Είτε κράτησε 2 μήνες, είτε ήταν η πιο μεγάλη σχέση της ζωής σας, ο χωρισμός δημιουργεί πάντα μερικά από τα πιο επίπονα και σαρκοβόρα συναισθήματα τα οποία, συνήθως, οδηγούν στις πιο άβολες διαπιστώσεις.
Ευτυχώς, όσο περνάει ο καιρός, και όσο προσπαθείτε να μπαλώσετε την «τρύπα» που έχει δημιουργηθεί στο «είναι» σας, ελαφραίνετε από το αρνητικό φορτίο και επανέρχεστε στη light και ανέμελη εκδοχή σας.
Και εκεί που νιώθετε ότι έχετε φτάσει σε ένα πολύ καλό σημείο, συμβαίνει το όχι και τόσο απρόβλεπτο αλλά πάντα επώδυνο. Βλέπετε φωτογραφία του πρώην σας με την καινούρια του σύντροφο ή τέλος πάντων με μια άλλη κοπέλα που δεν έχει τα χαρακτηριστικά σας. Στην καλύτερη. Γιατί στη χειρότερη, μπορεί να πέσετε πάνω τους και στο δρόμο. Και σαν να μην πέρασε μια μέρα πάλι, το σαράκι επιστρέφει για να ροκανίσει και το τελευταίο ψίχουλο εσωτερικής ηρεμίας.
«Tι έχει εκείνη που δεν είχα εγώ;», «Που τη γνώρισε;», «Ποια φίλη μου να πάρω πρώτη να της το πω;», «Που έχω αφήσει τα κλειδιά μου;», είναι μερικές από τις σκέψεις που σκάνε σαν ποπ κορν μέσα στο κεφάλι σας, γεμίζοντας το μπολ της ύπαρξης σας με τοξικές αμφιβολίες.
Αφού ξεπεράσετε τις πρώτες συνταρακτικές στιγμές του σοκ, περνάτε στη φάση της αγνής, ατόφιας, αυθεντικής παρανοϊκής σκέψης: Να την ψάξετε στα social media. Να μπορέσετε να μάθετε ο,τι μπορείτε για εκείνη, από το τι τραγούδια ανεβάζει, μέχρι το πως λένε τον άντρα της ξαδέρφης της και να ριχτείτε στην αρένα της σύγκρισης χωρίς ανάσα.
Και κάπως έτσι ξεκινάει ένας ψυχοφθόρος ανεμοστρόβιλος που σας παίρνει μακριά από κάθε ίχνος λογικής σκέψης, σαρώνοντας στο πέρασμά του κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης και αφήνοντας σας στις όχθες της ανασφάλειας και της αυτολύπησης.
Γιατί μπαίνουμε σε μια τόσο ριψοκίνδυνη διαδικασία σύγκρισης του εαυτού μας με μια άλλη γυναίκα και πως μπορούμε να βγούμε αλώβητες από αυτή;
