Τι είδαμε στην Eurovision; Εκτός από δεκάδες γλυκανάλατα τραγούδια και βαρετές μπαλάντες -ίσως να ήταν μια από τις πιο αδιάφορες διοργανώσεις, είδαμε ένα ενδιαφέρον ντουέτο στην κορυφή.
Η Νetta, από το Ισραήλ, που κέρδισε την πρώτη θέση και η Ελένη Φουρέιρα, που εκπροσώπησε την Κύπρο, στη δεύτερη θέση, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τις δύο πλευρές της γυναίκας.
Μέσα στην υπερβολή της, η Νetta θέλησε να αρθρώσει τον δικό της λόγο, και να μας πει ότι μια γυναίκα μπορεί να κερδίζει κι όταν δεν είναι ωραία, ψηλή, γυμνασμένη και αδύνατη. Οταν δεν είναι επιθυμητή, εξ όψεως τουλάχιστον, κι ούτε αποτελεί το αντικείμενο του πόθου όλων των αντρών. Οταν έχει τα κότσια να αυτοσαρκαστεί, να κάνει γκριμάτσες, να τονίσει τις ατέλειές της. Να σταθεί απέναντι στον κόσμο έτσι όπως είναι, απέναντι σε όλους εκείνους που την σχολιάζουν και την κοροϊδεύουν, που εκτοξεύουν «ρατσιστικά» σχόλια για την εμφάνισή της. Υποσυνείδητα κάθε γυναίκα που δεν νοιώθει «τέλεια» και εισπράττει συστηματικά βλέμματα αποδοκιμασίας, αυτό θα ήθελε να πιστεύει. Οτι κάπου εκεί έξω υπάρχει και για εκείνη μια θέση ευτυχίας, μια νίκη...
Ούτε μόνο Νetta λοιπόν ούτε μόνο Φουρέιρα
Από την άλλη η Ελένη Φουρέιρα, έπαιξε το ακριβώς αντίθετο παιχνίδι: Ερωτική και σέξυ, έντονα θηλυκή, τόνισε τις τέλειες αναλογίες της με τον τρόπο που ντύθηκε, που χόρεψε, που εκφράστηκε. Στάθηκε μπροστά στο κοινό με όλα της τα όπλα, άφησε τον εαυτό της ελεύθερο, κέρδισε τα βλέμματα επιδοκιμασίας και θαυμασμού. Και καλά έκανε. Γιατί είναι ωραίο να είναι μια γυναίκα όμορφη, καλλίγραμμη, λαμπερή και να ξέρει να το υπερασπίζεται. Να νοιώθει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, να μην φοβάται να δείξει τη θηλυκότητά της, να μην αρνείται τον ρόλο της ως γυναίκα. Να απολαμβάνει τα αρσενικά βλέμματα πάνω της.
Ούτε μόνο Νetta λοιπόν ούτε μόνο Φουρέιρα. Στο κάτω-κάτω είναι άλλο να σε επιλέγουν ως «toy» κι άλλο να θέλεις να είσαι...
