«Με το αίμα σου Γκαλά βάφω τους πίνακές μου» -Η βαθιά συμπλεγματική σχέση του Σαλβαδόρ Νταλί με τη γυναίκα του

Οι ζωγραφικές του ικανότητες αποδίδονται στην επιρροή των Αναγεννησιακών ζωγράφων. Το πιο γνωστό του έργο, “Η επιμονή της Μνήμης” (“The Persistence of Memory”) ολοκληρώθηκε το 1931. Το πολυδιάστατο καλλιτεχνικό του ρεπερτόριο συμπεριλάμβανε ταινίες, γλυπτά και φωτογραφίες, σε συνεργασία με τους γνωστότερους καλλιτέχνες της εποχής, καθώς ο Νταλί απήλαυσε την απόλυτη δόξα κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Η Γκαλά είχε ισχυρές σεξουαλικές ορμές και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της είχε πολυάριθμους δεσμούς, τους οποίους ο Νταλί ενθάρρυνε, καθώς απολάμβανε και ο ίδιος να είναι παρών

Ο Νταλί έλεγε πως “αποδίδω την αγάπη μου για οτιδήποτε χρυσοποίκιλτο και υπερβολικό, το πάθος μου για πολυτέλεια και την εμμονή μου για ανατολίτικα ρούχα” στην Αραβική καταγωγή του, ισχυριζόμενος πως οι πρόγονοί του προέρχονταν από τους Μαυριτανούς.

Το αληθινό όνομα της Γκαλά ήταν Έλενα Ιβάνοβνα Διακόνοβα. Ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη από τον Νταλί και όταν γνωρίστηκαν το 1929 ήταν ήδη παντρεμένη με τον ποιητή Πολ Ελουάρ και μητέρα του παιδιού του. Επίσης διατηρούσε δεσμό με τον ζωγράφο Μαξ Έρνστ.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

Η Γκαλά καταχραζόταν το εισόδημα του Νταλί ώστε να κάνει πολυτελή δώρα στους εραστές της

Αμέσως έγινε η μούσα του. Ήταν μόνιμο μοντέλο στη δουλειά του, πολλές φορές σε θρησκευτικούς ρόλους, όπως η Ευλογημένη Μαρία Μαγδαληνή στον πίνακά του “Η Μαντόνα του Πόρτ Λιγκάτ.”

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο Νταλί άρχισε να υπογράφει τους πίνακές του με τα ονόματα και των δύο, καθώς όπως έλεγε “κυρίως με το αίμα σου, Γκαλά, βάφω τους πίνακές μου”. 

Η Γκαλά είχε διττό ρόλο και ως ατζέντης του Νταλί, μαχόμενη για τα δικαιώματα του με ιδιοκτήτες γκαλερί και αγοραστές. Επίσης χρησιμοποιούσε χαρτιά ταρώ για να επηρεάζει τις αποφάσεις του σχετικά με την καριέρα του.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, η Γκαλά είχε ισχυρές σεξουαλικές ορμές και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της είχε πολυάριθμους δεσμούς, τους οποίους ο Νταλί ενθάρρυνε, καθώς απολάμβανε και ο ίδιος να είναι παρών. 

Επίσης, ο Νταλί δήλωνε πως ήταν παρθένος και ανίκανος, καθώς φοβόταν τη γυναικεία ανατομία. Πάντως, η σχέση τους ήταν πολύ ευτυχισμένη και επικερδής και για τις δύο πλευρές. “Στιλβώνω την Γκαλά ώστε να λάμψει, να είναι όσο ευτυχέστερη γίνεται, και νοιάζομαι για αυτήν περισσότερο από όσο νοιάζομαι για τον εαυτό μου, καθώς χωρίς αυτήν όλα θα τελείωναν,” έγραφε ο Νταλί.

Ο ιστορικός Τζον Ρίτσαρντσον έγραψε για την Γκαλά στο βιβλίο του “Ιερά Τέρατα, Ιεροί Δάσκαλοι” πως “το να την ξέρεις σήμαινε να την μισείς”, αποκαλώντας την “στρίγγλα”, “γυναίκα αράχνη”, “γριά μέγαιρα” και “μία από τις πιο μοχθηρές συζύγους που ένας μοντέρνος μέγας καλλιτέχνης φορτώθηκε.”

Το 1968 ο καλλιτέχνης έκανε δώρο στην Γκαλά έναν πύργο στη Γκιρόνα, και συμφωνήθηκε πως αυτός θα τον επισκεπτόταν μόνο με την άδεια της. Εκεί, η Γκαλά επιδιδόταν σε σεξουαλικά όργια με πολύ νεότερους της καλλιτέχνες, και συχνά ο Νταλί συμμετείχε βλέποντας.

Το 1980, ο Νταλί αναγκάσθηκε να αποσυρθεί λόγω παράλυσης. Η κινητική του διαταραχή δεν του επέτρεπε να κρατήσει πινέλο, και ενώ η κατάστασή του χειροτέρευε, γινόταν λιγότερο ανεκτικός με τους δεσμούς της.

Η Γκαλά καταχραζόταν το εισόδημα του Νταλί ώστε να κάνει πολυτελή δώρα στους εραστές της.

Μια μέρα, ο Νταλί δεν άντεξε άλλο την κατάσταση, και την χτύπησε με τόσο άγριο τρόπο, που της έσπασε δύο πλευρά. Για να τον ηρεμήσει, του έδωσε μεγάλες δόσεις Βάλιουμ και άλλων ηρεμιστικών, που τον έκαναν ληθαργικό. Μετά, υποτίθεται πως του έδωσε “άγνωστες ποσότητες πολλών τύπων αμφεταμίνης,” που του προκάλεσαν “μη αναστρέψιμη νευρική βλάβη.”

Η Γκαλά πέθανε το 1982, και δεν τάφηκε, όπως επιθυμούσε, στον τάφο που είχε προετοιμαστεί για αυτήν και τον Νταλί στο χωριό της Πουμπόλ. Πέθανε στον πύργο που της είχε δωρίσει ο Νταλί και έφτασε στην τελευταία της κατοικία με τον πλέον σουρεαλιστικό τρόπο: την κάθισαν σε ένα αμάξι λες και οδηγούσε μέχρι τον προορισμό της.

Ο Νταλί άντεξε επτά χρόνια μόνο μετά το τέλος της Γκαλά, ζώντας μισή ζωή. Σταμάτησε να τρώει και έσκιζε το πρόσωπό του με τα χέρια του, ουρλιάζοντας και κλαίγοντας σπαρακτικά.

Πέθανε το πρωινό της 23ης Ιανουαρίου του 1989, ακούγοντας τον αγαπημένο του δίσκο από τον Τριστάνο και Ιζόλδη. Θάφτηκε σε μία κρύπτη κάτω από την στέγη του Θεάτρου και Μουσείου στην πόλη που είχε γεννηθεί.

Έζησαν μαζί 53 χρόνια. Ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο του “Ημερολόγιο μιας Ιδιοφυίας”, “την αγαπώ περισσότερο από την μητέρα μου, από τον πατέρα μου, περισσότερο από τον Πικάσο, ακόμα περισσότερο και από τα χρήματα”.