Η Κάτια Δανδουλάκη έχει πετύχει κάτι που λίγοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει: Να μοιάζει πως ανήκει στην οικογένεια του καθενός μας ξεχωριστά -και όλων μαζί. Αμεση, οικεία, διακριτική και ειλικρινής, αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία, που πείθει γι΄ αυτό που κάνει, είτε ερμηνεύει Τσέχωφ είτε Φώσκολο…
«Από τα παιδικά μου χρόνια κρατάω μια σόμπα αγάπης, μια γλύκα. Αλλα και μια αυστηρότητα, όχι από τον μπαμπά μου. Ηταν πολύ μαλακός και με έστελνε πάντα στη μαμά, η οποία, ως δασκάλα, με είχε σούζα. Μεγάλωσα σούζα, με τεράστια αγάπη. Και μου έμεινε. Είμαι σούζα στη ζωή μου. Δεν έχεις δει πιο υπάκουο άτομο. Οταν ανήκω σε ένα σύνολο, ανήκω εκεί. Οταν ηγούμαι συνόλου, ξέρω καλά την ιεράρχηση. Γι΄αυτό και δεν τσακώνομαι, δεν έχω δημιουργήσει ποτέ καβγά. Κάνω σλάλομ ανάμεσα στα εμπόδια.
Από μικρή ήθελα το θέατρο. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έπαιζα ρόλους. Η μητέρα μου είχε λατρεία με το θέατρο. Είχε παίξει λίγο, αλλά φυσικά οι δικοί της δεν ήταν άφησαν. Ηταν δασκάλα στο Διδασκαλείο του Κουντουρά στη Θεσσαλονίκη, που ήταν κάτι σαν το Σχολείο των Χαμένων Ποιητών. Από τριών με πήγαινε σε παραστάσεις κάθε τέλος εβδομάδας. Στα δεκάξι μου είπα «θα γίνω ηθοποιός».