Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC
Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC
ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

Αγιόκλημα και γιασεμί στα πιο ωραία θερινά


Με ομπρέλες και αδιάβροχα, για παν ενδεχόμενο: Το φετινό καλοκαίρι, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, μας έχει στερήσει -ανάμεσα στα τόσα άλλα που πλέον στερούμαστε, και την απόλαυση ενός θερινού σινεμά.

Ποιος τολμάει να πάει χαλαρά, με τη βερμούδα του να δει μια ταινία με ταβάνι τον ουρανό και τ΄αστέρια; Πριν πάμε τσεκάρουμε αν έχει υπόστεγο... Ο καιρός μας τα έχει χαλάσει -και το συνεχίζει.

Κι όμως, αυτή είναι μια σπάνια απόλαυση του ελληνικού καλοκαιριού, στις μεγάλες πόλεις: Αλλοτε για να μια παλιά καλή, ασπρόμαυρη, ταινία κι άλλοτε για μια νέας παραγωγής, με καλή παρέα και μια μπύρα στο χέρι, ο κινηματογράφος σε ένα από τα εναπομείναντα θερινά, παραμένει συνώνυμο μιας θερινής βραδιάς.

«Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, μες τα θερινά τα σινεμά» έγραψε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Πόσο δίκιο είχε

Η ιστορία αυτού του ελληνικού, κυρίως, είδους ψυχαγωγίας έχει παρελθόν με την αφετηρία να χάνεται κάπου στα 1900, όταν στα καφενεία της Πλατείας Συντάγματος άρχισαν τις προβολές σε ανοιχτό χώρο. Στο Ζάππειο στήθηκε το πρώτο και λίγο μετά ήρθε ο δεύτερος στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Δεν άργησαν, σύμφωνα με τους ειδικούς, να φτάσουν την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, στον αριθμό τριάντα στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη άνοιξαν αργότερα, και γύρω στο ΄50 υπολογίζονταν σε πέντε-έξι. 

Με κυρίως γυναικεία ονόματα, πρόχειρα στημένοι αρχικά, κινδύνευσαν πολλές φορές μέσα στα χρόνια, αλλά, ευτυχώς, κατάφεραν να επιβιώσουν. Κάποιοι κρίθηκαν διατηρητέοι, κάποιοι άλλοι εντάχθηκαν στους δήμους για να προσατευτούν και σήμερα πλάι στους μικρούς, απλούς και συνοικιακούς, διαθέτουμε και τους θερινούς -  υπερπαραγωγή: Με ποτά και κοκτέιλ, αναψυκτικά, τυρόπιττες, πίτσες, σουβλάκια, γλυκά και αλμυρά, προσφέρουν κυριολεκτικά άρτον και θεάματα. 

«Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, μες τα θερινά τα σινεμά» έγραψε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Πόσο δίκιο είχε. Κι αν δεν μυρίζουν πια «αγιόκλιμα και γιασεμί», είναι ταυτισμένα με μια νοσταλγία, με μια ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν. Κι ίσως γι΄αυτό κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανά. Δεν θα αφήσουμε τώρα τον καιρό να μας τα χαλάσει...