Εξήντα χρόνια στο θέατρο κλείνει η Μάρω Κοντού και ακόμα δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Της φαίνεται σαν χτες... Ισως γιατί κρατά για τον εαυτό της μια εφηβική ματιά πάνω στη ζωή και μαζί, την νεανική της κοψιά. Ισως πάλι γιατί νοιώθει γεμάτη από αυτά που έχει κάνει και περιμένει αυτά που έρχονται.
«Δεν είναι από τα πράγματα που νοσταλγώ το σχολείο. Βιαζόμουν να το τελειώσω και να ασχοληθώ με τα δικά μου ενδιαφέροντα. Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια, εκτός από τρία-τέσσερα μαθήματα που συνδέονται λίγο με την καριέρα μου. Ζωγραφική, έκθεση, γυμναστική -έκανα άλλωστε πολλά χρόνια ρυθμική, τέλειωσα σχολή χορού. Οπότε ανακουφίστηκα όταν αποφοίτησα.
Το θέατρο δεν το είχα σκεφτεί. Νομίζω είχα σκεφτεί τον χορό. Δεν μπήκα στη σκέψη του θεάτρου, το θέατρο μπήκε σε μένα. Τελειώνοντας τη σχολή Χορού της Κούλας Πράτσικα έπρεπε κάπου να εργαστώ. Πήρα μια υποτροφία για το εξωτερικό την οποία δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε οικογενειακώς και οικονομικώς και έτσι βρήκα μια μέση λύση: Να πάω στον Χορό αρχαίας τραγωδίας του Εθνικού Θεάτρου».