Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια όλα όσα συνέβησαν στις 23 και ξημερώματα της 24ης Ιουλίου στην Αττική.
Μια φωτιά στην Κινέτα, ο καπνός της οποίας σκέπασε τον αθηναϊκό ουρανό, μονοπώλησε τις κεντρικές θέσεις των ηλεκτρονικών μέσων, ενώ ένα άλλο μέτωπο που μόλις είχε ξεσπάσει στην περιοχή της Ραφήνας, ερχόταν σε δεύτερη μοίρα -τι να συμβεί άλλωστε σε μια τόσο τουριστική περιοχή, μια ανάσα από το κέντρο της πρωτεύουσας;. Μέχρι που οι ισορροπίες άλλαξαν.
Τα βλέμματα όλων ξαφνικά στράφηκαν προς την ανατολική Αττική. Οι φλόγες άρχισαν να γλύφουν τις αυλές των σπιτιών και ο άνεμος φαινόταν να έχει συμμαχήσει μαζί τους. Η φωτιά φούντωνε κάθε λεπτό και περισσότερο. Τώρα άρχισαν να καίγονται κανονικά σπίτια, αυτοκίνητα και τα πρώτα ζώα..-πόσο κρίμα αυτά τα ζώα, πάντα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Και οι άνθρωποι; Τι συνέβη; Πώς κάηκαν ζωντανοί όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Περισσότεροι από 50 νεκροί, και τριπλάσιοι οι τραυματίες. Καμμένοι, αγκαλιασμένοι μπροστά στη φρίκη του θανάτου.
Ο τραγικός επίλογος της φωτιάς δεν έχει γραφτεί ακόμα. Το πένθος βουβό για όσους χάθηκαν.
