Τελικά για ποιόν (λόγο) δουλεύουμε, ρητορική ερώτηση...

Και δεν εννοούμε τον εργοδότη σου, αν και παίζει καθοριστικό ρόλο στην ποιότητα του εργασιακού σου βίου. Είναι ευτυχής συγκυρία να συνεργάζεσαι με ανθρώπους ευφυείς, ταλαντούχους, καλλιεργημένους, σου δίνει κίνητρο, σε κάνει καλύτερο. Περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας σε ένα γραφείο, οπότε αν οι συνεργάτες σου, ανώτεροι, υφιστάμενοι, όποιοι, σου εξασφαλίζουν ένα καλό, ιντριγκαδόρικο πλαίσιο δουλειάς είναι bonus, εξαλείφεται ένα βασικό σημείο που θα έκανε την ζωή σου δύσκολη ( και χωρίς λόγο).

Δεν αναφερόμαστε ούτε στο αντικείμενο δουλειάς σου, άλλωστε η δουλειά δεν είναι ντροπή. Στις μέρες μας εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει σε αυτό τον τομέα. Φταίνε οι γονείς μας και οι δάσκαλοι, που μας παραμύθιαζαν για χρόνια ολόκληρα με ερωτήσεις τι θα σπουδάσεις, τι θές να κάνεις όταν μεγαλώσεις και τα σχετικά. Ενώ απλά, πολύ σταράτα έπρεπε να μας λένε, σπούδασε οτι θές, έτσι για το απωθημένο και την κλίση σου στην ζωή και δούλεψε όπου βρείς, αν βρείς πλέον.

Μιλάμε για το διαταύτα, value for money, που διοχετεύουμε το πολύτιμο, ελλιπές, ικανοποιητικό ή more than enough αντίτιμο της εργασίας μας και σε ποιούς.

Για τον άρτον τον επιούσιο θα μπορούσε να πεί κανείς και καλά θα έκανε που θα ξεκινούσε απο αυτό το σημείο. Είναι το πλέον βασικό, απορροφά μεγάλο ποσό και αφορά ένα πλήθος εφαρμογών. Διατροφή, shopping, ταξίδια, διακοπές, αγορές, μικρές ή μεγάλες, ωραία πράγματα. Αφορά και ένα πακέτο υποχρεώσεων, πληρωμές, δάνεια, εφορίες, υπηρεσίες, κακά πράγματα αλλά υπάρχουν.

Τα τελευταία χρόνια, σε μορφή επιδημίας, πιάνει και άλλους κλάδους.

Τον ψυχολόγο σου ας πούμε ( ο ψυχίατρος είναι extreme version). Λίγο οι ώρες δουλειάς, λίγο οι γενικότερες συνθήκες ζωής, δεν γίνεται διαταράσσεται η ισορροπία, η ψυχολογία και το ηθικό σου. Θα το παλέψεις με φίλους και γνωστούς αν τα καταφέρεις καλώς. Αν σου ξεφύγει, που δεν θέλει και πολύ, το επάγγελμα γνωρίζει μεγάλες στιγμές, κάπου θα βρείς τον κατάλληλο να πείς τον πόνο σου.

Τον σύμβουλο σχέσεων ή γάμου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συναντάς τον σύντροφό σου σε σαββατοκύριακα, γιορτές και αργίες και να θεωρείς πως όλα βαίνουν καλώς. Μιά κρίση, μικρή ή μεγάλη θα την περάσεις. Αν ζορίσουν τα πράγματα ψάχνεις ονόματα και διευθύνσεις και βρίσκεις και χρόνο, αν σε ενδιαφέρει.

Τον γιατρό, δεν λένε άλλωστε η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη? Κάπου θα σε βρεί, έχε καλού κακού μιά επαφή πρόχειρη για πάν ενδεχόμενο.

Τον γυμναστή σου, personal ή όχι δεν έχει σημασία, η καθιστική ζωή αφήνει σημάδια και κιλά, την γυναίκα που προσέχει τα παιδιά ενώ εσύ δουλεύεις ( και ουσιαστικά τα μεγαλώνει, τα διαπλάθει κατά την απουσία σου), τους ανθρώπους που φροντίζουν ( ηλικιωμένα ) μέλη της οικογένειας σου, μεγάλη λίστα...

Τον εαυτό σου, τον κοινωνικό σου ρόλο, που καλώς ή κακώς προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την δουλειά σου. Και δεν εννοούμε την εικόνα ή την κοινωνική τάξη. Εννοούμε την εσωτερική ανάγκη, την δίοδο έκφρασης, την δημιουργική ανησυχία σου, τις δεξιότητες, τα ταλέντα σου. Αυτά όμως εμπίπτουν σε άλλη κατάσταση, την ευτυχία να δουλεύεις και να κάνεις την δουλειά που σου αρέσει.

Τελικά καλύτερα να αποφεύγεις ερωτήσεις τέτοιου τύπου. Ότι δεν ξέρεις ή δεν ψάχνεις δεν σε πληγώνει, οπότε σκεφτόμαστε κάτι άλλο...