Η Ελένη Κοκκίδου είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός που αγαπάει την ζωή και δεν σταμάτα να ψάχνεται. Εχει μια έμφυτη περιέργεια όμως και μια έμφυτη καλλιτεχνική φλέβα. Γι΄αυτό και σε ό,τι κάνει βάζει μέσα πολύ από τον εαυτό της. Εξι χρόνια τώρα παραμένει η Βούλα της «Μουρμούρας», κάνοντας παράλληλα θέατρο και τραγούδι. Φέτος είναι η «Λωξάντρα» και το απολαμβάνει πολύ.
«Με μελαγχολεί αυτή η επιστροφή στο παρελθόν. Νοιώθω γενικώς ότι σαν κοινωνία πάμε προς τα πίσω αντί να πηγαίνουμε προς τα μπρος, αν και πάντα υπάρχουν εκείνοι που πάνε μπροστά. Δεν είναι βέβαια ελληνικό το φαινόμενο αλλά εδώ ειδικά, πάνω που πηγαίναμε να ορθοποδήσουμε, γυρίσαμε προς τα πίσω.
Και στον χώρο τον δικό μας αισθάνομαι το ίδιο. Εχουμε νέους ανθρώπους που κάνουν πράγματα με την δική τους κρίση και αισθητική, κι έχουν συνέχεια να παλέψουν μια άρνηση. Σαν να μην τους αφήνουν να βρουν το πρόσωπό τους, την ταυτότητά τους. Δεν υπάρχει μεγάλη ευελιξία της κοινωνίας ως προς το νέο, ως προς το ξένο, ως προς το διαφορετικό. Να κάτσεις να το δεις, χωρίς να το πετροβολήσεις. Να το αφήσεις να αναπτυχθεί και μετά να μιλήσεις».
Τώρα έχουν αλλάξει οι ταχύτητες και τα πράγματα συστήνονται και διαλύονται σε χρόνο dt. Και ο κόσμος δεν ξέρει τι τον εκπροσωπεί για να πάει να το ζητήσει στην τέχνη