Καρδούλες, καρδούλες καρδούλες. Για κάποιο λόγο, κάθε χρόνο γλυκερά μηνύματα με καρδούλες, παπάκια και χαμογελάκια φτάνουν στο inbox μας, προσπαθώντας να μας αφυπνήσουν. Για την πρόληψη; Για την εξέταση; Για την ίδια την ύπαρξη του καρκίνου; Ενας θεός ξέρει.
Πιθανότατα δεν το διαβάσατε ούτε εσείς ολόκληρο. Όταν μάλιστα φτάσατε στο «Βάλε μια καρδούλα στο προφίλ σου» μάλλον το διαγράψατε με την αμηχανία που δημιουργεί μια τέτοια ανούσια προστακτική.
Ωστόσο, ίσως και να υπάρχει τελικά λόγος ύπαρξης αυτών των γλυκερών μηνυμάτων, αφού κάθε χρόνο ξεκινά ένα debate για την ύπαρξή τους και γυναίκες όπως η Βικτώρια Παναγιωτίδου, εμφανίζονται στα προφίλ μας.
«Μένω στη Θεσσαλονίκη, είμαι γραφίστρια. Παράλληλα ασχολούμαι και με αεροφωτογραφίσεις με drone» μας λέει η Βικτώρια που πριν από λίγα χρόνια διαγνώσθηκε με καρκίνο του μαστού.
«Πέρσι ήταν μια ασπρόμαυρη φωτό, πρόπερσι κάτι άλλο δεν θυμάμαι... φέτος είναι οι καρδούλες... Κανείς δεν θεραπεύτηκε ή γλίτωσε στέλνοντας καρδούλες ή κάποια άλλη χαζομαρίτσα! Ας είμαστε σοβαρές/ σοβαροί με ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι ο καρκίνος! Trust me I know!» έγραψε η Βικτώρια σε μια ανάρτηση ως απάντηση στις καρδούλες που σκάνε στο inbox Της.
Της ζητήσαμε να μας πει τη δική της ιστορία και μας παρέπεμψε σε ένα κείμενο που έγραψε την ημέρα της τελευταίας της χημειοθεραπείας.
Γράφει η Βικτώρια Παναγιωτίδου
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόμο μου όταν άκουσα τη λέξη «καρκίνος». Εκατοντάδες άσχημες σκέψεις πέρασαν μέσα από το μυαλό εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα.
- Πάμε να πιούμε ένα καφεδάκι στο κυλικείο να τα πούμε, μου είπε ο χειρουργός μου, να ηρεμήσεις λίγο.
Συζητώντας μαζί του και από τα πρώτα ήδη λεπτά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως αυτή την αρρώστια θα πρέπει να την καταπολεμήσω αποβάλλοντας όλες τις αρνητικές σκέψεις.
Μία ώρα μετά, και οδηγώντας για το σπίτι το είχα πάρει απόφαση!
- Καρκίνος εσύ; Καρκίνος κι εγώ (στο ζώδιο).
- Ευαίσθητη εγώ; Νομίζεις!
Από εκείνη την ημέρα δεν έκλαψα ξανά.
Δεν στεναχωρήθηκα για τη μαστεκτομή (διορθώνεται), δεν στεναχωρήθηκα για τα μαλλιά, φρύδια, βλεφαρίδες (ξαναβγαίνουν). Θα έχω παρενέργειες-πόνους από τις θεραπείες; Θα τις αντέξω, θα περάσουν.
Το χειρουργείο έγινε την επόμενη μέρα και οι χημειοθεραπείες ξεκίνησαν έναν μήνα μετά.
Το πρόγραμμα των θεραπειών δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Υπολόγισα τις ημέρες και είδα πως τελειώνω στις 30 Δεκεμβρίου!
- Φεύγει μια άσχημη χρονιά και ξεκινάει μια καινούργια, σκέφτηκα, και θα κάνω επανεκκίνηση!
Με σύμμαχο την καλή και θετική ψυχολογία, με την απίστευτη στήριξη από πραγματικά αγαπημένους (το τονίζω) ανθρώπους, ο καιρός πέρασε! Και έφτασε η μέρα του τελευταίου «ξηλώματος» που λένε τόσο χαριτωμένα οι νοσηλεύτριες :-P
