Πριν λίγες μέρες, βράδυ (προπερασμένης) Κυριακής, ο Μάνος Ελευθερίου παρακολούθησε τον «Αγγελο Εξολοθρευτή» -μια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία της Αντζελας Μπρούσκου. Ολοι είχαν έναν λόγο να του πουν, κι εκείνος άλλον έναν να τους απαντήσει...
«Την Πέμπτη θα μπω για μια μικρή επέμβαση στο νοσοκομείο... Δεν είναι τίποτα. Τα λέμε από βδομάδα». Αυτή η βδομάδα δεν ξημέρωσε για τον Μάνο Ελευθερίου, που «έφυγε» για το μακρύ ταξίδι, χθες, ξημερώματα Κυριακής. Είχε κάνει την επέμβαση κι όλα είχαν πάει καλά... Καλά; Η καρδιά, όμως, δεν άντεξε.
Οι άνθρωποι σαν τον Μάνο Ελευθερίου όλο και λιγοστεύουν. Και δεν αναπληρώνονται, δεν αντικαθιστώνται
Ενα ανήσυχο πνεύμα που κατοικούσε μέσα σε έναν ήσυχο άνθρωπο, ο οποίος με τη σειρά του συγκατοικούσε με την ποίηση -μια ποίηση βαθιά και ουσιαστική, μια ποίηση τρέχουσα, καθημερινή, προσβάσιμη. Κάποιοι στίχοι έγιναν τραγούδια, κάποιοι άλλοι έμειναν μέσα στις σελίδες των βιβλίων του, μαζί με τα θεατρικά και τα μυθιστορήματά του κι όλα τα άλλα γραπτά του, άρθρα, σχόλια. Ο Μάνος Ελευθερίου είχε πάντα στον νου του στον πολιτισμό, ζούσε μέσα στον πολιτισμό -ήταν κομμάτι του.
Πανταχού παρών, φορώντας συχνά-πυκνά το καπελάκι του, ένιωθε τον παλμό της εποχής, της κάθε εποχής που διέσχισε. Διακριτικός και ηχηρός, με τον τρόπο του, αποτελούσε μια σταθερή φιγούρα της πόλης. Ηξερε πως να κρατά επαφή με τους νέους, πώς να τους πλησιάζει, τι να τους λέει -χωρίς να μασάει τα λόγια του. Διέθετε και χιούμορ, πολύ χιούμορ. Είχε γύρω του ανθρώπους που τον πίστευαν, τον θαύμαζαν και τον αγαπούσαν. Με κάποιους είχε συνεργαστεί, με κάποιους άλλους όχι. Ηξερε να λέει ιστορίες, είχε κι άλλες πολλές να πει.
Οι άνθρωποι σαν τον Μάνο Ελευθερίου όλο και λιγοστεύουν. Και δεν αναπληρώνονται, δεν αντικαθιστώνται. Γιατί φτιάχτηκαν από ποιότητες και θερμοκρασίες άλλων εποχών, εποχών που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και τα υλικά τους δεν κυκλοφορούν πια στο εμπόριο. Είναι σε έλλειψη...
