Η Zoe WIlliams, αρθρογράφος της εφημερίδας The guardian γράφει για το πώς βιώνει μια γυναίκα στα 40 τα πρωτα ορατά σημάδια της φθοράς του σώματός της.
Έχω αποδεχτεί τη θνητότητα μου. Πλέον. Όταν ήμουν πιο νέα, έβγαινα για μια περίοδο με έναν άντρα, που ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος μου και ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα.
Ήθελε να μιλάει για την υγεία του. Αν και μερικές φορές η μνήμη μάς απατά, νομίζω ότι μιλούσε όλη μέρα γι’ αυτό. Ήταν σαν να είμαι συντονισμένη σε ένα σταθμό που, όλη μέρα, προβάλλει εκπομπές σχετικές με την υγεία και θεματολογίες που κινούνταν από πολύ βαριά θέματα όπως καρκίνος και άνοια μέχρι «παραξενιές» του τύπου «Τι σημαίνει όταν βγαίνεις από το ντους, αλλά δε θυμάσαι αν έχεις λούσει τα μαλλιά σου;».
Όλα αυτά γίνονται η καθημερινότητα σου όταν φτάνεις σε ηλικία που αρχίζεις να διανύεις το δεύτερο μισό της ζωής σου. Τα πράγματα αλλάζουν. Οι αισθήσεις εξασθενούν. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάτι πρέπει να κάνεις για όλα αυτά.
Ποτέ δεν συμπάθησα τη φράση «να φροντίζεις τον εαυτό σου». Αντιθέτως, ήμουν πάντα ο άνθρωπος που παρέβλεπε τις διατροφικές συμβουλές, περιφρονούσε τον προσεκτικό και υγιεινά ευσυνείδητο τρόπο ζωής και που έτρωγε λαχανικά κατά τύχη και μόνο αν ήταν «σκεπασμένα» με κάποια σος.
Ήμουν. Δεν είμαι πια. Πλέον, χωρίς αυτό να μου αρέσει, έχω γίνει ο άνθρωπος που θέλει να έχει ένα υγιή οργανισμό. Φροντίζω να κάνω πράγματα που με βοηθούν να επιμηκύνω το προσδόκιμο της ζωής μου. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ύφεσης του οργανισμού τις οποίες διαχειρίζομαι με άρνηση (δηλαδή δεν τις διαχειρίζομαι). Για παράδειγμα, αντί να αποδεχτώ το γεγονός ότι πρέπει να φορέσω γυαλιά μυωπίας, απλώς δεν διαβάζω πια κείμενα με μικρά γράμματα. Παρόλα αυτά, η επιθυμία για ζωή θέλει θυσίες.
