Μυρτώ Αλικάκη: «Αν η απιστία δεν έχει μεγάλη σημασία, δεν χρειάζεται καν να συζητηθεί»

«Στις μακροχρόνιες σχέσεις που λειτουργούν και οι άνθρωποι είναι αγαπημένοι, μπορεί να είναι απλώς μια ένδειξη αυτοπεποίθησης, επιβεβαίωσης ή διάθεσης για παιχνίδι, κάτι πιο ασήμαντο από αυτό που νομίζουμε.

Πιστεύω ότι η ώρα της απιστίας έρχεται ακριβώς τη στιγμή που δεν παίρνουμε από τον σύντροφό μας την επιβεβαίωση, μια έξτρα φροντίδα. Αλλά η καθημερινότητα δεν τα επιτρέπει πάντα αυτά.

Εχω απιστήσει και έχω δεχτεί την απιστία. Προτιμώ να με απατούν, γιατί παραμένω η αθώα. Εχω μείνει μετά από απιστία και το έχω ξεχάσει. Αν το τακτοποιήσω στο μυαλό μου μπορώ να το διαχειριστώ. Το να βρίσκομαι εγώ στη θέση εκείνου που απατά μου είναι πιο δύσκολο. Με βασανίζουν οι ενοχές. 

Εχω γλυκιά γεύση από τα παιδικά μου χρόνια. Μια δυνατή εικόνα που έχω είναι να κάνω ποδήλατο στον δρόμο με μια τρομακτική αίσθηση ελευθερίας και μια δεύτερη είναι να είμαι μόνη μου στο δωμάτιό μου, στο κόσμο μου. Να ζωγραφίζω, να διαβάζω και να περνάω πολύ ωραία μόνη μου. Αυτά τα δύο με έχουν στιγματίσει και με ακολουθούν. Ελευθερία και αυτονομία». 

«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είχε επαφή με την τέχνη και ήταν ευπρόσδεκτο να είμαι κι εγώ έτσι. Ο πατέρας μου ήταν αρχιτέκτων, δεν ζει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά είχε τελειώσει και τη σχολή καλών τεχνών, όπως και η μάνα μου. Με πηγαίναν στο θέατρο, σε μουσεία. Κάναμε πολλά ταξίδια. Είχα πάντα μια έφεση, μια κλήση προς την τέχνη. Στο Γυμνάσιο ανακάλυψα τι είναι αυτό που θέλω να κάνω. 

Νηπιαγωγείο και δημοτικό πήγαινα σε ένα μικρό γαλλικό σχολείο, που δεν υπάρχει πια. Γεννήθηκα και έζησα ως τα τρία μου χρόνια στο Παρίσι κι έτσι κράτησα την επαφή μου με τα γαλλικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από το Παρίσι, απλώς επειδή έκτοτε πηγαίνω, μου είναι ένας οικείος τόπος. Γυμνάσιο πήγα στη Σχολή Μωραΐτη. Εκεί μπλέχτηκα με θεατρικές ομάδες. Αλλά νωρίτερα, από τα πέντε ως τα εφτά μου συμμετείχα σε μια εκπομπή της ΕΡΤ για παιδιά του Νίκου Πιλάβιου. Λεγόταν «Ελα να παίξουμε». Ηταν πολύ κουραστικό και σύντομα ένοιωσα μια απώθηση για όλα αυτά. Μετά όμως στην εφηβεία, το ξαναβρήκα. 

Μαζί με τις Πανελλήνιες, όπου πέρασα στη Γαλλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης, την οποία και δεν ακολούθησα, έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Πέρασα και πήγα. Ημουν καλή μαθήτρια γενικώς, αλλά ονειρευόμουν ένα σχολείο σαν το Fame. Ηθελα μόνο να παίζω θέατρο. 

Υπήρχαν άνθρωποι που με ενέπνευσαν χωρίς να τους γνωρίζω ή να με γνωρίζουν τότε. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Μήνας Χατζησάββας στο Ανοιχτό Θέατρο, ο Δημήτρης Καταλειφός. Και μετά οι δάσκαλοί μου στη σχολή. Ο Μίμης Κουγιουμτζής, η Ρένη Πιττακή, ο Κωστής Καπελώνης, η Κάτια Γέρου. Αργότερα ήρθαν στη ζωή μου ο Μηνάς, η Μιρέλλα Παπαοικονόμου. 

«Τελείωνα το τρίτο έτος της σχολής όταν πήγα στην οντισιόν για την «Αναστασία». Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι θα ακολουθούσε. Με δυσκόλεψε πολύ αυτή η μεγάλη επιτυχία. Από τη μια ένοιωθα χαρά και ικανοποίηση αλλά και από την άλλη φόβο, κυρίως για την αναγνωρισιμότητα. Ηταν πρωτόγνωρο για μένα, έγινε από τη μια μέρα στην άλλη κι ήταν παράξενο για ένα παιδί, όπως ήμουν, το να περπατάω στον δρόμο και να με αναγνωρίζουν. Υπήρχε και ο κίνδυνος να αφεθώ σε κάτι που δεν είχα επιλέξει, γιατί είναι πολύ εύκολο να σου κολλήσουν μια ταμπέλα και να σε σπρώξουν σε μια πορεία που μπορεί να μην θες. Εγώ ήθελα να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Εκανα μια ανατροπή προς την κατεύθυνση που με ενδιέφερε, χωρίς να ξεχάσω ποτέ γιατί αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Κι ακόμα δεν το ξεχνάω. Κάθε φορά που δουλεύω με έναν σκηνοθέτη, είμαι σαν μαθήτρια. 

Δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι μόνο μια επιλεκτική ηθοποιός. Είμαι μάνα, έχω δύο παιδιά και η ζωή τρέχει.

Οχι, δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Γενικά ποτέ δεν τα παρατάω. Είμαι πολύ πεισματάρα. Πάντα πίστευα ότι είμαι φτιαγμένη γι΄αυτό και δεν το φοβόμουν, αλλά δεν ξέρω αν θα το ονόμαζα ταλέντο. Είναι ύπουλη λέξη. Με έχει απασχολήσει τι μπορεί να είναι το ταλέντο. Κάτι που κάνει τους θεατές να θέλουν να σε κοιτάξουν. Εχει να κάνει με το μέσα μας, όχι με το έξω μας. Κι είναι κάτι που δουλεύεται. Ως δασκάλα που είμαι πια, βλέπω πολλά παιδιά με ταλέντο μέσα σε έναν χρόνο να θαμπώνουν και άλλα με λιγότερο ταλέντο αρχικά, να αρχίζουν να λάμπουν με την πολλή δουλειά.

Δεν γίνεται ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Οσο μεγαλώνεις γίνεται πιο ενδιαφέρον γιατί κι εσύ αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα, είσαι πιο σύνθετος, βλέπεις τον κόσμο σφαιρικά».

«Ο,τι έχω κάνει ως τώρα ήταν επιλογή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κριτήριο ήταν μόνον η καλλιτεχνική δημιουργία και η βαθειά καλλιτεχνική ικανοποίηση. Είμαι καλλιτέχνης αλλά είμαι και πολύ γήινη. Εχω επιλέξει σε κάποιες περιπτώσεις να κάνω δουλειές επειδή ζω από αυτό. Προτιμώ να κάνω θέατρο, κι ας μην είναι το ιδανικό μου γιατί μπορώ να βρω έναν τρόπο να το κάνω σαν να ήταν το ιδανικό μου. Δεν φτύνω ποτέ τη δουλειά μου. Δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι μόνο μια επιλεκτική ηθοποιός. Είμαι μάνα, έχω δύο παιδιά και η ζωή τρέχει.

Νομίζω ότι η ζωή είναι οι έρωτες, οι φίλοι, η ευρύτερη οικογένειά μου, η δημιουργία και πάνω απ΄ όλα τα παιδιά. Από όλα αυτά μπορείς να νοιώσεις πληρότητα. 

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς παιδιά. Ηξερα ότι θα ήμουν μισή. Ηταν ξεκάθαρο για μένα, από μικρή. Αν αντιμετωπίζεις την ζωή σου μέσα στο θέατρο με υγεία, τότε έτσι το περνάς και στα παιδιά σου, αυτόματα. Ο Πέτρος (σ.σ. Λαγούτης) κι εγώ είμαστε πολύ κανονικοί στη ζωή μας. Προσωπικά δεν διαφέρω σε τίποτα από μια εργαζόμενη γυναίκα.

Οι γιοι μου είναι 15 και 11,5. Αν κάτι με απασχολεί γενικά με τους ανθρώπους είναι να έχουν θετική σκέψη. Προς το παρόν έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά μου είναι έτσι. Είναι γελαστά παιδιά. Βέβαια μετά τα τριάντα ξεκαθαρίζει το τοπίο στους ανθρώπους. Οταν είσαι αισιόδοξος και σκοτεινός, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία προς το όνειρό σου». 

«Το διαζύγιο είναι πραγματικά κάτι πολύ δύσκολο και για μένα ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει στη ζωή μου. Γιατί δεν είναι σαν έναν θάνατο που πρέπει να διαχειριστείς την απώλεια. Είναι κάτι που πρέπει να λειτουργήσεις ενεργητικά, να δράσεις. Ενώ έχεις τον δικό σου πόνο, με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και την καλή συνεννόηση που είχαμε με τον Πέτρο, παρά τα προβλήματα, τα καταφέραμε. Ημασταν πάντα μαζί σ΄ αυτό. Και νομίζω ότι σχετικά γρήγορα ισορρόπησε η κατάσταση.

Θεωρώ ότι τα παιδιά, όταν χωρίζουν οι γονείς τους, αγχώνονται για το τι τα περιμένει. Αν σχετικά γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που ήρθε ως αντικατάσταση αυτού που ζούσαν, δεν είναι πολύ χειρότερο, ξαναμπαίνουν σε μια κανονικότητα. Οτι η μαμά και ο μπαμπάς μιλάμε καλά ο ένας για τον άλλον, ότι τον βλέπουν όποτε θέλουν, νομίζω ότι βρίσκεις την άκρη γρήγορα...

Δεν πιστεύω ότι η ασφάλεια ή η αυτοπεποίθηση που νοιώθει κανείς με τον εαυτό του, έχει να κάνει με την ομορφιά ή την εμφάνιση. Γνωρίζω κούκλους και κούκλες που η ανασφάλειά τους σπάει κόκκαλα και τους αυτοκαταστρέφει. Μην πω ότι η τρομερή ομορφιά μπορεί να είναι και πρόβλημα. Νοιώθω μια κανονική γυναίκα. Δεν με βλέπεις και πέφτεις ξερός.... Είμαι άνθρωπος του μέτρου».

«Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι με έχουν βοηθήσει τα γονίδιά μου. Επειδή είμαι μικροκαμωμένη, πάντα μικροδείχνω και γι΄ αυτό δεν νοιώθω καθόλου άσχημα στην ιδέα ότι μεγαλώνω. Φυσικά και θέλω να είμαι όμορφη για την ηλικία μου με φυσικούς τρόπους, και δεν έχω μπει καθόλου στη λογική των επεμβάσεων. Κι επειδή είμαι και πεισματάρα και αντιδραστική, όταν βλέπω γύρω μου ότι όλοι έχουν μπει σ΄ αυτό το τριπάκι, είμαι ικανή να κάνω το αντίθετο. Δεν είναι άσχημες οι ρυτίδες, μπορεί να είναι και η γοητεία σου. 

Το μόνο που δεν μ΄αρέσει στην ιδέα ότι μεγαλώνω, αλλά προς το παρόν δεν το νοιώθω, είναι να μην έχω την ίδια ενέργεια, την ίδια δύναμη, την ίδια ευλυγισία. Γι΄αυτό κάνω γυμναστική. 

Μ΄αρέσει να βλέπω ανθρώπους να μεγαλώνουν και μερικές φορές μου αρέσουν περισσότερο στα σαράντα και στα πενήντα από ό,τι στα είκοσι... Και ομολογώ, χωρίς να είναι θέμα ομορφιάς, ότι τώρα νοιώθω πιο όμορφη από είκοσι χρονών. Είμαι πιο καλά με τον εαυτό μου, πιο ελεύθερη, πιο ήσυχη. 

Και τα παιδιά βοηθάνε να διαχειρίζεσαι τον χρόνο που περνάει. Αλλά επειδή είμαι μάνα, και μπορεί να γίνω και γιαγιά, όλο αυτό μου δίνει έναν στόχο. Δεν είμαι μόνον γυναίκα με την ερωτική της πλευρά. Δεν είμαι το μοναδικό επίκεντρο της ζωής μου. 

Η Μυρτώ Αλικάκη περιοδεύει με την παράσταση «Το Ψέμα» του Φλοριάν Ζελέρ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη με τους Θ. Αθερίδη, Σμαράγδα Καρύδη και Κώστα Καππά.