Εν αναμονή του νέου της brand ανατρέχουμε στη διαδρομή της σχεδιάστριας στον Οίκο Céline, αναζητώντας τους λόγους που οι συλλογές της είναι, πλέον, τόσο περιζήτητες με ιστορική αξία.
Η Phoebe Philo αποχώρησε από την καλλιτεχνική διεύθυνση της Céline το 2017.
Έκτοτε οι πιστοί θαυμαστές και θαυμάστριές της αυτοαποκαλούνται χαρακτηριστικά ως “Philophiles”, ενώ είναι η μόνη εν ζωή σχεδιάστρια με λογαριασμό-φόρο τιμής στο Instagram (Old Céline), αφιερωμένο στην αξεπέραστη αισθητική της, κατά τη χρυσή δεκαετία που διετέλεσε designer του Οίκου.
Κόντρα στον αέναο κύκλο της μόδας που με ευκολία αντικαθιστά καθετί παλιό χάριν των νέων τάσεων, η Phoebe Philo έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Να δημιουργεί αυξανόμενη ζήτηση για σχέδια που σε άλλες περιπτώσεις θα θεωρούνταν εδώ και καιρό ξεπερασμένα.
Μετά την επίσημη ανακοίνωση για το λανσάρισμα του προσωπικού της brand τον Σεπτέμβριο του 2023, το κυνήγι περασμένων κολεξιόν από τις μέρες της στην Céline έχει φτάσει στο απόγειό του, με 70% επισκεψιμότητα στο ebay, ενώ τα δυσεύρετα κομμάτια από αυτές τις μετρημένες σεζόν έχουν εκτοξευτεί στο «χρηματιστήριο της μόδας» και τις σελίδες μεταπώλησης με άνοδο των τιμών στο 30%. Από άποψη «επένδυσης» στην πολυτελή ένδυση, υπολογίζεται ότι τα κομμάτια της, λόγω της ποιότητας και της διαχρονικής τους αύρας, σύντομα θα αγγίζουν σε αξία, τα επίπεδα μίας τσάντας Hermès.
Τι είναι αυτό, όμως, που την κάνει τόσο ξεχωριστή;
Το όνομά της είναι συνώνυμο του «σύγχρονου μινιμαλισμού» και όπως το έθεσε ο Independent «της γυναίκας που δεν θέλει να ντύνεται για να ευχαριστεί κανέναν άλλον παρά μόνο την ίδια.»
Είναι αυτή η μοναδική ικανότητά της, λοιπόν, να σχεδιάζει για τις γυναίκες. Να δίνει κεντρική θέση στο θηλυκό βλέμμα, για το τι θεωρείται ελκυστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφική καμπάνια για την εναρκτήρια συλλογή της είχε σαν κεντρικό πρόσωπο όχι κάποιο μοντέλο με ουτοπική εμφάνιση αλλά τη συγγραφέα που καθόρισε τη Νέα Δημοσιογραφία σαν ύφος γραφής και απεικόνισε την αμερικανική κουλτούρα όσο λίγοι, τη Joan Didion.
Η Philo είναι μία από τις ελάχιστες γυναίκες που παίζουν το παιχνίδι της μόδας με τους δικούς της κανόνες. Ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της Céline, υπό τον όρο να μπορεί να σχεδιάζει από τη δική της «βάση», ένα αρχοντικό Γεωργιανού ρυθμού κοντά στην οικογένειά της στο Λονδίνο και όχι στα κεντρικά γραφεία του Οίκου στο Παρίσι. Είναι, επίσης, η πρώτη σχεδιάστρια που πήρε ολόκληρη άδεια εγκυμοσύνης, αφιερώνοντας πολύτιμο χρόνο στην προσωπική της ζωή. Η εσκεμμένη της απουσία από τα social media, ενισχύει, επίσης, το μυστήριο γύρω από την εικόνα της.
Επιστρέφοντας σε όσα την κάνουν να ξεχωρίζει στο design, η γυναίκα της Philo είναι λιτή και ελεγχόμενα cool. Η ανεπιτήδευτη χαλαρότητα του laissez-faire, σε αντίστιξη με τις αυστηρά δομημένες clean-cut γραμμές είναι η συνεισφορά της στη «στιλιστική χειραφέτηση» της γυναίκας.
Για τους περισσότερους θα μείνει στην ιστορία για την ευχέρειά της στο να δημιουργεί την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στην έμπνευση για το πώς πρέπει να ντύνεται μία γυναίκα του σήμερα και στην πρακτική διάσταση του θέματος. Το φορέσιμο στην πραγματική ζωή (real-life wearability) ήταν το προσωπικό της στοίχημα, ενώ είναι η πρώτη που έθεσε τις βάσεις για τον όρο της ήσυχης πολυτέλειας, που ακούγεται όλο και πιο συχνά ως κατευθυντήρια γραμμή πίσω από τις συλλογές των περισσότερων σχεδιαστών. Οι σιλουέτες της ανταποκρίνονται σε κάθε συνθήκη. Από το πρωινό τρέξιμο για τις σχολικές υποχρεώσεις, μέχρι τα πολύωρα meetings και την αφορμή για μία κομψή εμφάνιση σε βραδινό dinner date. Η αντίληψή της για το τι κολακεύει κάθε γυναίκα; Ένα understated εκλεπτυσμένο στιλ, που δηλώνει την εμπιστοσύνη σε σένα, χωρίς να καταφεύγεις σε ένα κραυγαλέο σεξαπίλ.
Αντίθετα, τα υπερμεγέθη παλτό, τα φαρδιά παντελόνια, τα flat παπούτσια και τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου φέρνουν στην επιφάνεια ένα νέο, αβίαστα επιμελημένο attitude.
Οι αναφορές στην τέχνη, όπως το παλτό Bauhaus, το μπλε χρώμα του Yves Klein στο φόρεμα “Anthropometrie”, τα graffiti του Ούγγρου φωτογράφου Brassaï ,τα πρώτα αμφιλεγόμενα γούνινα furkenstock σανδάλια, αποδεικνύουν ότι έχει τη δυναμική και το background να ακολουθεί το ένστικτό της και να σπρώχνει τα όρια, με αισθητική και γνώση. Από άποψη, μάλιστα, είχε επιλέξει πολύ συνειδητά κάθε συλλογή της να μην πωλείται διαδικτυακά, παρά μόνο σε φυσικά καταστήματα, διαιωνίζοντας, έτσι, τη γοητεία του απτικού ερεθίσματος και την τελετουργία του να ανακαλύπτεις κάτι, να το νιώθεις και να το δοκιμάζεις δια ζώσης.
Οι sourcers, που αφιερώνουν ώρες έρευνας για να βρουν τα κομμάτια-αντικείμενο του πόθου των fashion insiders, ποντάρουν, συνήθως, στις τσάντες Box, Clasp, Trapeze, Trio και Cabas, στα μποτίνια Madame, τα γυαλιά ηλίου Edge και στο μεταξωτό πουκάμισο Foulard με το ανάλογο print, που πρωτοφόρεσε ο Kanye West το 2011 στο φεστιβάλ Coachella.
Αυτή η νοσταλγία για τη φεμινιστική της προσέγγιση γίνεται ακόμα πιο ισχυρή, ειδικά όταν ο διάδοχός της Hedi Slimane μέσα από το δικό του rebranding εξαφάνισε το γαλλικό αξάν aigu από το όνομα Céline, κάνοντάς το, φαινομενικά, πιο international-friendly, όπως έπραξε και με τον Saint Laurent, διαγράφοντας την πρότερη πορεία του Οίκου και επιβάλλοντας το signature skinny, rock chic στιλ του.
Το ότι τα σχέδιά της συνεχίζουν να είναι επίκαιρα και να «μιλούν» σε τόσο διαφορετικές δημογραφικές ομάδες είναι ίσως η μεγαλύτερη τιμή και το καλύτερο κληροδότημα που μπορεί να αφήσει κάποιος σχεδιαστής. Μένει, τώρα να δούμε, ποιες θα είναι οι αναφορές της στις επερχόμενες και εντελώς προσωπικές της συλλογές.
