«Μάνα, αύριο βγαίνουν οι βαθμοί των Πανελληνίων... Φοβάμαι. Κι αν δεν έχω πάει καλά; Κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι όπως τα περιμένω; Κι αν έχω πέσει κάτω από τη βάση;».
«Μια μέρα είναι, θα περάσει. Αύριο θα ξέρεις...».
Η αγωνία της παραμονής είναι μεγάλη. Πάντα και για όλους. Είτε είναι η παραμονή του γάμου, είτε της γέννας, είτε αφορά σε ιατρικά αποτελέσματα, είτε πρόκειται για ένα καθοριστικό ραντεβού, ερωτικό ή επαγγελματικό. Αυτό το «αύριο θα μάθω, αύριο θα ξέρω», δεν είναι κάτι απλό. Προκαλεί αναστάτωση, αμηχανία, εκνευρισμό, νεύρα. Αλλοτε σαν μια γλυκιά προσμονή, σαν μια ελπίδα επιβεβαίωσης και επιβράβευσης κι άλλοτε σαν μια δυσάρεστη εξέλιξη, ανατρεπτική.
«Μάνα, πώς θα καταφέρω να κοιμηθώ το βράδυ; Τι ώρα θα τα ανακοινώσουν; Θα πάμε μαζί; Οχι, όχι, μην έρθεις»
Σήμερα είναι η παραμονή της ανακοίνωσης των βαθμών για πάνω από εκατό χιλιάδες υποψηφίους. Μπορεί οι περιβόητες βάσεις να δημοσιευθούν στο τέλος Αυγούστου, αλλά οι βαθμοί είναι το πρώτο στάδιο, η πρώτη χαρά, η πρώτη κρυάδα, η πρώτη απογοήτευση. Είναι το πρώτο βήμα, το πρώτο σκαλί. Η αρχή.... Για όλα αυτά τα παιδιά που τα τελευταία δύο χρόνια δούλεψαν σκληρά, διάβασαν, στερήθηκαν την διασκέδαση, το ξενύχτι, την ξεγνοιασιά της ηλικίας τους. Που έλυσαν εκατοντάδες ασκήσεις και μετάφρασαν άλλα τόσα αρχαία κείμενα... Δεν γινόταν αλλιώς. Το μέλλον θέλει προσπάθεια, επιμονή. Και οι σπουδές είναι η αφετηρία...
Αλλη μια μέρα είναι η παραμονή. Μόνο που είναι γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα. Ικανοποίηση ή απογοήτευση; Γέλια ή κλάμματα; Μπράβο ή κρίμα;
«Μάνα, πώς θα καταφέρω να κοιμηθώ το βράδυ; Τι ώρα θα τα ανακοινώσουν; Θα πάμε μαζί; Οχι, όχι, μην έρθεις. Καλύτερα να πάω μόνος μου. Να μην είσαι μαζί μου, να μην είναι κανείς μαζί μου. Ωσπου να αντικρύσω του βαθμούς θα τρέμω, θα χτυπάει η καρδιά μου, θα μου κοπεί η ανάσα...».
«Υπομονή παιδί μου. Ψυχραιμία. Για όλα θα βρούμε λύσεις. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου».
«Μάνα. Ελα μαζί μου αύριο. Δεν αντέχω μόνος..»
