Ο Β. ο γιος της φίλης μου της Μ, ήταν πάντα το καμάρι της μάνας του. Λαμπρό μυαλό, επιμελής, μεθοδικός, οργανωτικός, πρώτος μαθητής – εδώ και χρόνια, προορίζεται για δικηγόρος, ώστε να αναλάβει κάποτε το «οικογενειακό» γραφείο.
Προπαραμονές της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των Πανελληνίων, ο Β. αποκάλυψε στην Μ. πως, εν ολίγοις, σκοτίστηκε αν θα περάσει ή όχι στο Νομική - το δικό του όνειρό είναι να γίνει chef.
Αυτή η συγκινητική εξομολόγηση, υπήρξε, όπως είναι λογικό, η αφορμή για έναν τεράστιο καυγά, που ολοκληρώθηκε όταν η Μ. κοπάνησε μια πόρτα φωνάζοντας πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της θα χαραμίσει τα προσόντα του, για να περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του μέσα σε μια κουζίνα. Από τότε, οι δυό τους δε μιλιούνται.
Για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πια τι ήθελα να γίνω, μεγαλώνοντας – νομίζω πως στα έξι ήθελα να γίνω στυλίστρια κι έραβα κάτι απαίσια κουκλόρουχα, με αποτέλεσμα να βρίσκει πάντα η μάνα μου στα ρετάλια που ήθελε να κάνει ταγιέρ μια τεράστια τρύπα.
Στην πέμπτη Δημοτικού άλλαξα αιφνιδίως κατεύθυνση – στις εκθέσεις μου, έγραφα πως «θέλω να γίνω διπλωμάτης, χειρουργός ή αλεξιπτωτίστρια». Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως έγινα περίπου και τα τρία.
(Δημοσιογράφος;) Φυσικά, ενδιαμέσως, πέρασα, όπως τα περισσότερα παιδιά από το στάδιο, όπου οι γονείς σου επιμένουν πως με τα μυαλά που έχεις α) είναι αυτονόητο πως θα γίνεις γιατρός, αστροναύτης, πρόεδρος της Δημοκρατίας, πυρηνικός φυσικός ή β) αφού δεν ακούς κι όπως πας θα πεθάνεις στην ψάθα, καλό είναι να περάσεις σε κάποια σχολή για να αποκτήσεις κάποιου είδους ακαδημαϊκή γνώση (…για να έχεις βρε παιδάκι μου στα χέρια σου ένα χαρτί…). Πράγμα που έκανα, για να ακούω έκτοτε τη φράση πως «εντάξει, καλή η δημοσιογραφία, αλλά τώρα θα ήσουνα μια δικηγόρος πρώτης γραμμής, με γραφείο δικό της». Μάνες – τι να πεις ;
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι περίπου μισός αιώνας και μια ιδέα. Άλλη ιδέα είχε η ελληνική κοινωνία για το τι σήμαινε «εργασία και καριέρα» στα 80’΄s και στα ‘90’s (και βεβαίως άλλη η αντίληψη του status, που συνόδευε τα λεγόμενα «παραδοσιακά επαγγέλματα») και άλλη το σημερινό παγκόσμιο «χωριό», που παραδέρνει στην κρίση και στέλνει στρατιές νέων ανθρώπων στην ημι-απασχόληση ή την ανεργία.