Η Ελένη Ράντου δεν κρύβεται: Επέλεξε να αντιστρέψει τα παράδοξά της και να τα κάνει προσόντα. Φέτος, στο θέατρο Διάνα, επιστρέφει στη Φιλουμένα Μαρτουράνο του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, γιατί είχε ανάγκη από μια ηρωίδα που να μετατρέπει τα σκοτάδια της σε φως.
«Δεν ξέρω γιατί έγινα ηθοποιός. Κάθε φορά δίνω και μια άλλη απάντηση. Οταν ξεκίνησα στη σχολή δεν ήξερα αν το ήθελα τόσο πολύ. Καθ΄οδόν το κατάλαβα. Σπούδαζα παράλληλα Γαλλική Φιλολογία, όπου ένιωθα ξένη, χωρίς συγγένειες. Στον θεατρικό χώρο βρήκα συγγένεια. Στο θέατρο, οι παραδοξότητες και τα περίεργα στοιχεία σου είναι τα προτερήματά σου. Τα σκοτάδια σου είναι το φως σου. Στους άλλους χώρους σε απομονώνουν για τις ιδιαιτερότητές σου. Στο θέατρο σε επιβραβεύουν γι΄αυτές.
Δεν έχω όση αυτοπεποίθηση φαίνεται. Από νωρίς ένιωσα ότι αυτό το επάγγελμα με διαλέγει, με θέλει. Είχα προτάσεις, με κράτησε το Εθνικό, ήμουν αριστούχος. Δεν έβλεπα θέατρο. Μια φορά, η νονά μου από την Αμερική, με πήγε στον «Γλάρο» που έπαιζαν οι πάντες -Αλεξανδράκης, Γαληνέα, Κούρκουλος, Καλογεροπούλου, Μιχαλακόπουλος, στο Κάππα το ΄76. Μετά είδα την «Παναγία των Παρισίων» με την Καρέζη. Ημουν αλεξιπτωτίστρια. Δεν υπήρχε από την οικογένειά μου κανέναν τέτοιο ενδιαφέρον. Λίγο στο σχολείο, με μια ερασιτεχνική ομάδα, κατάλαβα ότι η δική μου παραδοξότητα χωράει εκεί μέσα».