Τριχοτιλλομανία. Το πιο πιθανό είναι να μην έχεις ξανακούσει γι'αυτή. Είναι το να τραβάς τις τρίχες σου σε όλα τα σημεία του σώματός σου. Τις τρίχες στα φρύδια σου, τις βλεφαρίδες σου, τις μασχάλες σου, στα γεννητικά σου όργανα.
Αυτή η κίνηση είναι επαναλαμβανόμενη, καταναγκαστική. Με το τράβηγμα σε κυριεύει ένα ευχάριστο αίσθημα. Μοιάζει με ανακούφιση, εκτόνωση. Το πρόβλημα έχει ορατά αποτελέσματα και συνήθως φέρνει σε αμηχανία τα άτομα που δεν γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους αντιμετωπίζει αυτή την διαταραχή.
Τα κορίτσια έχουν την τάση να εμφανίζουν την διαταραχή σε μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με τα αγόρια. Εμφανίζεται σε πολύ μικρή ηλικία (συνήθως από τα 9 χρόνια και μετά) αλλά δεν έχει ηλικιακό όριο. Τα άτομα είναι έκθετα σε μολύνσεις, τραυματισμούς.
Μια γυναίκα περιγράφει στο womenshealth.com πώς είναι να ζεις με αυτή τη διαταραχή:
«Hμουν μόλις 9 ετών όταν γύρισα από το σχολείο μία μέρα και παρατήρησα τα έκπληκτα μάτια των γονιών μου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να έχω δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό, είχα βγάλει όλες μου τις βλεφαρίδες. Δεν ξέρω αν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει. Η αντίδρασή τους ήταν εκείνη που με ανησύχησε. Με πήγαν στο γιατρό και διέγνωσε ότι έχω τριχοτιλλομανία. Είναι η ανεξέλεγκτη τάση του ατόμου να βγάζει από μόνο του τις τρίχες του. Το συναντάμε περισσότερο στις γυναίκες. Σε εμένα αυτή η τάση έρχεται κατά κύματα: άλλες φορές μου έρχεται έντονα, άλλες καθόλου.
Οι γιατροί λένε ότι οι άνθρωποι που έχoυν τριχοτιλλομανία συνήθως βγάζουν τις τρίχες τους λόγω άγχους ή βαρεμάρας, ή γιατί δεν νιώθουν άνετα, από αμηχανία. Εμένα μου συνέβαινε ενώ μελετούσα και έκανα τις σχολικές εργασίες. Ηταν φανερό ότι με αυτό τον τρόπο ξεσπούσα τα συναισθήματά μου. Αντί να τα εκφράσω με έναν υγιή τρόπο, ακολουθούσα έναν μηχανισμό: έκανα ξανά και ξανά την ίδια κίνηση μέχρι να ξεπεράσω το άβολο αίσθημα που ζούσα εκείνη τη στιγμή.
Δυστυχώς από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει μια ευρύτερη γνωστή μέθοδος αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος. Θυμάμαι ότι όταν είχα πάει την πρώτη φορά σε γιατρό, δεν είχε ακούσει γι'αυτό. Η θεραπεία μου ήταν η ένταξη δημιουργικών δραστηριοτήτων στην καθημερινότητά μου. Κάθε φορά που μου ερχόταν να βγάλω τρίχες, έκανα κάτι άλλο: διάβαζα ένα βιβλίο, έβλεπα τηλεόραση, πήγαινα πολύ κοντά στον καθρέπτη. Το να μεγαλώνεις έχοντας μια τέτοια διαταραχή δεν ήταν κάτι εύκολο. Τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν, έλεγαν για μένα άσχημα πράγματα. Οι σχολικές υποχρεώσεις συνέχιζαν να με αγχώνουν, έπιανα τον εαυτό μου να κάνει αυτή την κίνηση χωρίς να το συνειδητοποιώ. Οι γύρω μου αναρωτιούνταν πώς μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς να το καταλαβαίνω.
