Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έχει πολλές ιδιότητες: Ηθοποιός και σκηνοθέτης, ιδρυτής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, δάσκαλος, και τώρα καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, συνεχίζει την πορεία του σε έναν χώρο που αγαπάει πολύ. Πάνω απ΄όλα όμως είναι πατέρας και παππούς.
«Ο πατέρας μου είχε ένα εμποροραφείο στην Ιπποκράτους, ένα κατάστημα που κατασκεύαζε ρούχα και πουλούσε υφάσματα. Ηταν δίπλα στο θέατρο Ακροπόλ. Στα επτά μου, περίπου, άρχισα να έχω φιλικές σχέσεις με τους ανθρώπους που ήταν στην πόρτα του Ακροπόλ. Με άφηναν να μπαίνω μέσα και να βλέπω παραστάσεις. Ετσι, είδα όλα τα «θηρία» της επιθεώρησης. Από τον Φωτόπουλο και τον Αυλωνίτη, ως την Ρένα Ντορ και τον Αλέκο Λειβαδίτη. Μαγικός κόσμος για μένα. Αργότερα, όταν εγώ ήμουν περίπου δεκαπέντε, ο πατέρας μου δούλευε ως αργά το βράδυ στο μαγαζί, μετά το ωράριο των καταστημάτων. Μαζεύονταν πολλές φορές δύο-τρεις φίλοι του, μεταξύ των οποίων και ο Χρήστος Καραθανάσης, αστυνόμος, διοιηκητής του τμήματος της περιοχής. Τότε η μόδα ήταν το ούζο με μεζέ _έχω ακόμα τη μυρωδιά. Αλλωστε, οι μυρωδιές έχουν μνήμη.
Ο κύριος Καραθανάσης μου έδινε προσκλήσεις για όλα τα θέατρα, που τότε απλώνονταν από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα. Κάτι αυτοσχέδιες προσκλήσεις με τη σφραγίδα της αστυνομίας. Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από την Αστυνομία. Kι έτσι άρχισα να το αγαπάω όλο και πιο πολύ. Εβλεπα επιθεωρήσεις και μπουλβάρ, Θέατρο Τέχνης και παραστάσεις του Αλέξη Σολομού.
Στα δέκα, είχα δει την Μπέτυ Μοσχονά, πριν ανέβει στη σκηνή να κάνει τον σταυρό της. Και σκέφτηκα ότι για να κάνει το σταυρό της θα είναι πολύ σοβαρό πράγμα το θέατρο
Σ΄αυτή τη διαδρομή όχι απλώς αγάπησα το θέατρο αλλά άρχισα και να ξεχωρίζω τι είναι αυτό που μου αρέσει. Ο Σολομός και ο Κουν. Βαθειά στην καρδιά μου μπήκε και η επιθεώρηση. Αργότερα κατάλαβα πόσο σπουδαίο είδος ήταν τότε και πως οι ηθοποιοί ήταν με το ένα μάτι στον κόσμο και με το άλλο στην επικοινωνία τους με το κοινό. Εχω ένα μπλε μαθητικό τετράδιο, από τη β΄Γυμνασίου όπου σημείωνα τα έργα που έβλεπα.