Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα άρθρο ότι, σύμφωνα με μια έρευνα του πανεπιστημίου Yale, είναι δυνατό κάποιος άνθρωπος να εθιστεί στο τυρί. Για όλα ευθύνεται μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη που περιέχει το γάλα, η καζεϊνη, η οποία, όταν περνάει στο τυρί, απελευθερώνει αμινοξέα στην κυκλοφορία του αίματος και, παράλληλα, ενεργοποιεί συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου που συνδέονται με την επιθυμία και την συνήθεια, με αποτέλεσμα να προκαλεί εθισμό. Θυμάμαι ότι τελειώνοντας την ανάγνωση του άρθρου ένιωσα ένα απίστευτο αίσθημα δικαίωσης.
Ε λοιπόν μπορώ να σας το επιβεβαιώσω και, από προσωπικής πείρας, με απόλυτη σιγουριά. Με λένε Ξένια και είμαι εθισμένη στο κίτρινο τυρί. Πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα; Τόσο ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ με ένα κομμάτι ή μια φέτα τυρί στο στόμα μέρα-νύχτα και ώστε να συνοδεύω ό,τι τρώω με αυτό.
Ξυπνάω και θέλω πρωινό; Είμαι στη δουλειά και πεινάω, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να φάω μεσημεριανό; Γυρνάω σπίτι και αναζητώ κάτι γρήγορο και χορταστικό για να φύγω για απογευματινή βόλτα; Είναι βράδυ και είναι η ώρα που με πιάνουν οι νυσταλέες λιγούρες μου; Η απάντηση σε όλα είναι μια: Κίτρινο τυρί. Γενικά, εγώ και το τυρί έχουμε έναν γόρδιο δεσμό, μια σχέση αγάπης. Το κίτρινο τυρί με τρέφει και του τρέφω λατρεία γι’ αυτό.
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Δηλαδή η άνοιξη και, όπου να ‘ναι, καλωσορίζουμε επισήμως και το καλοκαίρι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι επέστρεψαν οι ανασφάλειες για το σώμα και την εμφάνισή μου.
Προκειμένου να καταφέρω να χωρέσω στα περσινά μου καλοκαιρινά και να μην έχω δυσάρεστες εκπλήξεις με παντελόνια που δεν κουμπώνουν καλά στη μέση, φορέματα που δεν στρώνουν και μαγιό μέσα στα οποία ασφυκτιώ, αποφάσισα να βάλω πιο δυναμικά το περπάτημα στη ζωή μου και να μειώσω τις επισκέψεις μου στην κουζίνα. Γιατί ωραία τα μπέργκερ, τα αχνιστά μαγειρευτά και οι μακαρονάδες του χειμώνα, αλλά ήρθε η εποχή να κάνω λίγο δουλίτσα με ό,τι δεν μου αρέσει και δε με αφήνει να περάσω το κατώφλι του σπιτιού μου με αυτοπεποίθηση.