Λένε ότι της μοιάζω πολύ. Στα μάτια και στον τρόπο που κοιτάζουν, στον τρόπο που ενθουσιάζομαι και γελάω, στην αντοχή. Στο πόσο δύσκολα αφήνω τις καταστάσεις να με πάρουν από κάτω. Οταν ήμουν μικρή, όλοι έλεγαν ότι ήμουν ο καθρέπτης της. Οσο μεγαλώνω βλέπω ότι είχαν δίκιο.
Στα αυτιά μου έχω συχνά τη φωνή της: Το «Θα περάσει» ακόμα κι αν δεν περνάει, το «Κάνε υπομονή» ακόμα κι αν αυτή μου εξαντλείται, το «Μην ανησυχείς» ακόμα κι αν η καρδιά μου χτυπά δυνατά από την αγωνία, το «Εγώ είμαι εδώ» όταν δεν είναι κανείς άλλος, το «Προχώρα» όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Εμαθα από εκείνη να κολυμπώ επιδέξια ακόμα κι αν πέσω σε βαθιά νερά, έμαθα να λέω στον εαυτό μου «Μη φοβάσαι». Και η καρδιά μου, υπακούει και ησυχάζει.
Η δική μου Βασούλα, ίσως να μοιάζει με την δική σου.
Οπου κι αν πας, όπου κι αν πάει, θα στε πάντα μαζί. Έτσι γίνεται. Της μιλάς και μπορεί να σε ακούσει από όπου κι αν βρίσκεται. Είτε στο διπλανό δωμάτιο είναι, είτε σε άλλη χώρα, είτε σε άλλο γαλαξία σε ακούει. Φτάνει να της μιλήσεις. Αν και κάποια πράγματα τα ακούει χωρίς καν να της τα πεις.
