Pexels
Pexels
ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ

H «δικτατορία» του ποδηλάτη


Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, αλλά πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ενοχλείται με τους ποδηλάτες στο κέντρο της Αθήνας.

Μερικές φορές θυμώνω κιόλας, αλλά φοβάμαι να το πω, γιατί ο κίνδυνος να με πουν «ντεμοντέ», παραμονεύει...

Το «κακό» με τον ποδηλάτη είναι πως νοιώθει ελεύθερος να πάει όπου θέλει, μια που κανένας κώδικας οδικής κυκλοφορίας δεν τον πιάνει

Η πόλη μας, η πόλη στην οποία κινούμαστε και ζούμε καθημερινά δεν έχει σχεδιαστεί για ποδηλάτες... Κακώς; Ενδεχομένως. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε ποδηλατοδρόμους διαθέτει, και αναφέρομαι για το κέντρο της πρωτεύουσας, ούτε κάποια ειδική λωρίδα για τους φανατικούς του ποδηλάτου.

Γι΄αυτό και είναι δύσκολο, πολλές φορές, να συνυπάρξουμε όλοι μαζί στις λεωφόρους, τους δρόμους, τα δρομάκια και τα πεζοδρόμια...

Το «κακό» με τον ποδηλάτη είναι πως νιώθει ελεύθερος να πάει όπου θέλει, μια που κανένας κώδικας οδικής κυκλοφορίας δεν τον πιάνει: Να περάσει με κόκκινο, να ανέβει στο πεζοδρόμιο, να πάει ανάποδα, να στρίψει εκεί που δεν επιτρέπεται.

Eνίοτε τα κάνει όλα αυτά με την άνεση του ανθρώπου που «νοιάζεται για το περιβάλλον», του ανθρώπου που όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να σεβόμαστε ακόμα κι όταν εκείνος «απαιτεί» ελευθέρας στους δρόμους.

Προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι. Προφανώς, για να προλάβω τον αντίλογο, σε μια πόλη που η οδική συμπεριφορά των κατοίκων της είναι αυτή που είναι, μοιάζει υπερβολή να τα βάλεις με τον ποδηλάτη.

Ωστόσο, όλοι εμείς οι υπόλοιποι που είτε περπατάμε, είτε οδηγούμε αυτοκίνητο και μηχανάκι, είμαστε αναγκασμένοι να αντιδρούμε σπασμωδικά και ίσως επικίνδυνα στον ξένοιαστο ποδηλάτη που θεωρεί ότι η προτεραιότητα αφορά εκείνον και μόνον.

Κακά τα ψέμματα: Η συμπεριφορά του Ελληνα δεν αλλάζει, με ή χωρίς οικολογική συνείδηση. Ο ποδηλάτης, μπορεί να είναι το πιο φρέσκο είδος και να κουβαλά την ασφάλεια του καλογυμνασμένου και fit τύπου, αλλά παραμένει όπως όλοι οι οδηγοί, εγκλωβισμένος στην αίσθηση της ανωτερότητάς του....