Αν ζούσε, σήμερα θα ήταν 57 χρονών. Ίσως να ήταν ευτυχισμένη. Ή και όχι. 21 χρόνια, μετά τον θάνατό της πριγκίπισσας Diana, ο κόσμος συνεχίζει να σκαλίζει τα μυστικά της. Να ψάχνει, να ανακαλύπτει, να «καταναλώνει» την τραγωδία της ζωής της.
21 χρόνια, εκατομμύρια άρθρα, αναλύσεις, stories, θεωρίες συνωμοσίας, λέξεις, λέξεις, λέξεις που κολυμπάνε μέσα σε ωκεανούς δακρύων και θλίψης.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα πάντα έχουν ειπωθεί για κείνη –κανείς όμως δεν τα είπε καλύτερα, από την ίδια, σε εκείνη την συνταρακτική βιογραφία του Αndrew Morton, το «Diana: Ηer True Story». Το βιβλίο-σκάνδαλο που παραλίγο να στείλει τον συγγραφέα του στη φυλακή, με την κατηγορία της προδοσίας.
Aκόμα και η συγγραφή αυτού του βιβλίου υπήρξε ένα μικρό, λίγο κινηματογραφικό spy story. Απ’ότι φαίνεται, ξεκίνησε με πρωτοβουλία της ίδιας της Diana, η οποία, στις αρχές του 1991 προσέγγισε- μέσω του οικογενειακού της φίλου και γιατρού James Colthurst –τον Morton και τον ρώτησε αν ήθελε να γράψει τη βιογραφία της. Μοναδικός και απαράβατος όρος: να μη διαρρεύσει πως η πηγή του, πίσω από όλες τις αποκαλύψεις που θα έφταναν στα χέρια του, θα ήταν η ίδια. Εκείνος δέχτηκε. Κι έτσι, μια φορά τη βδομάδα, ο Colthurst, κατέφτανε στο Παλάτι του Κένσινγκτον, πάνω σε ένα ποδήλατο, κουβαλώντας μέσα σε ένα μεγάλο χαρτοφύλακα ένα κασετόφωνο και μια λίστα με ερωτήσεις από τον συγγραφέα. H Diana τον υποδεχόταν στο σαλόνι – το οποίο προηγουμένως είχε «σαρώσει» για κοριούς – έπαιρνε τα χαρτιά, καρφίτσωνε πάνω της το μικρόφωνο και μιλούσε. Όποτε κάποιος χτυπούσε την πόρτα ή έμπαινε ξαφνικά μες στο δωμάτιο, εκείνη φρόντιζε να κρύψει προσεκτικά τη συσκευή κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ – το μυστικό της έπρεπε να μείνει μυστικό. Oι κασέτες, στη συνέχεια παραδίνονταν στον Μοrton, ο οποίος τις έπαιρνε και καθόταν σ’ ένα πολυσύχναστο καφέ.
Εκεί, ανάμεσα σε καπνούς, κουβέντες γέλια και το θόρυβο της μηχανής του espresso, άκουγε τη φωνή της πριγκίπισσας της Ουαλλίας, να φτάνει πνιγμένη στ’ ακουστικά του. Να μιλάει για τον αποτυχημένο γάμο της, για πολυάριθμες απόπειρες αυτοκτονίας, αλλά και για μια άγνωστη– ως τότε–ασθένεια: τη βουλιμία.