Δεν είναι το ιδιαίτερο όνομά της που την έκανε να ξεχωρίσει, αλλά η πολλή και σκληρή δουλειά της, μαζί με αυτή την πάντα υποσχόμενη όψη της. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ξετυλίγει την ζωή της, επιστρέφοντας στις ρίζες της, στο χωριό της.
«Το όνομά μου έχει πράγματι μια πρωτοτυπία και μια μοναδικότητα. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα θετικό, μπορεί και να γελάσει κάποιος. Εχω διαβάσει ότι είναι το πιο πολεμοχαρές όνομα γιατί παραπέμπει στο καριοφίλι. Δεν είναι έτσι όμως. Το όνομά μου γράφεται με δύο ύψιλον και δύο λάμδα και η ετυμολογία του είναι από την δίανθο την καρυόφυλλο, που είναι η επιστημονική ονομασία του φυτού που παράγει τα μοσχοκάρφια ή γαρύφαλλα, ή τα καρυόφυλλα, όπως τα λέμε στα μέρη μας τα μαύρα αρωματικά γαρύφαλλα που βάζουμε στο φαγητό και στα γλυκά. Στα μέρη μας, στον Εβρο, υπάρχει ένας πολύ γνωστός μουσικός, που ασχολείται με την θρακιώτικη μουσική, ο Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης -μαζί με τις δύο του κόρες.
Εμείς είχαμε τα έπιπλα του χωριού, τα υφαντά καλύμματα, το τραπέζι με το πλαστικό κάλυμμα, τους σοφράδες
Μικρή με φώναζαν με χαϊδευτικό. Οταν πήγα στη δραματική σχολή και είπα στην δασκάλα μου, την Μάγια Λυμπεροπούλου το όνομα και το χαϊδευτικό μου (δεν θέλω ούτε καν να αναφέρω), με παρότρυνε να χρησιμοποιώ το Καρυοφυλλιά. «Εχεις τέτοιο όνομα και το κρύβεις», μου είπε.
Εχω τις καλύτερες μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, αισθάνομαι τυχερή. Είχαν αθωότητα, ιδεαλισμό, χαρά, μια κοινωνικότητα, την έννοια της αλληλεγγύης. Ολο το χωριό (Δόξα Διδυμοτείχου) ήμασταν μια οικογένεια. Η ζωή ήταν μια γιορτή, η γιορτή της φύσης. Κατάλευκος επί μήνες ο χειμώνας, τα καλοκαίρια με τις βόλτες και τις εκδρομές στη φύση, τα μποστάνια, ο θερισμός. Κάναμε τσουλήθρα στις αλωνιστικές μηχανές».