Γνωρίζετε κάποιον. Μιλάτε και, πολύ σύντομα, καταλαβαίνετε ότι το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο. Ποια είναι η επόμενη σας κίνηση; Να τον κάνετε φίλο στο Facebook. Όχι όμως και για τη Ράνια.
Μετά από χιλιάδες (καλά, κόβω κάτι) καθημερινά scroll down στο timeline στο Facebook, πλέον, μπορώ να μαντέψω τι θα δω. Έτσι, ξέρω ότι ανά τρία ποστ περίπου θα πέσω πάνω σε κάποια ζευγαρίστικη φωτογραφία (το καλοκαίρι που η κατάσταση έχει ξεφύγει μπορεί να είναι και πιο συχνα) κάποιων φίλων που ποζάρουν μπροστά από το φακό με μεγάλα χαμόγελα, χείλη ενωμένα και μάτια που φωνάζουν «Δείτε πόσο ξεχωριστή και μοναδική είναι η σχέση μας».
Συνήθως η αγαπησιάρικη φωτογραφία θα συνοδεύεται από γλυκερά σχόλια με υποκοριστικά που στέλνουν το «γούτσου-γούτσου» σε άλλα επίπεδα.
Σε μια κοινωνική πλατφόρμα που κατακλύζεται από ζευγάρια που φροντίζουν να ενημερώνουν τους υπόλοιπους για το πόσο αγαπημένοι είναι, αλλά και από ζευγάρια διατηρούν κοινό προφίλ στο Facebook (πραγματικά, δε θα καταλάβω ποτέ πως το κάνετε), το να ακούσεις για περιπτώσεις που όχι απλώς δεν έχουν καμία φεισμπουκική αλληλεπίδραση, αλλά δεν έχουν καν κάνει αίτημα φιλίας ο ένας στον άλλον, είναι αλήθεια αξιοπερίεργο. Και -κατ’ εμέ- αξιοθαύμαστο.
Τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν η πρόταση «Με τον Μιχάλη δεν είμαστε φίλοι στο Facebook» έφτασε στα αυτιά μου από το στόμα της φίλης Ράνιας. «Μα πως; Τι συνέβη; Που ζείτε;», είναι τα πρώτα, αυθόρμητα ερωτήματα που γεννήθηκαν στο πηγμένο μου μυαλό.
Όπως μου εξήγησε, στην αρχή, κι εκείνη (δεν) το έκανε κυρίως από αμηχανία. «Και οι δύο ξέραμε για τον άλλον ότι έχει Facebook, αλλά ούτε εκείνος μου έκανε friend request, ούτε εγώ. Κι επειδή αυτό που είχαμε ήταν ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο, δεν το έθεσα ως θέμα». Στην πορεία βέβαια και προς έκπληξη της (ευχάριστη ευτυχώς) ανακάλυψε ότι δεν της έλειπε που δεν τον είχε φίλο. «Το ότι δεν είχα πρόσβαση στο προφίλ του μου έδινε την ευκαιρία να μάθω περισσότερα για εκείνον. Συνήθειες, ενδιαφέροντα και εμπειρίες που, κανονικά, θα ανακάλυπτα μέσα από το προφίλ του, τα μάθαινα από τον ίδιο και όχι από φωτογραφίες που τον έχουν κάνει tag», μου έλεγε εκείνο το απόγευμα που τα λέγαμε κι εγώ σκεφτόμουνπως σε ένα κόσμο που όλοι έχουν την ελευθερία να μάθουν τα προσωπικά δεδομένα όλων, όλη αυτή η μη ελευθερία, μου μοιάζει τόσο ρομαντική.