Έμπνευση στον καιρό της καραντίνας - Οι ιδιαίτερες φιγούρες του σκηνοθέτη Γιώργου Παλούμπη από χαρτί υγείας

Τις μέρες της απομόνωσης όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκουμε τον δικό μας τρόπο να είμαστε δημιουργικοί.

Άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι επιδίδονται σε κατασκευές, άλλοι γράφουν τραγούδια και κάποιοι έχουν μερικές πολύ πρωτότυπες ιδέες. Όπως ο γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης, που μέσα στην καραντίνα έφτιαξε μια ολόκληρη παρέα από υπέροχες φιγούρες και μάλιστα από ένα υλικό που τις πρώτες μέρες των περιοριστικών μέτρων έγινε ανάρπαστο από τα ράφια του σουπερμάρκετ: δηλαδή από χαρτί υγείας.

Η ενασχόλησή του με τη χαρτογλυπτική ξεκίνησε το 2009, όταν έκπληκτος διαπίστωσε ότι μια χαρτοπετσέτα στα χέρια του μεταμορφώθηκε σε μια ανθρώπινη φιγούρα. «Αυτές οι κατασκευές προέκυψαν εντελώς τυχαία.

Έπαιζα με μια χαρτοπετσέτα και ξαφνικά είδα ότι μπορώ να φτιάχνω διάφορα αντικείμενα, όπως το μαντήλι μιας ηλικιωμένης. Μετά τσαλάκωσα μια ακόμα πετσέτα κι έφτιαξα μια γριούλα. Όσο τσαλάκωνα το χαρτί, τόσο εντυπωσιαζόμουν από τον τρόπο που ζωντάνευε. Κάπως έτσι άρχισα να φτιάχνω φιγούρες. Μικρός δεν είχα τάσεις τέτοιες, δεν ήμουν καλός στη ζωγραφική, δεν είχα καμία σχέση με εικαστικά. Όλα έγιναν συμπτωματικά. Κάποιες από αυτές μάλιστα τις είχα σε ένα κουτί παρατημένες και μέσα την καραντίνα τις ξανάστησα», μας λέει.

«Ποτέ δεν ασχολήθηκα συστηματικά με αυτές τις κατασκευές. Μόνο σε περιόδους που τύχαινε να βρω χρόνο και είχα όρεξη. Είναι μικρές φιγούρες καταρχάς, η μεγαλύτερη είναι όσο η παλάμη ενός χεριού και στέκονται. Τις φτιάχνω από χαρτί υγείας και τις δουλεύω με κόλλα. Μόλις ολοκληρώσεις την κατασκευή και αρχίζεις να την κουνάς, κάποια στιγμή αυτή ισορροπεί. Όταν βρίσκεις, λοιπόν, την στάση που σου αρέσει, τότε πιέζεις με την κόλλα κι έτσι μπορεί να την κάνεις να στέκεται. Βέβαια με την υγρασία μπορεί να χαλάσουν λίγο, οπότε πρέπει να παρέμβω».

Ένα ροκ συγκρότημα, ένας σκεπτόμενος φιλόσοφος, ένας χορευτής φλαμένκο, ένα καμπαναριό, ο Ζορό που τον έφτιαξε επειδή του το ζήτησε ο γιος του, ένας Νίντζα, μια μάνα που κρατάει το μωρό της, ο Χορός της Σειρήνας, που τον έχει εμπνευστεί από τη παράσταση «Αξύριστα Πιγούνια» είναι μερικά από τα έργα του.

«Έχω έντεκα με δώδεκα έργα, μερικά από αυτά που έχουν περισσότερες φιγούρες, όπως το συγκρότημά. Συνήθως αρχίζω να φτιάχνω το κεφάλι και σταδιακά βλέπω με τι μοιάζει και προχωράω. Τώρα που έχω βελτιωθεί κάπως, αν κάποιος μου ζητήσει κάτι, μπορεί να το φτιάξω. Ο λόγος που το κάνω είναι επειδή με ξεκουράζει, με αποφορτίζει πνευματικά. Στο θέατρο, στην πρόβα, πάντα πρέπει να είσαι σε εγρήγορση και να σκέφτεσαι συνέχεια. Με τις κατασκευές αυτές χαλαρώνεις κι αφήνεσαι στον χρόνο. Μου φαίνεται αστείο ότι δίνω και συνέντευξη γι’ αυτό, δεν θεωρώ τον εαυτό μου εικαστικό».

Όσο για τις μέρες της καραντίνας, τις περνάει στο σπίτι με την οικογένειά του και διατηρεί τη αισιοδοξία του για την επομένη μέρα.

«Έχω μια αίσθηση ότι θα αργήσει να ξαναξεκινήσει το θέατρο, πρέπει να μείνουμε παραπάνω μέσα από όσο νομίζουμε μάλλον. Βέβαια αυτή είναι μια προσωπική μου εκτίμηση και μακάρι να κάνω λάθος. Μετά, θα είμαστε ίσως μουδιασμένοι, γιατί θα ανακαλύπτουμε τα πράγματα από την αρχή, θα τεθούν νέα δεδομένα που δεν τα ξέρουμε ακόμα. Αλλά νιώθω ότι θα ξαναμπούμε μέσα σε μια καθημερινότητα, ίσως διαφορετική, αλλά θα τη συνηθίσουμε και θα τη μάθουμε. Όσο αφορά στο θέατρο, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει. Δεν έχει αλλάξει μορφή από αρχαιοτάτων χρόνων, οι ηθοποιοί παίζουν μπροστά σε κοινό, αυτή είναι η ουσία του κι αυτό δεν πρόκειται να χαθεί. Μπορεί το κοινό να αργήσει να επιστρέψει στις αίθουσες, επειδή φοβάται, αλλά θα επιστρέψει, είμαι σίγουρος».