Ο Γιάννης Στάνκογλου συνδυάζει δύναμη και ευαισθησία, περιπέτεια και οικογένεια, ελευθερία και σταθερότητα. Ισως γιατί ο 43χρονος ηθοποιός έχει ήδη καταλάβει πως όλα αυτά μαζί κάνουν πιο γοητευτικό το ταξίδι της ζωής μέσα στην τέχνη και της τέχνης μέσα στη ζωή.
«Είμαι παιδί ερωτευμένων γονιών. Γεννήθηκα γιατί υπήρχε ένας μεγάλος έρωτας μεταξύ τους. Ηταν αρκετά νέοι. Μου έδωσαν ελευθερίες. Σίγουρα υπήρχε μια αυστηρότητα, αλλά όχι τέτοια που να μην με αφήσει να προχωρήσω, που να με εγκλωβίσει.
Ο έρωτας είναι καθοριστικός, αλλά δεν διαρκεί. Ερχεται, φεύγει, ξανάρχεται. Η αγάπη είναι αυτή που πραγματικά μένει. Νομίζω ότι δεν γίνεται να μην αφήνεσαι στον έρωτα. Οταν ο άλλος φεύγει μακριά, συνειδητοποιείς ότι είσαι μισός... Το για πάντα δεν το πιστεύω για όλα τα πράγματα. Κάποια πράγματα όμως θα είναι για πάντα. Η αγάπη για τα παιδιά μου, η αγάπη μου για τη γυναίκα μου, ό,τι και να συμβεί.
Μεγαλώνοντας δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα αλλάξει πολλά επαγγέλματα αν και είχα ασχοληθεί με το θέατρο σε ηλικία δώδεκα ετών. Με κατέβαζε ο πατέρας μου από τον Περισσό στην πλατεία Κουμουνδούρου και κάναμε κάτι παραστάσεις. Μετά χάθηκα λίγο. Δουλειές, στρατός. Κάποια στιγμή γνώρισα δύο φίλους που μου έλεγαν τι έκαναν στη δραματική σχολή. Εφυγα από τη δουλειά πήρα την αποζημίωσή μου και έριξα τα λεφτά μου στη σχολή του Κιμούλη. Οχι για να γίνω ηθοποιός, αλλά για να ζήσω αυτή την διαδικασία.