Ο Θοδωρής Αθερίδης δημιουργεί πρώτα απ΄όλα μια αίσθηση οικειότητας, σχεδόν συγγένειας. Ανοιχτός και θετικός, ίσως επειδή έχει καταφέρει να δαμάσει κάποια από τα σκοτάδια του, βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή. Είτε λόγω δουλειάς, είτε από έρωτα...
«Εχω φίλους χρόνια. Υπάρχει ένας στενός πυρήνας φίλων, όπως ακριβώς στο “Αrt”. Ο Ευδόκιμος, ο Παναγιώτης κι εγώ. Με τον Ευδόκιμο γνωριστήκαμε στη σχολή. Ο Παναγιώτης είναι ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάω όλον τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Με πήρε, από αλητάκι της πλατείας Ναυαρίνου και με πήγε να δω Παζολίνι, Μπερτολούτσι. Μου γνώρισε την τέχνη γενικώς και του το χρωστάω. Πήγαινα δευτέρα λυκείου κι εκείνος ήταν δεύτερο έτος φυσικός.
Μου άρεσε πάντα να κάνω φασαρία, λίγο υπόγεια. Γενικά το δούλευα όλο αυτό, πόζα, ναρκισισμός, πονηριά. Είμαι παμπόνηρος
Πριν ήταν οι Μόντι Πάιθονς. Είχα δει το “Eνας προφήτης μα τι προφήτης”. Με είχε καθορίσει. Δεν ήμουν καταναλωτής πολιτισμού. Μόνον σινεμά έβλεπα και μάλιστα εμπορικό.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ζωντανά, δροσερά, με παιχνίδι, ανταγωνισμό, πλακώματα, πόλεμο -γεμίζαμε με χώμα και νερό τα άδεια χάρτινα κουτιά Μεβγάλ και κάναμε την πλατεία λάσπη».