Δεν είναι αλήθεια. Δεν έρχεται πάντα η καλοκαιρία μετά τη βροχή ούτε βγαίνει ο ήλιος μετά την καταστροφή. Η επόμενη μέρα πονάει πολύ, πάρα πολύ. Και μετράει πληγές.
Νεκροί, απανθρακωμένοι, τραυματισμένοι, αγνοούμενοι. Ο απολογισμός, που δεν έχει ακόμα τελειώσει, είναι βαρύς. Αυτό που άφησαν πίσω τους οι φωτιές στη Ραφήνα και το Μάτι είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει σημειωθεί στην Ευρώπη του 21ου αιώνα σε συνθήκες ειρήνης.
O αγνοούμενος είναι μια πληγή ανοιχτή. Αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας, μάταιης ίσως, αλλά αγιάτρευτης...
Σ΄αυτήν την επόμενη μέρα ο καθένας στέκεται με τον δικό του τρόπο απέναντι στα γεγονότα. Γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους, παιδιά τους γονείς τους, φίλοι τους φίλους, τους συγγενείς, τους γειτόνους, τους γνωστούς. Ο καθένας κρέμεται από τα χείλη του άλλου -ποιον είδες και πότε, σώθηκε, γλίτωσε, που είναι. Η αγωνία της αναζήτησης, η αγωνία για τον αγνοούμενο, η ελπίδα που προσπαθεί να κρατηθεί όρθια. Ονόματα, φωτογραφίες. Ενας ολόκληρος κόσμος...
Και οι Αλλοι: Εκείνοι που πενθούν τους νεκρούς τους, που τους αποχαιρετούν, που τους θάβουν. Τι να τους πεις; Πώς να σταθείς απέναντι στο παράλογο της ζωής, στο ασύλληπτο από τον νου του ανθρώπου...
Και τι να θάψεις; Ηξεραν οι αρχαίοι, το ήξεραν καλά: Να θάψουμε τους νεκρούς μας. Να τους πλύνουμε, να τους ρίξουμε χοές, να τους ξεπροβοδίσουμε. Να φτιάξουμε το μνήμα τους, να ξέρουμε ότι είναι εκεί... Να κλείσει ο κύκλος.
Για τους νεκρούς της φωτιάς, για τους αγνοούμενους στη θάλασσα, που μπορεί να μην βρεθούν ποτέ, αυτός ο κύκλος δεν κλείνει. Το είπε ο Ευριπίδης στην «Αντιγόνη», το διαβάζουμε στις νεκρικές συνήθειες των αρχαίων, στα τελετουργικά τους. Το ξέρουμε, ο καθένας, μέσα από το δικό του πένθος -να κηδέψεις τον νεκρό σου.
Ο θάνατος έχει κάτι το απόλυτο -κάποια στιγμή, ο χρόνος γιατρεύει (;). Αλλά ο αγνοούμενος είναι μια πληγή ανοιχτή. Αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας, μάταιης ίσως, αλλά αγιάτρευτης...
