχεία και αναφορές. Στον χώρο μας όμως συνεχώς βρίσκεσαι σε καινούργιες οικογένειες και ζεις έντονες στιγμές. Γνωρίζεις συνεχώς νέους ανθρώπους και αναπτύσσεις σχέσεις πολύ γρήγορα».

Ελεύθερος χρόνος

«Προσπαθώ να βρίσκω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου, τον θεωρώ πολύ σημαντικό. Θέλω να έχω μια ισορροπία ανάμεσα στα επαγγελματικά και τον ελεύθερο χρόνο. Τώρα ζορίζομαι καθώς δεν έχω προλάβει να προετοιμαστώ για τη νέα δουλειά. Αν έχεις ένα στόχο, μπορείς να θυσιάσεις για λίγο τον ελεύθερό σου χρόνο. Όταν έχω όμως, λατρεύω να πηγαίνω στη θάλασσα, να παίρνω το βιβλίο ή την εφημερίδα μου και να διαβάζω και όποτε ζεσταθώ, να βουτήξω. Μάζευα εφημερίδες μέχρι πρόσφατα. Μου αρέσουν οι εκδρομές με τη μηχανή ή το αυτοκίνητο, έστω και για μια μέρα, απρογραμμάτιστα. Λίγο ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, μπάσκετ, playstation. Είναι η ευκαιρία να δω φίλους και να θυμηθώ τα παλιά».

Τα όνειρα για το μέλλον

«Με ενδιαφέρει πολύ το εξωτερικό και το σινεμά, είναι από τα μεγαλύτερα μου όνειρα. Αυτό που θέλω όμως είναι να φτάσω σε ένα σημείο και να είμαι πλήρης, να κάθομαι στη φύση και να μην στεναχωριέμαι για πράγματα που δεν έκανα. Θέλω να μπορέσω να λειτουργήσω σαν μικρό παιδί, να ζήσω τη στιγμή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο, δεν είναι υλικό, ούτε επαγγελματικό. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο και με μένα».

Θέατρο ή τηλεόραση;

«Είναι δύο τελείως διαφορετικά επαγγέλματα. Η τηλεόραση είναι ένα μεγάλο σχολείο και πολύ δύσκολο πράγμα. Σου δίνει μια αναγνωρισιμότητα, μια μεγάλη ώθηση για να μπορέσεις να κάνεις και θέατρο. Το θέατρο από την άλλη εμπεριέχει πιο πολύ τη δημιουργία και την άμεση επικοινωνία με το κοινό. Είναι κάτι ζωντανό και διαφορετικό κάθε μέρα. Ο συνδυασμός και των δύο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν ηθοποιό. Θα διάλεγα ιδανικά μια ταινία στο εξωτερικό, στις ΗΠΑ ή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Ασχολούμαι ακόμη με τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία. Έχω σκοπό να κάνω μια ταινία μικρού μήκους, όταν θα έχω περισσότερο χρόνο».

«Θα έκανα και σειρά στο Netflix. Έρχεται να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στην τηλεόραση και το σινεμά. Σου προσφέρει μια τηλεόραση κινηματογραφικών προδιαγραφών. Είναι μια ευφυέστατη κίνηση, κάτι το οποίο έλειπε και γι’αυτό έχει μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από τον κόσμο. Σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις πολλά πράγματα. Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί έχουν μεταπηδήσει πλέον στην τηλεόραση. Είναι ευκαιρία και για την Ελλάδα να μπει σε αυτόν τον χώρο καθώς έχουμε πολύ ωραία τοπία για γυρίσματα».

Τι θα άλλαζες σε εσένα και στον κόσμο;

«Θα ήθελα να μπορούσα να εξουσιάζω περισσότερο το άγχος μου και να ζω περισσότερο τις στιγμές μου χωρίς να σκέφτομαι τόσο πολύ. Ακόμη, θα ήθελα, αντί να νευριάζουμε στις δύσκολες στιγμές, να γελάμε και να ερωτευόμαστε. Να είμαστε ανοιχτοί σε αυτά γιατί μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε».

«Οι περισσότεροι κοιτούν το ατομικό τους συμφέρον. Αν κοιτάμε το συλλογικό καλό θα βελτιωθούμε και θα τα πάμε πολύ καλύτερα. Στο εξωτερικό υπάρχει περισσότερο η κουλτούρα της ομάδας. Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Πρέπει να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον και να φτιάξουμε κάτι που να ανήκει σε όλους».

Συμβουλές στους νέους ηθοποιούς

«Αυτό που θα συμβούλευα τους νέους είναι ότι δεν πρέπει να σκέφτονται λογικά γιατί τότε δεν θα το κάνουν ποτέ. Η υποκριτική είναι ένα επάγγελμα ασταθές, δεν σου δίνει σιγουριά. Πρέπει να δεις όμως γιατί θες να το κάνεις αυτό, τότε δεν θα σου δημιουργηθεί κανένα άλλο ερώτημα. Πας και το κάνεις και ό,τι βγει. Αν είσαι εσύ σίγουρος, δώσεις την ψυχή σου και πιστέψεις σε σένα και στην τύχη σου, τότε θα ανταμειφθείς, με έναν μαγικό τρόπο. Τους λέω να βρουν αυτό που θέλουν και να το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη».

«Πρέπει να έχεις το ρίσκο να φας και τα μούτρα σου. Και για μένα, μετά το «Κόκκινο Ποτάμι» είναι δύσκολο να μπω σε κάτι τελείως διαφορετικό και καθημερινό. Αλλά θέλω να το κάνω και είναι μέρος της διαδικασίας».

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελεάνα, πώς είναι να είσαι η Α' χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής; Η πρίμα μπαλαρίνα αποκαλύπτεται

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

19 Feb 2020