Υποθέτω πως έχει να κάνει με την κρίση. Και με τα περιορισμένα budgets. Και -οπωσδήποτε- με την ανάγκη των θεατρικών παραγωγών (συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών κ.λπ), να επιλέγουν θεάματα «ξώχαρα» («κάτι για να γελάσει ο κόσμος βρε παιδί μου», λες και η ψυχ-αγωγία δια της τέχνης, δεν μπορεί να είναι συγκινητική, ουσιαστική ή συναισθηματικά περίπλοκη….), που «θα φέρουν πίσω τα λεφτά τους».
Έτσι κάπως ξεκίνησε και -πλέον- «μεσουρανεί» το θεατρικό trend των musicals, που στην πιο πρόσφατη εκδοχή του, ψάχνει «θησαυρούς» στη λιμνούλα με τα δαλιανίδεια κινηματογραφικά έπη, ή σε έναν υβριδικό συνδυασμό παλιάς, κλασικής ελληνικής κωμωδίας μετ’ασμάτων -προφανώς επειδή η Ελλάδα δεν έχει παράδοση στο συγκεκριμένο θεατρικό είδος ή επειδή δεν μπορούν όλοι να παίξουν «Cabaret» ή «Chicago».
Σαν να πατάς το κουμπί για μια ταχεία, ανακουφιστική επιστροφή στα «χρόνια της αθωότητας»
Το «Γοργόνες και Μάγκες» ήταν η αρχή. Ακολουθεί, τον επόμενο χειμώνα το «Μαριχουάνα Στοπ», που φιλοδοξεί να ανεβάσει πάνω στην σκηνή τον Τόλη Βοσκόπουλο και την Μαρία Ιωαννίδου, στους ίδιους ακριβώς ρόλους, που ερμήνευαν, προ πεντηκονταετίας (ήμαρτον!). Ο «Φίλος μου ο Λευτεράκης» κάνει ήδη καριέρα στις θερινές σκηνές, ενώ, προς το παρόν, τη συζήτηση στα πηγαδάκια μονοπωλεί το νέο, θεατρικό ανέβασμα, του «Χτυποκάρδια στο θρανίο» και το αμφιλεγόμενο κάστινγκ του. Κι έτσι, κάπως, σε ένα κόσμο που είναι σταρ η Ariana, η Kendal και η Gigi, εμείς εδώ αναρωτιόμαστε αν η Κατερίνα Γερονικολού θα είναι «καλή Βουγιουκλάκη»…
