Σοφία Αρβανίτη: «Ζω μια παρατεταμένη εφηβεία, τρώω ακόμα στη μαμά μου»

«Πάντα στα live μου συμπεριλαμβάνω τα ποπ τραγούδια μου από τη δεκαέτια του ’90. Κυρίως τα κομμάτια που κάναμε με τον Ρακιντζή, με τη Βόσσου και τον Σπύρο Πάζιο. Έχω φιλίες από τον χώρο, όλοι μου οι συνεργάτες καταρχάς είναι φίλοι. Κυρίως δε ο Δημήτρης Λιόλιος που έχουμε γράψει μαζί τον μισό δίσκο, είναι σαν αδερφός. Και με την Μαντώ είμαστε φίλες και με τον Μιχάλη Ρακιντζή συχνά πυκνά πίνουμε ρακές.
 
Είχα αποσυρθεί αυτά τα χρόνια στην Ανάβυσσο στο εξοχικό μου, μάζευα σκυλιά από τους δρόμους, έκανα τη νοικοκυρά, έκανα την αγρότισσα, έκανα πολλούς ρόλους. Κλείστηκα λίγο, αλλά ήθελα να το δοκιμάσω. Μια περίοδο ήμουν παντρεμένη, ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά τώρα πια έχω φύγει από αυτό. Μέσα από συγκυρίες οδηγήθηκα και πάλι στη μουσική. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με ενθάρρυνε πολύ. Εμένα η οικογένειά μου είναι η μουσική. Βέβαια έχω και τον αδερφό μου, τα ανίψια μου, τη μαμά μου -να φανταστείς τρώω ακόμα στη μαμά μου, ζω μια παρατεταμένη εφηβεία.
Πιθανώς να άλλαζα πολλά αν γύριζα τον χρόνο πίσω, να κινούσα αλλιώς τα πιόνια στη σκακιέρα. Αλλά πορεύομαι με όσα μου έφερε η ζωή. Υπήρξα τυχερή, έχω πολλές εμπειρίες και στα προσωπικά και στα επαγγελματικά. Θεωρώ ότι έχω κάνει ένα ταξίδι που άξιζε. Και ας είχε ήττες  κι απογοητεύσεις… Ήταν όλα τόσο έντονα». 

«Πάντα οι άνθρωποι πληγώνουν. Όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, δεν ζω προστατευμένα, έχω βγει από το μαντρί μου πολλές φορές. Είμαι περιπλανώμενη, κάποιοι φίλοι μου λένε ότι κάνω τουρισμό στη ζωή. Και το χαίρομαι, γιατί δεν εφησυχάζω, δεν βολεύομαι. Πολύ συχνά βαριέμαι και ξεκινάω κάτι άγνωστο. Ναι, έχει ρίσκο αυτό να απογοητευτώ, αλλά είναι επιλογή μου να πορεύομαι έτσι.

Μου αρέσει να πηγαίνω περιπάτους με τα σκυλιά μου, μου αρέσει να κολυμπάω και το χειμώνα. Έχω ένα τροχόσπιτο πάνω στη θάλασσα, πηγαίνω εκεί κι αράζω…  Αγναντεύω τα πέλαγα και τα ηλιοβασιλέματα. Δεν ζω όπως πριν από αρκετά χρόνια, όπου κατανάλωνα όπως ο μέσος Έλληνας της δεκαετίας του ’90, έχω περιορίσει τις ανάγκες μου και μπορώ με τα λίγα. Το χόμπι μου  άλλωστε που είναι ο ήλιος και η θάλασσα δεν κοστίζει τίποτα.

«Αλαβαρντάχαλα, τραγούδια των καιρών» είναι ο τίτλος της νέας μου δισκογραφικής δουλειάς, που βγαίνει από την εταιρεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είναι μια λέξη δικής μου επινόησης, θυμίζει παραμύθι, κάτι σαν Χάρι Πότερ. Στην ουσία Αλαβαρντάχαλα είναι το κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου, η παιδική μου ψυχή, η ψυχή που όλοι έχουμε και που τη χάνουμε μέσα από όλα τα προβλήματα της ζωής. Αυτός όμως είναι ο κυριότερος λόγος που γερνάμε. Εγώ προσπαθώ να διατηρώ αυτό το μικρό κορίτσι, που κάποτε κινδύνευσα να χάσω».   

«Είχα έτοιμο ένα τραγούδι που το δούλευα έναν χρόνο μαζί με τον συνεργάτη μου με τον υπέροχο ρόκερ τον Δημήτρη Λιόλιο στο σπίτι του στην Ανάβυσσο. Πλησίασα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τυχαία σε μια παρουσίαση δίσκου. Εκεί άναψε ένας γλόμπος στο κεφάλι μου, και σκέφτηκα ότι επειδή έχει δισκογραφική εταιρεία μπορεί να το ακούσει. Τον ήξερα από παλιά, είχαμε συνεργαστεί στη Σφεντόνα. Εκείνος έδειξε ενδιαφέρον και μετά από λίγες μέρες του ζήτησα να με βάλει κάτω από την ομπρέλα της Rain music. Ο Βασίλης με την παιδική ψυχή που διατηρεί πάντα άνοιξε τα χέρια και μου είπε «καλωσήρθες!». Μου λέει τότε:« Γιατί να βγούμε με ένα τραγούδι; Έχεις κι άλλα;». Εγώ είχα ελάχιστα, αλλά του είπα ότι είχα. Δουλέψαμε επί έναν χρόνο σκληρά με τον  Δημήτρη Λιόλιο, τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, τη  Ζωή Τηγανούρια, τον Σταμάτη Μεσημέρη, τον Αλέξη Τσελική, τον Μπιλ Αβραμίδη, την Εύη Ζευγαρά, τον Χρήστο Τσουκαλά και τον Πάνο Αρβανίτη. Έτσι ετοιμάσαμε δώδεκα ολοκαίνουρια τραγούδια και δυο διασκευές, το ένα από γαλλικό τραγούδι το «Fuck them all» όπου έκανα εγώ τους στίχους στα ελληνικά, και το άλλο είναι το «Έρημα κορμιά» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που το διασκεύασε ο Αλέξης Τσελίκης.

«Τραγούδια των καιρών» είναι ο υπότιτλος, γιατί είναι εμπνευσμένα από την εποχή μας. Πάντα κατέγραφα τη ζωή μου μέσα σε τους στίχους μου, τώρα το κάνω πιο αποκαλυπτικά. Το έκανα σαν να είναι το τελευταίο μου Cd, δεν ήθελα να κρατήσω τίποτα κρυφό, ίσως επειδή αισθάνομαι ότι μεγαλώνω. Πιστεύω ότι πρέπει να είμαι ειλικρινής και νομίζω ότι τώρα πια δεν έχω να αποδείξω τίποτα. Για παράδειγμα, ένα σημαντικό για μένα τραγούδι σε μουσική Ανδρέα Κατσιγιάννη, είναι η «Παλιοσκυλού». Εκεί  στην ουσία αφηγούμαι τη ζωή μου. Τα παιδικά μου χρόνια, την επιθυμία να ξεφύγω, να πετάξω μακριά, αλλά και τη μετέπειτα πορεία μου».

«Όταν με ρωτούν εξαιτίας του σκανδάλου που έχει γίνει στην Αμερική, αν έχω υποστεί παρενόχληση, εγώ απαντώ μέσω αυτού τραγουδιού που σε ένα σημείο λέει: «Όλα ήταν  φτωχικά, όταν ήμασταν παιδιά, μου την πέφταν οι γειτόνοι, δάσκαλοι και ποιος γλιτώνει. Όνειρο από μικρή να ξεφύγω από εκεί, κι έτσι που ήμουν ζουμερή την κοπάνησα η τρελή». Λέω πως ήμουν τυχερή που δεν έγινε κάτι καταστροφικό, αλλά το έχω καταγράψει σαν μνήμη. 

Σ' αυτή την καινούργια δουλειά  έχουμε σκληρό ήχο με έθνικ στοιχεία, κυρίως από την παραδοσιακή ελληνική μουσική. Με τον Πάνο Αρβανίτη -διεθνούς φήμης κιθαρίστας και πολύ καλός φίλος-  έχουμε γράψει μαζί το ομώνυμο τραγούδι, «Αλαβαρντάχαλα, κάντε απόψε γιορτή». Είναι τιμή μου να παίζει στον δίσκο μου αυτός ο άνθρωπος. Έχω πάρα πολλά μουσικά ακούσματα. Είμαι της έρευνας, θέλω να ξέρω τα γίνεται εκεί έξω. Ακούω χαλαρή τζαζ, ευρωπαϊκή μουσική, κέλτικη που μου αρέσει πολύ. Γενικά η μουσική είναι ήχος, βγαίνει από τα παράθυρα, οπότε πάντα αφουγκράζομαι. Στις μέρες μας με το you tube μπορούμε να έχουμε επαφή με τη  μουσική από όλο τον κόσμο.  Όταν θέλω να ξεφύγω και να χτυπηθώ, ακούω συγκροτήματα της δεκαετίας του ‘70.

Έζησα την εποχή της δισκογραφίας. Τώρα ναι, έχει ξεφτίσει εδώ και χρόνια, συνειδητοποίησα με τον χρόνο ότι αυτό είναι σημείο των καιρών. Αρχικά τη χτύπησε η πειρατεία, σήμερα όμως δεν είναι η πειρατεία. Εγώ όμως και μερικοί ακόμα παραμένουμε ρομαντικοί. Θέλω να πάρω το booklet στα χέρια μου, να διαβάζω τα σημειώματα, να βλέπω τις φωτογραφίες από το στούντιο.

Εγώ θέλω αυτά τα τραγούδια να φτάσουν στον κόσμο, γιατί είναι μια δουλειά που έγινε με ειλικρίνεια σε στιγμές ευθραστότητας, που άγγιξε τη συντριβή κάποια στιγμή. Είναι μια κατάθεση ψυχής και θεωρώ από τα πρώτα δείγματα ότι ο κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό. 
Ήδη κάνω συναυλίες σε χώρους όπου και οι θαμώνες και οι επιχειρηματίες και οι συνεργάτες αγαπάμε καταρχάς τη μουσική. Θα κάνω τώρα ένα live στις 16 Φεβρουαρίου στο Lazy στα Βριλήσια».