Troc: Η Τζούλη Αγοράκη ανακαλύπτει στιλιστικούς θησαυρούς στο πρώτο «βιντατζάδικο» της Αθήνας

Με έχει πιάσει και μια «Σανελιάση» και έκανα φύλλο και φτερό την ντουλάπα της μαμάς  προκειμένου να ανακαλύψω 70s θησαυρούς. Φευ, δεν βρήκα τίποτα. Σε μια κρίση Μαρί Κοντό λιτότητας στην ντουλάπα, τα χάρισε όλα. Και τώρα; Μπήκα σε τρελή αναζήτηση. Ό,τι έβρισκα στοίχιζε πολύ. Και τότε στο μυαλό μου έλαμψε το «Τrοc», ο vintage παράδεισος της οδού Σούτσου. Πήγα με πελώρια λαχτάρα και, καθώς είχα να πατήσω μήνες στα μαγαζιά, ένιωσα ότι  βρίσκομαι στο μαγικό σύμπαν μια υπέρκομψης θείας, που έχει φυλαγμένους εντυπωσιακούς θησαυρούς. 

Το Τrοc δεν είναι μαγαζί, είναι εμπειρία.Νιώθω σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Και βγάζω επιφωνήματα χαράς. Για όποιον του αρέσει να ψαχουλεύει και να ανακαλύπτει εντελώς «μοναδικά» κομμάτια, είναι στο στοιχείο του. Δεν είναι χαοτικό, όπως άλλα μαγαζιά με μεταχειρισμένα. Τα βρίσκεις όλα σε κατηγορίες, και αν έχεις και στο μυαλό σου τι θες, τότε πέτυχες φλέβα χρυσού. Στο Τroc ο συγκεκριμένος είναι ο κερδισμένος.

Δεν μπορείς να θεωρείς εαυτόν καλοντυμένο και κομψό, αν δεν «μιξματσάρεις» τα ρούχα σου. Ό,τι στιλ και να θες να υιοθετήσεις, εδώ βρίσκεις τα απαραίτητα αξεσουάρ. Και ως γνωστόν τα αξεσουάρ είναι το βασιλικό κλειδί του στιλ. Στο Τroc βρίσκω ξεχωριστά καπέλα που θα τα ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος στιλίστας. Και τα κοσμήματα όλα ξεχωριστά από διαφορετικές τάσεις και δεκαετίες. Αυθεντικά Marni, «Σανελίζον» και ένα σωρό πέρλες να πνίξεις όλη τη ματαιοδοξία σου. Όσο για τα γυαλιά ηλίου πρέπει να  ομολογήσω ότι έχω βρει Cazal του ’70 που οι συλλέκτες γυαλιών θα σκότωναν για να αποκτήσουν.

Παπούτσια άθικτα από αληθινό δέρμα πύθωνα -άκουσον άκουσον- 30 ευρώ! Και τσάντες, ωωω τσάντες, βγαλμένες και αυτές από εντιτόριαλ. Το εντυπωσιακό είναι ότι για όλα αυτά τα στιλιστικά μαργαριτάρια δεν χρειάζεται να ξοδέψεις παρά ελάχιστα. Πιο φτηνά και απ' το να αγόραζες κάτι από αλυσίδα καταστημάτων και εδώ μιλάμε για αυθεντικά, μοναδικά κομμάτια που δεν θα τα δεις να τα φοράει κάνεις άλλος.

Φοράω ένα ολομέταξο φόρεμα που μου ταίριαξε γάντι και φαντάζομαι ότι κάποτε μια άλλη γυναίκα το φορούσε και κοιταζόταν με θαυμασμό στο καθρέφτη. Σαν μια σκυταλοδρομία της μόδας. Σαν το ρούχο να σου δίνει και τα εύσημα εκείνου που το φορούσε κάποτε. Μ' αρέσει αυτό το παλίμψηστο της μόδας. Από την υπερπληροφόρηση, ανέβασα παλμούς. Έβγαζα το ένα φορούσα το άλλο. Σε ένα κεντημένο στο χέρι κιμονό νομίζω γονάτισα. Και σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι το πιο ακριβό κομμάτι στοιχίζει περίπου εβδομήντα ευρώ.

Η Φωτεινή και η Βασιλική είναι οι ψυχές του Τroc.Δύο καλοσυνάτες αδερφές που άνοιξαν το μαγαζί το ‘79  και είναι το πρώτο, όπως λένε περήφανα, βιντατζάδικο στην Αθήνα. Είκοσι χρόνια στεγαζόταν στη οδό Ξενιάς και άλλα είκοσι χρόνια στη Σούτσου.

«Troc» σημαίνει ανταλλαγή. Δανείστηκαν το όνομα από το Παρίσι που έχει ένα σωρό troc. Άλλωστε η Πόλη του Φωτός είναι και πηγή της έμπνευσής τους, καθώς αποφάσισαν  να δημιουργήσουν στην Αθήνα ένα «ψαγμένο βιντατζάδικο» -και μάλιστα σε εποχές που ο άλλος κοιτούσε με μισό μάτι τα μεταχειρισμένα. Η φιλοσοφία τους είναι ότι κάτι μοναδικό που το έχεις φορέσει και έκανε τον κύκλο του, μετά μπορεί να περάσει σε κάποιον άλλον. Το πηγαίνεις στο Τroc και αν βρει τον αγοραστή του, παίρνεις τα λεφτά που έχετε εξαρχής συνεννοηθεί.

Τα υπό παρακαταθήκη τα φέρνουν οι ιδιώτες και έτσι γίνεται ένα αλισβερίσι από σπάνια κομμάτια. Έτσι λειτουργούν. «Τα πρώτα χρόνια έμπαιναν οι γυναίκες μέσα με δισταγμό» μου λέει η Φωτεινή. «Έλεγαν "μεταχειρισμένο απαπαπα", ξίνιζαν τα μούτρα τους, αλλά μετά από μια βόλτα στο μαγαζί πάντα έφευγαν με πάνω από ένα ρούχο και επέστρεφαν πάντα».

Υπήρχαν πολλά αριστουργηματικά κομμάτια, αλλά οι αδερφές-vintage δεν δένονται με τα αντικείμενα. «Πρέπει και τα ρούχα να αλλάζουν χέρια και τύχη. Μέσα σ' ένα νέο σώμα, το ρούχο ξαναζεί, γράφει μια άλλη ιστορία». Όλα τα ρούχα έχουν τον άνθρωπο τους. Μπορεί να είναι στην κρεμάστρα και δυο χρόνια, και να μπει κάποιος και το ρούχο να χαμογελάσει πάνω του. Τότε το δίνω και σε τιμή κόστους» λέει η Βασιλική. Τους αρέσει να μπαίνει ο κόσμος και να κάνει χάζι. «Είναι ωραίο να αφουγκράζεσαι τα ρούχα» λέει ποιητικά η Φωτεινή, «να πιάσεις τις υφές, να το δοκιμάσεις. Να αφήσεις μέσα σου να γεννηθεί η επιθυμία να το αγοράσεις και να ξαναγυρίσεις αν θες να το αποκτήσεις».

Στο Τroc πηγαίνει συνειδητοποιημένο κοινό. «Έρχονται συνήθως άνθρωποι με ιδιαίτερη αισθητική που αγαπούν τα καλόγουστα και τα ρετρό ρούχα. Οι περισσότεροι είναι καλλιτέχνες, στιλίστες ηθοποιοί ενδυματολόγοι».

Η καραντίνα τις έχει γονατίσει. Κλείσε-άνοιγε. «Αναπόφευκτο κακό» λένε και μου δένουν ένα αριστουργηματικό μεταξωτό Hermès μαντήλι να το φορέσω σαν μάσκα. «Είναι πιο σικ» μου λέει η Βασιλική και κλείνει το μάτι. «Με την κρίση άνοιξαν πολλά μαγαζιά με μεταχειρισμένα ρούχα» παρατηρώ και συμφωνούν μαζί μου, όμως ποτέ δεν τις ενόχλησε ή δεν αισθάνθηκαν ανταγωνισμό. Τουναντίον, αυτό δημιουργεί μια μεγαλύτερη εξοικείωση με τα μεταχειρισμένα ρούχα. Είναι άλλη φιλοσοφία τα μαγαζιά που πουλούν ρούχα με το κιλό και άλλο εμείς.

«Οι πιο καλοντυμένες Γαλλίδες ψωνίζουν από μαγαζιά vintage. Δεν είναι τυχαίο ότι το Παρίσι είναι γεμάτο με μαγαζιά με μεταχειρισμένα. Εμείς είμαστε πιο πολύ vintage ρούχα, παρά δεύτερο χέρι». Στο Τroc βρίσκεις τα πάντα. Από μικρά αντικείμενα, βάζα, παλιά κιλίμια, γυαλικά, μικροαντικείμενα. Παλιούς δίσκους.

«Μας αρέσει να ξυπνάμε αναμνήσεις» λένε και οι δυο με μια φωνή. Και έχουν δίκιο. Φεύγω με μια τσάντα γεμάτη από δικά μου στιλιστικά καλούδια και με μια ψυχή που χόρτασε μόδα και δεκαετίες.