Blandine Lenoir: Η ομορφιά του να μεγαλώνεις σε μια κοινωνία που αποθεώνει την νεότητα

Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι άνδρες.

 Ακριβώς, γι’ αυτό έκανα αυτή την ταινία. Συνήθως οι άνδρες δημιουργοί όταν κάνουν ανάλογα φιλμ βάζουν τις γυναίκες να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Εγώ όμως ήθελα να τις παρουσιάσω ως ομάδα.

Τι θα λέγατε λοιπόν σε έναν άνδρα γα να δει την ταινία σας;

 Ότι θα γελάσει, θα διασκεδάσει και θα δει μια ταινία με πολλές γυναίκες όπου καμιά δεν γδύνεται ( γέλια!)

Σε μια εποχή που αποθεώνει την νεότητα, οι δικές της γυναίκες αποδέχονται την ηλικία τους. Πώς συμβαίνει αυτό;

Πολύ απλά, δεν γίνεται αλλιώς. Έχω συναντήσει γυναίκες που έχουν ζωή σε μεγάλη ηλικία, ακόμα και σεξουαλική ζωή. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι εφικτό να συμβεί αυτό. Οι δικές μου ηρωίδες καταφέρνουν να βρουν τη δική τους θέση στον κόσμο, πράγμα που δεν είναι εύκολο όμως σε καμιά ηλικία. Ακόμα κι η κόρη μου που είναι 14 χρονών, συχνά παραπονιέται για τη θέση της. Είναι μάλλον κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης αυτή η αναζήτηση.

Ποια είναι η δική σας θέση για τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο;

Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα και στην Γαλλία είναι  ίδια τα πράγματα. Σίγουρα από την εποχή της γιαγιάς μου και της μητέρας μου έχουν γίνει πολλά κι υπήρξε πρόοδος: Μια γυναίκα σήμερα είναι ελεύθερη να δουλεύει, να πάρει διαζύγιο, να κάνει ή όχι παιδιά, να διαθέτει ερωτικά τον εαυτό της όπως επιθυμεί. Όμως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε γιατί αν σταματήσουμε, θα τα χάσουμε όλα.
 
Εσάς σας φοβίζει ο χρόνος που περνάει; 

 Όπως τους περισσότερους. Δεν ξέρω τι με τρομάζει πιο πολύ, αλλά η φθορά, η αλλοίωση της εικόνας, οι ρυτίδες με κάνουν να νιώθω περίεργα. Μέχρι τα τριάντα πέντε στη Γαλλία τουλάχιστον όλοι σε κοιτάνε στον δρόμο, πράγμα που τότε σε ενοχλεί. Και μετά σταματάει όλο αυτό και αναρωτιέσαι «γιατί κανείς δεν με κοιτάζει;» ( γέλια)

Οι σχέσεις της ηρωίδας με τις κόρες της είναι τρυφερή αλλά και συγκρουσιακή; Υπάρχουν κομμάτια από τη σχέση με τη δική της μητέρα και την δική της κόρη σε αυτό το κομμάτι;

Όχι ακριβώς, δεν είναι αυτοβιογραφική η ταινία, όμως σίγουρα οι σχέσεις μητέρας-κόρης έχουν κι ένα συγκρουσιακό κομμάτι πάντα. Κι αυτό ήθελα να δείξω μέσα από την ταινία, ότι παρόλο που οι άνθρωποι αγαπιούνται δεν είναι πάντα εύκολα να καταλάβουν ο ένας τον άλλο και να επικοινωνήσουν.

Υπάρχουν στην ταινία σας πολλές νύξεις σχετικά με τον ρατσισμό και μάλιστα πολλές φορές οι ίδιες οι γυναίκες συνειδητοποιούν ότι υιοθετούν ανάλογες απόψεις έστω κι ασυνείδητα…

Ναι, πολύ σωστά, Για μένα ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο κόσμος δυστυχώς ανήκει στους λευκούς άνδρες. Κοιτάξτε γύρω σας, οι περισσότεροι πολιτικοί είναι άντρες, λευκοί και μάλιστα σήμερα παράλογοι. 

Δουλεύετε σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο. Αντιμετωπίζετε εχθρότητα και δυσπιστία;

Σήμερα λιγότερο από ό,τι παλαιότερα, είναι αλήθεια. Βέβαια πάντα πρέπει να αποδεικνύεις ότι αξίζεις, αλλά αυτό νομίζω ισχύει και για τους άνδρες. Πάντως όταν ήμουν νεότερη θυμάμαι πως δεν με κοίταζαν στα μάτια στη δουλειά. Ευτυχώς αυτό πλέον έχει αλλάξει. Έχει και τα καλά το να μεγαλώνεις… Τώρα οι άλλοι ενδιαφέρονται γι ’αυτό που κάνω, όχι για το πώς είμαι.

Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με το σινεμά;

Ήξερα από πολύ μικρή, από τα εννιά μου μάλλον, ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στα δεκαπέντε μου άρχισα να παίζω σε ταινίες του Γκασπάρ Νοέ κι έτσι σιγά σιγά πέρασα και πίσω από την κάμερα. Κάνω ταινίες γιατί θέλω να συμμετέχω με αυτό τον τρόπο στην κοινωνία, να καταθέτω τη δική μου οπτική πάνω στα πράγματα κι έτσι να επικοινωνώ με τους άλλους ανθρώπους.

Οι ταινίες σας αποπνέουν αισιοδοξία. Εσείς είστε αισιόδοξη;

Όχι, μόνη μου μάλλον το αντίθετο θα έλεγα ότι είμαι. Μέσα όμως σε μια ομάδα βρίσκω την αισιοδοξία μου, γι’ αυτό αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο, γιατί στηρίζεται στην ομαδική δουλειά.

Τι σας κινητοποιεί να κάνετε μια ταινία; Πώς ξεκινάτε να γράφετε;

Χρειάζομαι πάντα ένα θέμα που να με αφορά, να με κάνει να επαναστατώ, αλλά ταυτόχρονα και να γελάω. Δεν μπορώ να καταπιαστώ με ένα θέμα στο οποίο δεν μπορώ να βρω την κωμική του διάσταση. Γι’ αυτό, ας πούμε, ενώ με αφορά πολύ το ζήτημα των βιασμών, δεν μπορώ να κάνω μια ταινία πάνω σε αυτό, γιατί δεν έχει χιούμορ. Η εμμηνόπαυση όμως παρόλο που είναι  τραγική περίοδος για όποιον την βιώνει έχει και την κωμική της πλευρά. 

Πώς φαντάζεστε τη  ζωή σας στην ηλικία της Αurore;

Δεν έχω ιδέα, θα ήθελα όμως να καταφέρω κι εγώ να βρω τη δική  μου θέση, όπως εκείνη.