Αγαπητέ κλέφτη ποδηλάτων,
Για αρχή να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να (σου) αναλύσω τις σκέψεις μου για την λεηλατική σου διάθεση απέναντι στα υπάρχοντα μου, ούτε έχω σκοπό να σε ρωτήσω σπαραξικάρδια «Γιατί;». Το μόνο που θέλω είναι να σε βάλω για λίγο στη θέση μου. Στη θέση ενός ατόμου που του του κλέβουν το ποδήλατο για πέμπτη συναπτή φορά.
Όλοι ξέρουμε και είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι όταν κάτι σου συμβαίνει συχνά, αρχίζεις να αποκτάς μια κάποια ανοσία σε αυτό. Έτσι θα σου πω ότι όταν, πριν ένα μήνα περίπου, έφτασα στο σημείο που το είχα κλειδώσει, δηλαδή το σταθμό του μετρό Ευαγγελισμός και αντί να βρω το ποδήλατο μου, αντίκρισα το απόλυτο τίποτα, το μόνο που κατάφερα να νιώσω ήταν μια χλιαρή αγανάκτηση. Να ξέρεις δεν έκανα κανένα ντραμακουινισμο, καμία φασαρία, κανένα σαματά. Δεν πήγα καν να το δηλώσω στο αστυνομικό τμήμα όπως έχω κάνει τις προηγούμενες 4 φορές σαν καλός πολίτης και να έρθω face to face με την πάντα εντυπωσιακή αδιαφορία με την οποία το αντιμετωπίζουν.
Για την ακρίβεια το αντιμετώπισα με μια αταραξία που θα ζήλευε και ο ιδρυτής της στωικής φιλοσοφίας. «Εμμμ, μου έκλεψαν το ποδήλατο», είπα στη φίλη, με την οποία εκέινη τη στιγμή τύχαινε να μιλάω στο τηλέφωνο, σαν να της έλεγα ότι μάλλον θα βρέξει.