Δεν είναι, όμως, μόνο τα ρούχα. Αυτή η περιφρόνηση προέρχεται και από μια «αριστοκρατική κουλτούρα» όπου τα βασιλικά πορτρέτα με αυτό το βλέμμα υποδήλωναν ότι το άτομο ανήκε σε μια τάξη ανώτερη από τον κοινό θνητό.
Ένα ανώτερο σύμπλεγμα, αν θέλετε. Αυτό το υπεροπτικό βλέμμα, με τα γεμάτα αυτοπεποίθηση μάτια, τη σφιγμένη ακαμψία των χειλιών και τη στάση «είμαι ανώτερός σου» αποτελούσε το «πακέτο» που περιφρονούσε το να χαμογελάς και να συνομιλείς ανοιχτά με τους ανθρώπους. Μάλιστα, θεωρήθηκε ως μέσο για να είναι κανείς μέλος της ευρωπαϊκής «ανώτερης τάξης» που ήταν πολιτισμένη. Ο έλεγχος των συναισθημάτων ήταν επίσης κάτι που προσπαθούσαν να μεταδώσουν με την προσπάθειά τους να δείχνουν αδιάφοροι και άνετοι στα κοσμικά events.
Επιστρέφοντας στα μοντέλα της πασαρέλας, η μόδα για το ανέκφραστο πρόσωπο είναι στην πραγματικότητα πολύ πρόσφατη. Με μια έρευνα στο Διαδίκτυο διαπιστώσαμε πως χρονολογείται από την άνοδο των Ιαπώνων σχεδιαστών Yohji Yamamoto και Commes des Garcon στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αυτή ήταν επίσης η περίοδος των supermodels Cindy Crawford, Imam και Elle Macpherson, που είχαν σε μεγάλο βαθμό τη δική τους προσωπικότητα και ήταν μια αντίδραση απέναντι σε αυτή την κουλτούρα.
Αντιθέτως, στη δεκαετία του 1960, όταν οι συλλογές παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά ως επιδείξεις, τα μοντέλα συχνά χαμογελούσαν, γελούσαν ή και χόρευαν με μουσική. Η Mary Quant μάλιστα, στην οποία αποδίδεται η πρωτοπορία της μίνι φούστας της δεκαετίας του '60, ήταν από τις πρώτες που υιοθέτησαν τις χαρούμενες εκφράσεις και στην πραγματικότητα έδινε οδηγίες στα μοντέλα της να χαμογελούν όταν παρουσίαζαν τα σχέδιά της.
