«Παλιότερα μπορεί να έσκιζα σελίδες από περιοδικά όταν έδειχναν ένα λουκ που μου άρεσε. Όχι πια», δηλώνει. «Δε θα ξεπεράσω ποτέ πως η λέξη «μεγαλίστικο» κατέληξε να είναι «βρισιά» για ένα ρούχο. Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι το να είσαι μεγάλος είναι κακό».
Ακόμα και σήμερα που αρκετοί σχεδιαστές προσπαθούν να προσεγγίσουν μεγαλύτερα κοινά, είναι εμφανές το μεγάλο χάσμα που χωρίζει τον σχεδιαστή από τον καταναλωτή. «Οι περισσότεροι νέοι σχεδιαστές έχουν μια λανθασμένη αντίληψη για το τι θέλει μια μεγαλύτερη γυναίκα. Νομίζω ότι τις φαντάζονται πιο μεγάλες απ’ ότι όντως είναι. Ούτως ή άλλως, κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός και το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που ανήκουν σε ανώτερα ηλικιακά γκρουπ. Ανάμεσα τους μπορείς να βρεις γυναίκες που είναι ακόμα πολύ δραστήριες, επιμελούνται την εμφάνιση και το στιλ τους, έχουν καλλίγραμμα σώματα και μπορούν να υποστηρίξουν και πιο νεανικά ρούχα. Σίγουρα όμως θα βρει και αυτές που είναι ικανοποιημένες στο να κυκλοφορούν με παντελόνια που έχουν λάστιχο στη μέση γιατί αυτό τις βολεύει».
Σήμερα στη θέση της Mrs. Exeter, η Vogue έχει έναν ετήσιο οδηγό μόδας για γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας ο οποίος παραμένει εξαιρετικά ανεπαρκής. Οι μεγαλύτερες γυναίκες-μοντέλα στο περιοδικό περνούν από εξονυχιστικό photo shop. «Ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος να δείξεις μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι να της κρύψεις την ηλικία», υποστηρίζει η καθηγήτρια Twigg.
«Κάποτε ταυτίζαμε τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας με επιθυμητά χαρακτηριστικά, όπως η ικανότητα να διαχειρίζονται καταστάσεις καλύτερα από κάποιον νεότερο, η σοφία, η διακριτικότητα», λέει με δυσαρέσκεια η Przybyszewski. «Δυστυχώς, πλέον, πιστεύω ότι όλα αυτά απαξιώνονται και η τάση που επικρατεί είναι μεγαλώνοντας να συνεχίζουμε να είμαστε δημιουργικοί και αστείοι».
Η ίδια πάντως είναι χαρούμενη που, επαγγελματικά, ανήκει σε ένα χώρο όπου η ηλικία εκτιμάται και δεν χρειάζεται να υποδύεσαι ότι είσαι 30 χρονών: τον ακαδημαϊκό.
Ωστόσο, η αποστροφή για την ηλικιακή ωριμότητα και η δικτατορία του να δείχνει κανείς νέος συνεχίζεται τόσο έντονα που ούτε οι άντρες δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν. Στη Silicon Valley, για παράδειγμα, οι σαραντάρηδες ντύνονται με φούτερ και κάνουν μπότοξ ώστε να μπορούν να συγχρωτίζονται και βασικά να νιώθουν ότι είναι (ακόμα) ισάξιοι σε ιδέες και δημιουργικότητα με τους εικοσάρηδες. Οξύμωρο, ε;
Κι αν δοκιμάζαμε αντί να κρύβουμε την ηλικία μας, να τη χρησιμοποιούσαμε ως μέσο για να δείξουμε την με κόπο αποκτηθείσα εμπειρία και ευφυΐα μας;