«Αύριο έχει τελικό του Champion’s League, κανόνισε να βγεις με τις φίλες σου.... Θα δούμε τον αγώνα στον Παύλο...». «Μα σαββατιάτικα... Αμάν πια αυτό το ποδόσφαιρο...»
Την ατάκα που έρχεται και ξανάρχεται στα χείλη των ανδρών και κάνει τις γυναίκες να θυμώνουν, θυμήθηκα πάλι, με αφορμή, τον αυριανό τελικό Ρεάλ – Λίβερπουλ. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί η μπάλα δεν αρέσει στις γυναίκες.
Κι όταν τους αρέσει, οι άντρες τις κοιτάνε με μισό μάτι, ψάχνοντας να βρουν τι κουσούρι κρύβουν. Μήπως και δεν είναι πολύ θηλυκά; Το ποδόσφαιρο είναι αντρική υπόθεση. Ετσι μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε κι έτσι συνεχίζουμε.
Χωρίζουμε τα πράγματα σε αρσενικά και θηλυκά, χωρίς να αφήνουμε περιθώρια _ έστω να αναρωτηθούμε γιατί.
Προσωπικά μένω έκπληκτη με κάτι τέτοια ταμπού. Τα καταλαβαίνω αλλά με εκπλήσσουν. Κρύβουν πίσω τους στερεότυπα δεκαετιών και μια βλακώδη αντίληψη περί θηλυκότητας. Από την άλλη, κι αυτό είναι το πιο κατανοητό, η μπάλα είναι κομμάτι της αντρικής φιλίας, της παρέας, της βραδιάς χωρίς γυναίκες. Και είναι ωραίο να έχει ο καθένας τον χώρο του, το προσωπικό του «γήπεδο».
Μεγάλωσα με έναν πατέρα που δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα φίλαθλος, ούτε έβλεπε ποδόσφαιρο. Δεν φανατίστηκε ποτέ, δεν έγινε οπαδός, δεν θύμωνε όταν έχανε η ομάδα του, δεν έβριζε βλέποντας ένα “στημένο πέναλντι”. Αργότερα, έμαθα από τους συμμαθητές και τους φίλους μου ότι όταν έχει μπάλα, η ώρα είναι ιερή. (Ούτε ο άντρας μου είναι ποδοσφαιρόφιλος).
Τελικά έμαθα να βλέπω μπάλα με τον γιο μου. Κι άρχισε να μου αρέσει. Χωρίς φανατισμούς, χωρίς υπερβολές... Οχι, δεν κάθομαι να παρακολουθώ ματς ούτε ξέρω πως πάει το πρωτάθλημα. Δεν είμαι όμως άσχετη, όπως οι περισσότερες γυναίκες γύρω μου. Και χαίρομαι όταν βλέπω νεώτερα κορίτσια, απενοχοποιημένα από ταμπού, να βλέπουν αγώνες με την παρέα τους. Γιατί το θέαμα που προσφέρει το ποδόσφαιρο, κάποιες φορές είναι πραγματικά πολύ ωραίο. Τον άλλο μήνα έχει Μουντιάλ. Ετοιμαστείτε... Αρχίζει το ματς.
