Τις προάλλες βρήκα ένα από εκείνα τα παλιά, κλασικά, μαύρα τηλέφωνα, με το ακουστικό, το καντράν και το σύρμα που έμπαινε στην πρίζα. Vintage...
Ποιος έχει σήμερα τον χρόνο να γυρίσει ένα-ένα τα νούμερα για να σχηματίσει τον αριθμό του τηλεφώνου;
Ο χρόνος γύρισε πίσω: Σαν ταινία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες της ζωής μου, της ζωής μας, που όχι μόνον δεν υπάρχουν πια, αλλά που θα δυσκολευόμουν να τις εξηγήσω στα παιδιά μου. Κι όμως. Δεν μου φαίνονται τόσο παλιά όσο εκείνα που μου περιέγραφαν κάποτε οι γονείς μου.
Οι σχολικές εκδρομές στον Μαραθώνα ή στην Κόρινθο (με στάση για εκείνα τα -άθλια- σουβλάκια με το κομματάκι ψωμί στην άκρη, σαν αντίδωρο)
Ο εισπράκτορας στο λεωφορείο, το μαλλί της γριάς στο λούνα-παρκ, ο παγωτατζής το καλοκαίρι (και όχι παγωτό μες τον χειμώνα), τα ντόνατς που μόλις ανακαλύπταμε, εκεί πάνω από το bowling στην Κηφισίας κοντά στον Floca, και η πόλαροϊντ που έβγαζε φωτογραφίες στη στιγμή ενώ τις άλλες μηχανές, με τα φιλμ, τα έδινες στον φωτογράφο για να τυπώσει.
Και οι ποδιές στο σχολείο, που κάποια στιγμή καταργήθηκαν, και το σχολείο το Σάββατο, που κάποια στιγμή καταργήθηκε κι αυτό. Παίζαμε γερμανικό και μήλα, παίζαμε και λάστιχο... Και οι κάλτσες μέχρι τον γόνατο, και η σχολική δερμάτινη σάκα στην πλάτη. Τα θηλέων και αρρένων, και το κομπιουτεράκι για τις αριθμητικές πράξεις και οι δραχμές.
Τα λευκώματα με τις φωτογραφίες, τις καρδούλες και το ερώτημα «Ποιον ή ποια αγαπάς;»... Οι σχολικές εκδρομές στον Μαραθώνα ή στην Κόρινθο (με στάση για εκείνα τα -άθλια- σουβλάκια με το κομματάκι ψωμί στην άκρη, σαν αντίδωρο). Και η μπουκάλα που παίζαμε στα πάρτυ, μαζί με το σκοτεινό δωμάτιο... Και τα μπλουζ με τη μεγάλη διάρκεια, όπως το Hotel California, που αγωνιούσαμε με ποιον θα το χορέψουμε μαζί με το «σου ζήτησε να τα φτιάξετε;»... Η Figaro στο Κολωνάκι, η Αυτοκίνηση στην Κηφισίας. Και και και..
Κάπως έτσι είναι η γενιά μου. Κλείσαμε τα πενήντα και προχωράμε...
