Shuterstock/06photo
Shuterstock/06photo
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί -Tο παιδί φεύγει για σπουδές


Τους έβλεπα στο αεροδρόμιο. Ηταν όλοι εκεί. Μαζεμένοι. Ολόκληρη η οικογένεια.

Ο πατέρας έδειχνε δυνατός, η μάνα φορτισμένη και συγκινημένη, ο παππούς και η γιαγιά περήφανοι για το εγγόνι τους. Τα αδέλφια του, ζήλευαν που είχε τελειώσει το σχολείο κι ούτε θα είχε πια τους γονείς τους πάνω από το κεφάλι του. Οι φίλοι του χαρούμενοι γιατί όλοι αυτή την ώρα περίμεναν -να φύγουν.

Την είχαν ονειρευτεί αυτή τη στιγμή, από την εφηβεία τους: Να τελειώσει το σχολείο και ν΄ανοίξουν τα φτερά τους, να κάνουν τις επιλογές τους. Αλλοι είχαν δρομολογήσει από νωρίς σπουδές στο εξωτερικό, άλλοι είχαν στοχεύσει στα ελληνικά πανεπιστήμια και κάποιοι, τελευταίοι, δεν είχαν αποσαφηνίσει τι θέλουν να κάνουν -«άσε και βλέπουμε».

«Πρέπει να πάω, θα χάσω την πτήση», τους είπε. Ηταν κι αυτός συγκινημένος, αλλά το έκρυβε

Μαζεμένοι στην αίθουσα αναχωρήσεων του Ελ. Βενιζέλος ετοιμάζονταν για την ώρα του αποχωρισμού... Η μάνα του θα πήγαινε μαζί. Να τον βολέψει λίγο, να του μάθει να βάζει και κανένα πλυντήριο. Ο δικός της αποχωρισμός θα γινόταν σε πέντε-έξι μέρες...

Λίγο πριν «το παιδί» περάσει τον έλεγχο των διαβατηρίων, ο ένας τον φιλούσε, η άλλη του κρατούσε το χέρι, οι φίλοι του χτυπούσαν την πλάτη -«α, ρε μεγάλε...».

«Πρέπει να πάω, θα χάσω την πτήση», τους είπε. Ηταν κι αυτός συγκινημένος, αλλά το έκρυβε. Ενοιωθε μέσα του εκείνο το παράξενο πετάρισμα -που πάω τώρα; Αν και είχε πολλές φορές σκεφτεί αυτή τη στιγμή της αναχώρησης, δεν είχε υπολογίσει ότι μαζί πάει κι η στιγμή του αποχωρισμού. Αυτό το πέρασμα από το πριν στο μετά, από την οικογενειακή φασαρία, στην φοιτητική μοναξιά, από το «μαμά, νερό», στο «διάολε, το ψυγείο είναι άδειο....».

«Μια σέλφι, μια σέλφι όλοι μαζί», φώναξε η μικρή του αδελφή και τον έβγαλε από τις σκέψεις.  Στριμώχτηκαν για να χωρέσουν όλοι. Την έβγαλε ο ίδιος, για να την έχει στο κινητό του και να της ρίχνει καμιά ματιά, όταν θα ...διψάει.