Η Τασούλα Επτακοίλη γνωρίζει καλά την τέχνη των λέξεων. Χρόνια τώρα «κεντάει» στις λευκές σελίδες του υπολογιστή της άρθρα, διηγήματα, προσωπικά βιώματα και παιδικές ιστορίες.
Δεν ήταν πολύ δύσκολο μετά από το «Άλλο μου μισό» και τον «Γουργούρη» να ξαναγράψει. Αυτή τη φορά όμως καταπιάστηκε με κάτι διαφορετικό. Έγραψε ποίηση. «Η γυναίκα στο Ασανσέρ» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
«Πώς σου ήρθε η ιδέα να γράψεις ποίηση; Πώς έγινε η μετάβαση σ' αυτό το αρκετά δύσκολο θα έλεγα, είδος»;
Από τα χρόνια της εφηβείας μου «σκάρωνα» στιχάκια. Αλλά το υλικό της «Γυναίκας στο ασανσέρ» προέκυψε τα τελευταία δύο χρόνια, σαν χείμαρρος, χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσω. Έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος είναι ένας: της έκφρασης μέσα από τις λέξεις. Επιπλέον, δύσκολα και εύκολα λογοτεχνικά είδη δεν υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου. Η πρόκληση είναι ίδια: να μετατρέψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε λέξεις και, αντιστρόφως, τις λέξεις σου σε σκέψεις και συναισθήματα. Κι αυτό να αφορά και κάποιον άλλο πέρα από σένα: τον αναγνώστη.
«Ποια είναι η γυναίκα στο ασανσέρ»;
Ένα πρωινό του περασμένου χειμώνα βρέθηκα για επαγγελματικό ραντεβού σε μια γειτονιά των βορείων προαστίων. Το κτήριο στο οποίο με περίμεναν ήταν παλιό. Πέρασα τη βαριά σιδερένια πόρτα του και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ. Πάτησα το κουμπί και ο θάλαμος φωτίστηκε, μια και ήταν σταματημένος στο ισόγειο. Όταν όμως άνοιξα την πόρτα, ξαφνιάστηκα βλέποντας μέσα στο ασανσέρ μια γυναίκα. Ήταν καθισμένη σε ένα ψηλό σκαμπό, στριμωγμένη σε μια γωνιά του μικρού θαλάμου. Mε καλημέρισε, με ρώτησε σε ποιον όροφο πήγαινα και πάτησε το κουμπί. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η γυναίκα, κάθε μέρα, βγάζει το ψωμί της μέσα σε ένα ασανσέρ. Ζει σε άξονα κατακόρυφο, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, επί ώρες. Περιμένοντας τον επόμενο ένοικο ή επισκέπτη του κτηρίου που θα πατήσει το κουμπί και θα τη βγάλει από το σκοτάδι της, έστω και για λίγο... Φεύγοντας, είχα ήδη αποφασίσει να γράψω ένα ποίημα γι' αυτή τη γυναίκα. Προσπάθησα πολύ, μα δεν το κατάφερα. Αλλά δεν μπορούσα και να την ξεχάσω. Ήταν αδύνατον να ξεχάσω το σκοτάδι που την κύκλωνε κάθε μέρα. Κι είπα πως, αν αξιωνόμουν κάποτε να κρατήσω στα χέρια μου τυπωμένα τα ποιήματά μου, ο τίτλος της συλλογής θα ανήκε οπωσδήποτε σ' εκείνη την άγνωστη γυναίκα. Τη γυναίκα στο ασανσέρ.
